The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่ 237 ผมจะปกป้องคุณ !
ควันตลบอบอวล
ชิ้นส่วนและกระจกที่แตก กระจายไปทั่วพื้น
สภาพพังยับเหยินไปทั่วบริเวณ
มีกระทั่ง น้ำมันรั่วซึมออกมา กลิ่นฉุนรุนแรง
“อ๊าก……เฉินตง!”
กู้ชิงหยิ่งใบหน้าซีดเซียว และกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ
จากการกระแทก เธอรู้สึกถึงแรงเฉื่อยที่รุนแรงทำให้ร่างกายเธอพุ่งไปข้างหน้า
แต่เฉินตงที่กำลังโอบเธออยู่ ทุบไปที่กระจกด้านหน้าของรถ เสียงดังปัง
ความเจ็บปวดทั้งหมด ถูกรับไว้โดยเฉินตง !
เฉินตงในเวลานี้ ได้คลายมือออกจากกู้ชิงหยิ่งแล้ว
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด การพุ่งชนที่น่ากลัวนี้ ทำให้ปากและจมูกของเฉินตงมีเลือดไหล
ภาพที่เห็น ทำให้กู้ชิงหยิ่งตกใจและหวาดกลัว น้ำตาไหลออกมาทันที
“ไม่เป็นไร ผมไม่เป็นไร……”
เฉินตงยิ้มอย่างเศร้าสลด
และในตอนนี้
รถ BMW สองคันที่อยู่ข้างๆก็เปิดประตูออกพร้อมกัน
เฉินตงท่าทางเคร่งขรึม พูดเตือนไปว่า ：“ชิงหยิ่ง หนีไป เขา เขาต้องเป็นคนตระกูลฉินแน่ ไม่ต้องห่วงผม”
ขณะที่พูดนั้น เฉินตงก็หันกลับไปถีบกระจกหน้ารถบูกัตติเวย์รอนออก แล้วมุดตัวออกไปก่อน จากนั้นก็ดึงตัวกู้ชิงหยิ่งออกมาจากรถ
กู้ชิงหยิ่งตกใจกลัวจนไม่รู้อะไรเป็นอะไร
ทันทีที่ออกมาจากรถได้ เธอก็เห็นคนในชุดสูทแปดคนปิดบังใบหน้า วิ่งตรงเข้ามา
“ชิงหยิ่ง หนีไป!”
เฉินตงที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลส่งเสียงดังออกมา แล้ววิ่งกระโจนไปยังแปดคนนั้น จากนั้นก็เกิดการต่อสู้กันขึ้น
“เฉินตง……”
กู้ชิงหยิ่งมือปิดปาก น้ำตาอาบแก้ม แล้วค่อยๆถอยออกไป
เธอต้องการจะเรียกให้คนมาช่วย แต่ก็พบว่า ที่นี่เป็นพื้นที่ที่ห่างไกล อย่าว่าแต่คนเลย แม้แต่รถที่ผ่านไปมาก็แทบจะไม่มี
ในระหว่างที่ตื่นตกใจกลัวนั้น เธออยากจะหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาใครสักคน
แต่ก็พบว่าโทรศัพท์คงหล่นอยู่บนรถ ในตอนที่รถชน
และในตอนนี้เฉินตงกับคนทั้งแปดก็กำลังต่อสู้กันที่หน้ารถ เป็นไปได้ยากที่เธอจะกลับไปหยิบโทรศัพท์ในรถออกมา
แต่ว่า……
สถานการณ์ตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าเฉินตงกำลังเสียเปรียบคนทั้งแปดคนอยู่
“อ๊าก!”
ด้วยเสียงร้องคำรามของเฉินตง ถีบคนคนหนึ่งให้กระเด็นออกไปด้วยความโกรธ
จากนั้น เขาก็กระโจนใส่คนอีกสองคน แล้วหันมาพูดด้วยความโมโหไปว่า ：“กู้ชิงหยิ่ง บอกให้หนีไป!”
กู้ชิงหยิ่งตกใจจนตัวสั่น
น้ำตาไหลอาบแก้ม ตื่นกลัวและไม่รู้จะทำยังไง
วิ่ง ?
ถ้าฉันหนีไปแล้วเฉินตงจะทำยังไง ?
แล้วถ้าฉันไม่หนีล่ะ……
แต่ ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไร
ก็มีคนสองคนมุ่งตรงมาที่เธออย่างอุกอาจ
กลางอากาศ มีแสงวิบวับเกิดขึ้น
หนึ่งในนั้นควักเอามีดสั้นออกมาจากเอว
“เฉินตง……”
กู้ชิงหยิ่งตกใจจนร้องลั่น แล้วรีบถอยหลัง แต่ก็พบว่าด้านหลังได้ชนเข้ากับกำแพง และไม่มีที่ให้ถอยแล้ว
“ตาย!”
ชายที่ถือมีดสั้นนั้นยกมีดขึ้น แสงประกายวูบวาบ แล้วแทงเข้ากู้ชิงหยิ่งอย่างเหี้ยมโหด
ในช่วงความเป็นความตายนี้
กู้ชิงหยิ่งก็กรีดร้อง อย่างสิ้นหวังสุดชีวิต
ในช่วงความกลัวนี้ เธอหลับตาลง เหมือนลูกแมวน้อยตัวหนึ่ง รอความตายที่จะมาถึง
แต่แล้ว
พรืด!
เสียงมีดที่แทงเข้าผิวหนัง
กู้ชิงหยิ่งตกตะลึง
บนร่างกาย ไม่มีความเจ็บปวด
“หึ!”
ในหู มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น เป็นเสียงครางของความเจ็บปวด
ร่างกายกู้ชิงหยิ่งสั่นไปทั้งตัว เหมือนถูกสายฟ้าฟาด
เธอลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นคือใบหน้าเศร้าสลดที่เปื้อนไปด้วยเลือด
“คุณ ทำไมไม่หนีไป？”
เฉินตงยิ้มด้วยความเศร้า
ในสมองของกู้ชิงหยิ่งเต็มไปด้วยความว่างเปล่า น้ำตาไหลอาบแก้ม ริมฝีปากแดงอ้ำๆอึ้งๆ ในตอนนี้กลับพูดอะไรไม่ออก
“ตายซะเถอะ!”
ชายที่ถือมีดอยู่ด้านหลัง ก็ร้องตะโกนออกมาอีกครั้ง
“กล้าแตะผู้หญิงของฉัน แกนั่นแหละที่สมควรตาย!”
ใบหน้าของเฉินตงดุร้ายอย่างน่ากลัว ราวกับสัตว์ร้ายกระหายเลือด แล้วเขาก็หันหลังกลับไป
ในจังหวะที่เขาหันหลังกลับไปนั้น เขาจับไปยังมีดสั้นด้านหลัง แล้วชักมันออกมา
จากนั้น
พรืด!
มีดสั้นนั้น แทงเข้าไปยังช่วงท้องของชายคนนั้น
“ตาย แกตายซะเถอะ……”
เฉินตงคลุ้มคลั่ง ถือมีดสั้นในมือ จ้องมองไปยังชายหนุ่มแล้วเดินเข้าหาไปหลายก้าว
ในที่สุด เขาก็คลายมือออก
มีดถูกแทงเข้าไปในช่องท้องของชายคนนั้น ดวงตาของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความตกใจ แล้วล้มลงไปกับพื้น
การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน ทำให้เจ็ดคนที่เหลือถึงกับตื่นตระหนก
ไม่สนเฉินตงกับกู้ชิงหยิ่ง ทั้งเจ็ดคนก็รีบอุ้มร่างของชายที่ถูกแทงกลับไปที่รถ BMW จากนั้นก็ขับรถBMWที่พังทั้งสองคัน ออกไปอย่างรวดเร็ว
ชั่วพริบตา
บนถนนที่ห่างไกลนี้ ก็เหลือเพียงกู้ชิงหยิ่งกับเฉินตง และรถบูกัตติเวย์รอนที่พังยับเยิน
ตุบ!
เฉินตงร่างกายไหวสั่น แล้วทรุดตัวลงกับพื้น
แผลที่หลัง ก็มีเลือดไหลอาบ
การถูกจู่โจมเมื่อครู่ แล้วยังถูกแทงซ้ำอีกครั้ง
ทำให้เฉินตงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ใบหน้าซีดเซียวไร้เลือดฝาด
กู้ชิงหยิ่งยืนอยู่กับที่
มือปิดปากตัวเอง เพื่อไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกมา
ในสายตา ภาพของเฉินตงที่อาบไปด้วยเลือด บาดแผลที่หลัง ราวกับค้อนปอนด์ ทุบเข้าที่ดวงตาของเธออย่างรุนแรง
ความสงสัยก่อนหน้าที่เคยมี บัดนี้ได้มลายหายไปหมดแล้ว
หาก เขาไม่ใช่เฉินตง แล้วเขาจะเอาชีวิตปกป้องเธอไว้ทำไม ?
เธอเดินซวนเซ เข้าไปหาเฉินตงอย่างช้าๆ
“เฉินตง คุณ คุณจะช่วยฉันทำไม คุณ คนโง่ ……”
กู้ชิงหยิ่งก็ร้องไห้อย่างหนัก ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและรู้สึกผิด อีกทั้งยังกล่าวโทษตัวเอง
เหตุการณ์ความเป็นความตายนี้ การยืนหยัดต่อสู้อย่างห้าวหาญของเฉินตง ได้ทำลายความเคลือบแคลงสงสัยในใจของกู้ชิงหยิ่งไปหมดสิ้นแล้ว
“ผม ผมต้องปกป้องคุณ……”
เฉินตงยิ้มเศร้า หลับตาลง แล้วล้มลงในอ้อมแขนของกู้ชิงหยิ่ง
……
ห้องขังในคุกมืด
ความมืดทึบในคุกมืด ไม่มีวันได้เห็นเดือนเห็นตะวัน
ในเวลานี้ เป็นเวลา “อิสระ”ในเรือนจำ
สถานที่ที่ทำกิจกรรม ผู้คนพลุกพล่าน
เสียงตะโกนโห่ร้องดัง อื้ออึงหนวกหู กึกก้องไปทั่วบริเวณ
ใจกลางของสถานที่ทำกิจกรรมนี้ เป็นเวทีสูง
และรายล้อมไปด้วยนักโทษที่มามุงดูกับเสียงโห่ร้อง การต่อสู้บนเวทีสูงได้เข้าสู่จุดเดือด
ปัง!
เฉินตงฉวยจังหวะนี้ ชกไปหนึ่งหมัด จนคู่ต่อสู้ล้มลงไป
ทันใดนั้น
เสียงเชียร์ราวฟ้าร้องและเสียงปรบมือก็ดังก้องกังวาน ไปทั่วเรือนจำ
เฉินตงยืนนิ่งอยู่บนเวที สายตาที่เย็นเยือกกวาดมองไปทั่วบริเวณ
ครั้งนี้ เป็นการต่อสู้ครั้งที่สิบเจ็ดของเขาแล้ว!
ด้วยสถิติการต่อสู้สิบเจ็ดครั้งและชนะทั้งสิบเจ็ดครั้ง เขายืนเด่นอยู่บนสังเวียนนี้
ในคุกมืดนี้ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นคือผู้รอด
อยากมีชีวิตที่ยืนยาว และมีความเป็นอยู่ที่ ดี ก็ต้องแข็งแกร่งกว่าทุกคน และเหี้ยมโหดเหนือใครๆ!
เขาจำคำเตือนของป๋าไว้เสมอ เมื่อต้องเผชิญกับความท้าทายในคุกนี้ เขาจึงไม่เคยปฏิเสธกับผู้ที่ร้องขอ
“วันที่สามแล้ว……”
เฉินตงพึมพำเสียงเบา ดวงตาที่เย็นชาในที่สุดก็มีชีวิตชีวาขึ้น
เขาตะโกนดังขึ้นมาอีกครั้ง：“มีใครอีก？”
เสียงตะโกนก้องด้วยความโมโห ทำให้ทั่วบริเวณเงียบสงบ
แต่บริเวณประตูเรือนจำ
ป๋าที่ยืนนิ่งเหมือนหิน ก็ยืนเงียบอยู่เช่นกัน
ดวงตาของเขาจ้องเขม็งไปยังร่างที่ยื่นสูงตระหง่านบนสังเวียนนั้น
“สามวัน สิบเจ็ดสังเวียน และชนะทั้งสิบเจ็ดครั้ง!”
เสียงกระซิบเบาๆ ป๋ายกเท้าขึ้น แล้วก้าวไปข้างหน้า
“ป๋าคุณจะทำอะไร？”
สมาชิกหนึ่งในทีมเอ่ยถามขึ้นอย่างตกใจ ：“ตอนนี้เป็นเวลาที่นักโทษกำลังสนุก เราเข้าไปไม่ได้”
ในขณะที่พูดคำนี้ สายตาของสมาชิกในทีมต่างก็จับจ้องมองไปยังลานกิจกรรมของเรือนจำ เต็มไปด้วยความกลัว
คุกมืดมีกฎของคุกมืด
ตามปกติ ผู้คุมของคุกมืดสามารถสั่งการนักโทษได้ตามต้องการ
แต่ในช่วงของกิจกรรม หากผู้คุมเข้าไปยุ่งวุ่นวายเวลาการทำกิจกรรมของนักโทษแล้วละก็ มันจะก่อให้เกิดความโกลาหลคลุ้มคลั่งของนักโทษได้อย่างแน่นอน!
คนที่ถูกคุมขังในคุกมืดแห่งนี้ ไม่มีใครสักคนที่ควบคุมได้ !
ราชาทหาร เทพสงคราม และอีกจำนวนไม่น้อย!
การจลาจลในเรือนจำนั้น ผลกระทบที่ได้รับ ไม่ใช่แค่ตำแหน่งหัวหน้าหน่วยเล็กๆอย่างเขาจะรับผิดชอบไหว
ป๋ายังคงไม่หยุดเดิน ดวงตาเต็มไปด้วยวิญญาณนักสู้：“แล้วหาก ฉันขึ้นเวทีสังเวียนต่อสู้นั่นล่ะ？”
โครม!
สมาชิกในทีมที่อยู่ด้านหลังต่างก็หน้าถอดสีไปตามๆกัน
จากนั้น ป๋าก็ร้องคำรามออกมา
“เฉินตง ฉันขอท้าประลองกับนาย!”