The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่ 239 เป็นเขา!
ทันใดนั้น
ท่าทีของเฉินตงก็เฉื่อยลง คำพูดเดียวของป๋า ทำให้เขาตกใจจนมึนเบลอไปหมด
เสียงอึกทึกครึกโครมของกิจกรรมภายในเรือนจำ
หายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วพริบตา
ในเวลานี้ สายตาของเฉินตง มีเพียงใบหน้าที่ยิ้มอย่างผยองของป๋าเท่านั้น
เมื่อจ้องตาของกันและกัน เขารู้สึกตื่นกลัวกับการถูกป๋ามองอย่างทะลุปรุโปร่ง
“นาย ไม่มีสมาธิอีกแล้ว”
ทันใดนั้น ป๋าก็ยิ้มเยาะ ดวงตาเต็มไปด้วยรังสีแสง
ปัง~
ในลานกิจกรรม เสียงโห่ร้องของเหล่านักโทษ ดังกึกก้องอยู่ในหูของเฉินตง
ร่างกายของเฉินตงสั่นไหว ดวงตาดุดันราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
ไม่รอให้เขาได้แสดงกระบวนท่าต่อไป
ลำแขนของป๋าที่แข็งเกร็ง เหมือนงูยักษ์สองตัว ที่พันกันแน่น
“โซ่เวหา!”
ปัง!
ด้วยแรงระเบิด แขนของป๋าก็เหวี่ยงออก
สีหน้าของเฉินตงเปลี่ยนไป รู้สึกเหมือนขาถูกกระแทกอย่างแรง แรงจนขาของเขาก็ไม่อาจต้านการกระแทกนั้นได้
แทบจะในทันที
การพันธนาการของเฉินตง ถูกป๋าทำลายทิ้งไปอย่างสิ้นเชิง
จากนั้น แขนของป๋า ราวกับถูกงูยักษ์ครอบงำ พันเกี่ยวไปที่รอบเอวของเฉินตง
ไม่ได้การละ!
หัวใจของเฉินตงกระตุกอย่างรุนแรง
เขารู้สึกเอวถูกรวบรัดตึงแน่นหนา เหมือนกับถูกงูยักษ์รัดพันกายเอาไว้
โลกหมุนไปรอบๆ การมองเห็นพร่ามัว
โพล่ง!
เฉินตงถูกป๋าจับเอาไว้ด้วยสองมือ แล้วทุ่มลงกับพื้นอย่างแรง
โครม!
ในลานกิจกรรม นักโทษต่างร้องออกมาด้วยความกลัว
ชั่วพริบตาก็หายวับไป
การจู่โจมของป๋าไม่ได้หยุดเพียงเท่านี้ ร่างกายที่สูงใหญ่กำยำของเขา ก็พุ่งกระโจนไปยังร่างของเฉินตง
ด้วยกระบวนท่าที่แปลกประหลาด ล็อกไปยังคอและแขนขาทั้งสี่ของเฉินตง
เหมือนงูยักษ์ที่พันรัดรอบตัวเหยื่อของมัน
ทำให้เฉินตงหายใจไม่ออกในทันที สีหน้าแดงและคล้ำม่วง รู้สึกเหมือนปอดถูกบีบไล่อากาศออก
เฉินตงดิ้นรนที่จะต่อสู้ แต่ร่างของเขาถูกรวบตึงไว้แน่นหนาจากป๋า จนแทบไม่มีกำลัง
เขาอ้าปากกว้าง แล้วสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ แต่ก็ไม่อาจต้านปอดที่ถูกบีบไล่อากาศออกได้
ข้างหู มีเสียงหัวเราะของป๋าดังขึ้น
“ท่านี้เป็นทักษะการต่อสู้ของบราซิลเลียนยิวยิตสู เขาไม่ได้สอนนายเหรอ？”
ข้างเวที นักโทษต่างพากันตื่นเต้น
เชียร์และโห่ร้อง
ป๋าจากที่แพ้ก็กลายเป็นผู้ชนะ จุดประกายเลือดร้อนในตัวของทุกคนทันที
เสียงโห่ร้องดังแสบแก้วหู
เฉินตงที่ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะของป๋า เหมือนฟ้าร้องก้องอยู่ในหู
ทักษะการต่อสู้ทั้งหมดของเขา ได้รับการฝึกสอนมาจากคุนหลุน
คำพูดแต่ละคำของป๋า เหมือนจะรู้กระบวนท่าต่างๆของเขา
หรือว่าป๋าจะรู้จักคุนหลุนงั้นเหรอ ?
ความรู้สึกที่หายใจไม่ออกก็ยิ่งทวีความรุนแรง
เฉินตงที่ใกล้หมดสติก็ได้ยินเสียง เอวของเขาที่ถูกขาของป๋ากดเอาไว้ ส่งเสียงร้อง “อ๊าก”ออกมา
“ทำลายกระบวนท่านี้ของฉัน!”
เสียงของป๋าก็เคร่งขรึมรุนแรงขึ้น
สีหน้าของเฉินตงคล้ำม่วงจนถึงขีดสุด
เขาพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่ก็เหมือนถูกขึงตึงไว้ด้วยโซ่ ขยับตัวไม่ได้เลยสักนิด
แบบนี้ จะทำลายมันได้ยังไง ?
ราวกับนึกถึงคำสอนของคุนหลุนได้ ว่าต้องมีสติและมีสมาธิไว้อยู่ตลอดเวลาเสมอ
ในตอนนี้เหมือนภายในใจสับสนวุ่นวาย
“ฆ่ามัน ป๋าฆ่ามัน!”
“เด็ดหัวมัน!ป๋า เด็ดหัวมันเร็ว !”
“สมแล้วกับที่เป็นหัวหน้าหน่วยลาดตระเวน ความสามารถไม่แผ่วลงเลย สั่งสอนเจ้าเด็กคนนี้ให้ได้รู้เสียบ้าง!”
……
นักโทษต่างตื่นเต้น ยกกำปั้นขึ้นแล้วโห่ร้องตะโกนอย่างสะใจ
แต่แล้ว
ในตอนที่เฉินตงกำลังจะหมดลมหายใจนั้น
เขาก็รู้สึกถึงการพันธนาการบนร่างกายของเขาได้คลายลง
จังหวะนี้เอง!
ดวงตาของเฉินตงจ้องมองไปยังเป้าหมาย
ในความเป็นความตาย จังหวะชี้ชะตาชีวิต!
มือทั้งสองข้างของเขาบีบไปที่ข้อมือซ้ายของป๋า แล้วออกแรงดันมัน
ป๋าส่งเสียงร้องออกมาในทันที และขาที่เกี่ยวพันร่างกายของเฉินตงเอาไว้ก็คลายออกเช่นกัน
เฉินตงใช้จังหวะนี้หลุดพ้นออกมาได้ แล้วถอยกลับไปสองก้าว ทิ้งระยะให้ห่างออกจากป๋า
ทันทีทันใด
สถานที่ที่คึกคักก็เงียบกริบลงทันที
นักโทษทุกคนต่างตกตะลึง
นี่……มันเรื่องจริงเหรอ？
ป๋าถึงขั้นใช้โซ่เวหา ก็ยังตัดสินแพ้ชนะไม่ได้ ?
ต้องรู้ว่า นักโทษที่ถูกคุมขังในคุกมืดนี้ ไม่ใช่จะรับมือได้ง่ายๆ ราชาทหารเทพสงคราม มีนับไม่ถ้วนอยู่ทุกหนทุกแห่ง
แต่ในคุกนี้ ที่เทียบเท่าป๋าได้ มีอยู่น้อยมากแทบไม่ถึงสามคนเลยด้วยซ้ำ!
และต่อให้สามคนนั้น ถูก“โซ่เวหา”ของป๋าพันธนาการเอาไว้ ก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้อย่างง่ายดายอย่างที่เฉินตงทำ!
“ฟู่……”
ทันทีที่หลุดพ้น เฉินตงก็หายใจเต็มปอด ถูกกดเอาไว้จนไม่สามารถหายใจได้เต็มที่ ในที่สุดก็ได้ออกซิเจนคืนมา
เฉินตงก็ผ่อนคลายมากไปด้วยเช่นกัน
แต่สายตาที่เขามองไปยังป๋า มีความอ่อนโยนและซาบซึ้ง
เขารู้ดี เมื่อกี้ป๋าออมมือให้เขา !
ไม่อย่างนั้น เขาไม่มีทางที่จะหลุดพ้นมันมาได้แน่
หรือว่าป๋าหมดแรง หรือป๋าแรงตก ตัวเฉินตงเองไม่เคยคิดว่าจะมีเรื่องพวกนี้เลย
ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ อย่าว่าแต่ป๋าเลย ต่อให้เป็นเขาเอง ก็เป็นไปไม่ได้!
“ต่อจากนี้ ดูมันให้ชัดๆ!”
ป๋าโก้งโค้งตัว จัดเตรียมท่าทางการโจมตี
รูม่านตาของเฉินตงหดตัวลงทันที ในหัวก็มีเสียงดังขึ้น
กระบวนท่าการต่อสู้ของป๋า เหมือนกันกับของเขา!
“คุนหลุน……”
ตามสัญชาตญาณ เขาหลุดคำพูดออกมา
หวืด!
ลมแรงพัดมา ใบหน้าที่ฉีกขาดรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย
ป๋ามีความเร็วราวกับสายฟ้า ชั่วพริบตาก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าของเฉินตง ไม่เปิดโอกาสให้เฉินตงได้ซักถาม
เฉินตงกู่ร้อง เหวี่ยงหมัดออกไป ฝ่ามือหนึ่งอัดไปยังด้านหลังของป๋า แล้วประชิดตัวเพื่อโจมตี จากนั้นก็เกิดการต่อสู้ขึ้นอีกครั้ง
ในลานประลองที่เงียบสงบ กับเสียงหมัดที่อัดเข้าไปตามร่างกาย ทำให้เกิดบรรยากาศที่คึกคักขึ้นมาอีกครั้ง
เลือดร้อนของเหล่านักโทษก็ถูกจุดติดขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาฉายชัดความกระหายเลือด
และในบริเวณประตูเรือนจำ
สมาชิกในทีมต่างมองหน้ากัน
“วันนี้หัวหน้าเป็นอะไร? ทำไมถึงไปเล่นกับนักโทษใหม่คนนั้นได้ ？”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่นายไม่เห็นเหรอ? ตั้งแต่นักโทษใหม่คนนี้ปรากฏตัว ป๋าก็มองเขาแตกต่างจากคนอื่น”
ปังๆๆ……
บนเวที หมัดลุ่นๆ
ไม่มีท่าที่พิสดารอะไร เป็นเพียงการโจมตีที่รวดเร็วและทรงพลังของหมัดและเท้า
เฉินตงมีเหงื่อผุดออกตามหน้าผาก ยิ่งสู้ก็ยิ่งน่ากลัว
จากการต่อสู้ครั้งนี้ ทั้งเขาและป๋าต่างก็ได้รับบาดเจ็บ
แต่การต่อสู้ที่ดูฝีมือจะไล่เลี่ยกันนี้ เฉินตงรู้ดีว่า การต่อสู้มาตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ มีป๋าคอยคุมเกมอยู่
และเขา ก็แค่อยู่ภายใต้การวางแผนของป๋าเท่านั้น ป้องกันแบบที่ถูกควบคุมเอาไว้!
ไม่ว่าเขาจะออกกระบวนท่าอะไร ป๋าก็สามารถตั้งรับได้อย่างสบาย หนำซ้ำยังตอบกลับในแบบเดียวกับที่เขาจู่โจมไป
“นาย มีความสามารถแค่นี้เหรอ？”
เสียงหัวเราะของป๋า เต็มไปด้วยการล้อเลียน
อันที่จริงแล้ว ตลอดเกมการต่อสู้ พูดกันตามตรงก็เป็นเพียงการหยอกล้อเท่านั้น
หางตาของเฉินตงกระตุก หมัดและเท้าเร่งความเร็วขึ้นไปอีก ตามแรงปะทุ ราวกับฝนตกฟ้ารั่วพุ่งใส่ป๋าอย่างรวดเร็ว
“นายเป็นอะไรกับเขา？”
กับความสงสัยที่อยู่ในใจ เขาก็ถามมันออกมาอย่างโกรธเคือง
หวืด!
ร่างของป๋าหยุดลงอย่างกะทันหัน หันหน้าเข้าหาหมัดของเฉินตง โดยไม่หลบหลีก
และหมัดของเฉินตง ก็ชะงักหยุดลงตรงหน้าของป๋า จนเกิดเป็นลมขึ้นมา
“นายชนะ!”
ป๋ายิ้มอย่างผ่อนคลาย ยักไหล่ หันหลังแล้วเดินลงเวทีไป
ลานกิจกรรมที่ครึกครื้น ก็กลับมาเงียบลงอีกครั้ง
เฉินตงเอง ก็งุนงงไปด้วยเช่นกัน
จากนั้น
เสียงของป๋าก็ดังขึ้น
“นายสงสัยไม่ใช่เหรอว่าคนที่ออกไปจากที่นี่เมื่อสิบปีที่แล้วเป็นใคร? คือเขา !”