The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่ 243 มีสิ่งที่สำคัญกว่าความตาย รอให้ฉันปกป้อง!

เขาบ้าไปแล้วเหรอ?

ขณะที่เต็มไปด้วยความโกลาหล นักโทษทุกคนก็ต่างเกิดความคิดแปลกๆขึ้นมาในหัว

ถูกชกด้วยกำลังทั้งหมดของหมียักษ์ แม้จะเป็นกะโหลกที่แข็งแกร่งที่สุด ก็คงต้องแตกยับเยิน

ในสถานการณ์ที่ไม่อาจถอยหนีได้ เขาไม่คิดที่จะป้องกันตัว แต่กลับพุ่งเข้าไปหา

จะสู้กับหมียักษ์แบบนี้เลยเหรอ?

ขณะนี้ นักโทษหลายคนทนดูไม่ลง จนต้องหลับตา

พวกเขาคาดการณ์ไว้แล้วว่าหัวของเฉินตงจะต้องระเบิดเหมือนแตงโม

เมื่อป๋าที่อยู่ทางหน้าประตูคุก มองเห็นฉากนี้ กลับหัวเราะขึ้นมา

“การดิ้นรนเอาชีวิตรอด มันสืบทอดมาจากคุนหลุนจริงๆ ”

ความจริงแล้ว

ตอนที่เฉินตงพุ่งเข้าไปทางหมียักษ์ ดวงตาของหมียักษ์ก็ฉายแววตกใจ

แรงชกของเขา แม้จะเป็นป๋า หรือจ่าฝูงอีกเก้าคุกของคุกที่เสียงดัง ก็ไม่กล้าเผชิญอย่างทรหดเหมือนเฉินตงแน่นอน

ไอ้เด็กใหม่นี่ มันช่างโอหังเหลือเกิน!

“ ฮื้อ!ตายซะ!”

หมียักษ์ส่งเสียงคำราม และความเร็วในการโจมตีของแขนทั้งข้างยังคงไม่ลดลง

ในชั่วขณะ

ดวงตาทั้งสองของเฉินตงฉายแววเจิดจ้าในทันที

เมื่อหมัดหนักพุ่งเข้ามาใกล้ เขากระทืบเท้าลงกับพื้น และกระโดดขึ้น

หลังจากนั้น

เท้าทั้งสองข้างราวกับงู เขาพันรอบมือของหมียักษ์ได้อย่างรวดเร็ว ทั้งตัวของเขาบินขึ้นไปถึงระหว่างแขนสองข้างของป๋า และกดลงอย่างรุนแรง

บูม!

การกระทําอย่างฉับพลัน ทําให้ทุกคนอุทานออกมาด้วยความตกใจ

นักโทษทุกคนต่างก็งงงวยไปหมดแล้ว

เล่นแบบนี้ได้ด้วยหรือ?

“ตายซะ!”

แม้แต่หมียักษ์เองก็นึกไม่ถึง ว่าแขนสองข้างของเขาจะถูกเฉินตงพันรอบ ทำให้หมียักษ์เสียการทรงตัวในทันที

ร่างที่สูงใหญ่ของหมียักษ์ พุ่งไปข้างหน้าทันที และพุ่งลงจากลานประลองพร้อมกับเสียงตะโกนด่า

“แกแพ้แล้ว!”

เสียงที่เย็นยะเยือกดังก้องอยู่ในหูของหมียักษ์ ราวกับลมหนาวที่พัดเย็นไปถึงกระดูก

ในเวลาเดียวกัน เฉินตงก็บิดร่างและบินขึ้นไปบนหลังของหมียักษ์อย่างรวดเร็ว แล้วถือโอกาสกระโดดขึ้นไปบนอากาศ จากนั้นเสียงลมก็พัดกระหน่ำ

กระบวนเท้า

ปัง!เท้าเตะลงบนคอของหมียักษ์

หมียักษ์แข็งทื่อไปทั้งตัว ตาลอยขึ้น และไม่สามารถควบคุมการทรงตัวได้อีกต่อไป

เขากระแทกล้มลงที่ใต้ลานอย่างแรง

ร่างอันใหญ่โตที่ล้มลง ราวกับกำแพงถล่ม

และด้วยคอที่ถูกกระแทกอย่างหนัก เขาสลบไปในทันที

เงียบ

ทุกคนเงียบสงัด

กับสิ่งที่เกินขึ้นในเมื่อกี้นี้ มันไวจนทุกคนไม่ทันตั้งตัว ราวกับสมองหยุดทำงานไปครู่หนึ่ง ตกตะลึงจนตาค้าง

ไม่มีใครคาดคิด ว่าจู่ๆการสถานการณ์จะกลายเป็นแบบนี้ไปได้

กลับแพ้เป็นชนะ!

สี่คำง่ายๆ แต่เมื่อทำขึ้นมาจริงๆ ถึงจะรู้ว่ามันยากแค่ไหม

และยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่เฉินตงเผชิญคือจ่าฝูงแห่งคุก

ตาของนักโทษแต่ละคนที่มองค้างก็ค่อยๆกลับคืนสู่ปกติ

สายตาแต่ละคู่ที่ตกตะลึง จับจ้องไปที่เฉินตงบนลานสูง

เฉินตงในเวลานี้

สีหน้าเย็นชา ยืดตัวตรงและยืนอย่างสง่า

บนมุมปากยังยังคงมีร่องรอยของเลือด

และยิ่งทำให้หน้าตาของเขาดูเย็นชามากขึ้น ราวกับเกล็ดน้ำแข็ง

นัยน์ตาที่เย็นชาและสงบนั้น ถูกฝังลึกลงไปในหัวใจของนักโทษทุกคน

แค่ผู้ที่มาใหม่ในเวลาเพียงไม่กี่วัน กลับทำให้พวกเขาพลิกความคิดทั้งหมดที่เคยมีต่อคุกมืด

จ่าฝูงใช่ว่าจะไม่มีทางเอาชนะได้ แต่การชนะที่ง่ายดายเช่นนี้ เพิ่งเคยเห็นในคุกมืดเป็นครั้งแรก!

“เฉินตง ชนะ!”

เสียงที่ดังก้องไปทั่วเขตคุก

บูม!

ในคุกดุเดือดขึ้นมาทันที ราวกับเทน้ำลงในกระทะน้ำมัน

“เฉินตง เฉินตง เฉินตง …….. ”

เสียงตะโกนดังกึกก้องไปทั่วบริเวณคุก ราวกับฟ้าร้อง เสียงดังหูอื้อ

ในคุกมืดที่ปลาใหญ่กินปลาเล็กแห่งนี้ ซึ่งผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้นถึงจะอยู่รอด

หากมีความสามารถ ถึงจะเป็นแค่เด็กที่เพิ่งมาใหญ่ ก็มีสิทธิ์ได้รับความเชื่อมั่นจากนักโทษทุกคนเช่นกัน

และหลังจากที่เฉินตงชนะหมียักษ์ เขาก็จะได้กลายเป็นจ่าฝูงในคุกแห่งนี้อย่างไม่ต้องคาดเดา

แม้ว่ากระบวนการแห่งชัยชนะจะไม่ใช่การเผชิญหน้าโดยตรง

แต่ทักษะการรับมือในสถานการณ์วิกฤตนั้น ก็ดีพอที่จะทําให้คนทุกคนยอมรับได้

“เอาตัวหมียักษ์ไปรักษา ”

ป๋าตะโกน ตรงหน้าประตูใหญ่คุก

“หัวหน้าครับ ระบบการแพทย์ของคุกมืด มีไว้สำหรับผู้คุมอย่างพวกเราเท่านั้น ไม่ใช่สำหรับนักโทษ!”

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพูดย้ำขึ้นมาด้วยความแปลกใจ

สำหรับคุกมืด ทุกคนคุ้นเคยกับการขนศพออกไปทุกวัน โดยไม่เคยคำนึงถึงชีวิตหรือความตายมาเป็นเวลานาน

ในคุกมืดที่ถูกทอดทิ้ง นักโทษที่ถูกคุมขังในนั้นก็ไม่ต่างจากสัตว์ป่า ที่ไม่มีสิทธิ์จะได้รับการรักษา

ถึงจะเป็นอดีตจ่าฝูงแห่งคุก ก็ไม่มีสิทธิ์เช่นกัน

ต่อให้ตายไป อย่างมากก็แค่ยกออกไปจากคุกมืด แล้วโยนทิ้งไป

“กฏมันก็เป็นแค่สิ่งไม่มีชีวิตที่มนุษย์ตั้งขึ้น ทำตามที่ฉันสั่ง!”

ป๋าตะคอกเสียงดังและสีหน้าเคร่งขรึม

เจ้าหน้าที่ตกใจในทันที และไม่กล้าเถียงต่ออีก จึงรีบยกหมียัษณ์ที่นอนหมดสติอยู่ใต้ลานไปรับการรักษา

เสียงโห่ไชโย ดังจนหูอื้อ

สะท้อนไปทั่วคุก

ทุกเสียงแสดงถึงความยำเกรงของนักโทษทุกคนที่มีต่อเฉินตง และจะไม่มีการเหยียดหยามดูหมิ่นเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป

เฉินตงมองดูหมียักษ์ที่ถูกยกออกไปอย่างเย็นชา และแววตาของเขาไม่เพียงแต่จะไม่ยุติการต่อสู้ลง แต่กลับยิ่งลุกเป็นไฟ

“นี่ แค่คนแรก!”

สิบวันสิบการประลอง เขาไม่มีทางเลือก!

ผูหญิงของเขา แม่ของเขา และพี่น้องของเขา

แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต ก็ต้องปกป้องพวกเขา ห้ามใครมาเตะต้องได้

เขาต้องการออกจากคุกมืด

“นายเยี่ยมมาก !”

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะสรรเสริญก็ดังขึ้น

เฉินตงเหลือบไปทางด้านข้างของลานสูง ป๋ากำลังยิ้มมองเขาอยู่

นายรู้ไหมว่าสามปีตั้งแต่ที่หมียักษ์เข้ามาอยู่ในคุกมืดนี้ และครองตำแหน่งจ่าฝูงในคุกมืดมาสองปี ผ่านการต่อสู้ประลองมาแล้วทั้งหมด172ครั้ง แม้จะเป็นพวกทหารหรือเทพสงครามก็ยังไม่สามารถทำได้ดีเท่านายเลย

ป๋าได้กล่าวชื่นชมเฉินตงอย่างออกหน้าออกตา “ฉันรู้สึกตกใจกับปฏิกิริยาของนายตอนสถานการณ์ที่ไม่มีทางหวนกลับ ใครจะคิดว่านายจะกล้าโต้กลับไปแบบนี้”

เฉินตงยิ้มมุมปาก “คุนหลุนเคยกล่าวไว้ว่า ยิ่งสถานการณ์ที่ใกล้ความตายมากเท่าไหร่ จิตใจก็ต้องยิ่งสงบนิ่งมากขึ้นเท่านั้น ถึงจะมีโอกาสรอดชีวิตไปได้ ”

“พูดถูก”

ป๋าพยักหน้ายิ้มพูด พร้อมแววตาที่เปล่งประกาย

และทันทีหลังจากนั้น เฉินตงกล่าวอย่างสงบ

ผมขอตัวไปพักก่อน และพรุ่งนี้จะเป็นการประลองเป็นตายยกที่สอง

ป๋าตกใจ และรอยยิ้มบนใบหน้าก็นิ่งไปในทันที

มองดูเฉินตงที่เดินลงไปจากลานสูง

เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “นายไม่รู้หรือว่าทำเช่นนี้โอกาสสูงมากที่นายจะตาย？”

“รู้ครับ”

เฉินตงเดินไปและพลางตอบด้วยรอยยิ้มว่า “แต่เมื่อเทียบกับความตาย ยังมีสิ่งที่สําคัญกว่ารอฉันคอยปกป้องอยู่”

น้ำเสียงที่นิ่งและเสียงหัวเราะที่ดูเหมือนจะชิว

แต่มันเต็มไปด้วยความจริงจังและหนักแน่น จนป๋ารูม่านตาหดลงและไม่สามารถโต้แย้งอะไรอีก

และไม่นาน ข่าวที่เฉินตงจะประลองเป็นตายยกที่สองก็ถูกระจายไปทั่วคุก

นักโทษทุกคนก็ต่างตกตะลึง

นี่จะไม่ให้เวลาตัวเองได้พักฟื้นเลยเหรอ?

หรือเป็นเพราะ จงใจที่จะตาย?

และทั้งหมดนี้ เฉินตงก็ไม่อยากไปสนใจ

เดิมทีเขาเอาชนะหมียักษ์และกลายเป็นจ่าฝูงในคุก เขาสามารถมีห้องขังส่วนตัวสำหรับจ่าฝูง

แต่เขาได้ปฏิเสธ และกลับไปพักฟื้นในห้องขังห้องเดิม

แม้ว่าการประลองกับหมียักษ์จะเป็นการต่อสู้ที่รวดเร็ว แต่ในตอนแรกที่ถูกหมียักษ์โจมตี ก็ยังคงส่งผลกระทบต่อร่างกายของเขาอย่างไม่เบา

อาการบาดเจ็บไม่สามารถฟื้นตัวได้ในช่วงเวลาสั้นๆ

สิ่งเดียวที่เฉินตงทำได้ก็คือ ปรับสภาพตัวเองให้ชินกับร่างกายที่มีบาดแผลให้ได้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้

และในคืนนี้

เฉินตงกำลังหลับตาพักผ่อน

เจี๊ยบ…..

ทันใดนั้นประตูห้องขังก็เปิดออก

เสียงดังขึ้นกะทันหัน ทำให้เฉินตง แนชวิลล์ และนักโทษคนอื่นๆก็ต่างสะดุ้งตื่นขึ้นมา

ภายใต้แสงสลัวในยามค่ำ ร่างสูงตระหง่านราวกับภูเขากําลังยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องขัง

ราวกับสัตว์ป่า ดวงตาที่แดงก่ำกำลังจ้องเขม็งไปที่เฉินตง…….

นวนิยายจะได้รับการอัปเดตทุกวัน กลับมาอ่านต่อพรุ่งนี้นะคะทุกคน!