The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่ 254 พ่อของนาย สบายดีไหม?
ภายในคุกมืด ต่างก็ตกตะลึง
ผู้ซึ่งสามารถคุมทั้งเรือนจำไว้ได้ กลับเป็นฝ่ายต้องมาตั้งรับ ?
นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน
ปังๆๆ……
บนเวที เสียงหมัดที่หนักหน่วงพัดดังเข้าหู
หมัดของเฉินตงเหวี่ยงไปมาจนเกิดภาพซ้อน และโจมตีอย่างบ้าคลั่ง
และตัวเขาเองก็ไม่คิดว่า เต้าจูนจะเลือกเป็นฝ่ายตั้งรับ
“มีความเร็วแค่นี้เองเหรอ？”
ทันใดนั้น เต้าจูนก็หัวเราะออกมา
แย่แล้ว！
เฉินตงหัวใจกระตุกอย่างแรง
ทันใดนั้น ก็เห็นหมัดขวาของเต้าจูนพุ่งออกมา
ปัง!
เกิดเสียงดังขึ้น เฉินตงเซถลาไป แขนซ้ายของเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง ราวกับจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ
“มา！”
ไม่รอให้เขาได้ยืนขึ้น เสียงของเต้าจูนก็ดังขึ้นทันที
รวดเร็วราวกับฟ้าผ่า
จู่ๆก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเฉินตง
ลูกเตะกลางอากาศ เตะเข้าตรงหน้าอกของเฉินตง
“ปึ้ง！”
เลือดพุ่งสาดกระจายไปในอากาศพร้อมกับร่างของเฉินตงที่ลอยละลิ่วกระเด็นไปยังด้านหลัง
หลังจากที่ร่วงลงพื้น หน้าอกของเฉินตงก็บุ๋มลง จากซี่โครงเดิมที่หักอยู่แล้ว เมื่อถูกเต้าจูนเตะจนยุบลงไปอีก ก็ทำให้ซี่โครงเดิมที่หักอยู่แล้วหักเพิ่มไปอีกสองซี่
“นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ยอมแพ้แล้วจะมีชีวิตรอด หากไม่ ก็ตายสถานเดียว”
เต้าจูนค่อยๆเดินเข้าไปหาเฉินตง มองจากด้านบนลงมา ราวกับมองมด
“ฉันยอมตาย！”
ดวงตาเฉินตงเปลี่ยนเป็นสีแดง กัดฟันแล้วคำรามออกมา มือขวาของเขากดไปยังรอบยุบนั้น กุมไปยังกระดูกซี่โครงที่หักสามซี่ แล้วออกแรงดึง
กึก！
กระดูกขยับเขยื้อน เสียงดังชัดเจน
“ซี๊ด~”
ทั่วทั้งคุกมืด ก็เกิดเสียงลมหายใจเย็น ๆออกมาพร้อมกัน
ไอเด็กคนนี้ ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า ?
กับตัวเอง ยังโหดเหี้ยมได้ถึงเพียงนี้ ?
แต่เต้าจูนเอง ก็ยังคงแปลกใจไม่น้อย รอยยิ้มบนใบหน้าก็ชัดเจนยิ่งขึ้น
“มาต่อ！”
เฉินตงฝืนตัวยืนขึ้น ดวงตาแดงก่ำจ้องมองไปที่เต้าจูน
โครม！
ในจังหวะเดียวกัน ร่างกายของเต้าจูนก็ไหวสั่น แล้วก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเฉินตงอีกครั้ง
ปัง!
หมัดเดียว ทำให้ร่างของเฉินตงกระเด็นลอยไป และเลือดก็พุ่งออกมาอีกครั้ง
เลือดสีแดงแปดเปื้อนไปทั่วหน้าอกของเฉินตง
เลือดที่กระเซ็นไปทั่วบนใบหน้า ทำให้เขามีท่าทีที่ดูน่ากลัวยิ่งขึ้น
“คุนหลุนทำได้ ฉันก็ต้องทำได้”
ในตอนที่เขาฝืนยันกายลุกขึ้นอีกครั้ง เต้าจูนก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
ปัง！
อีกหมัดหนึ่งซัดเข้าที่ลำตัวเขา ทำให้เฉินตงล้มลงไปอีกครั้ง
ถูกซัดจนล้มลงไปครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ยังคงฝืนตัวลุกขึ้นอยู่ทุกครั้ง และยังคงกระอักเลือดไม่หยุด
สภาพร่างกายของเฉินตงอาบไปด้วยเลือด แต่ก็ยังคงลุกยืนขึ้นอยู่ทุกครั้งอย่างเข้มแข็ง
สังเวียนชีวิตนี้ได้กลายเป็นการบดอัดขยี้อยู่เพียงฝ่ายเดียว
เต้าจูนเป็นผู้ได้เปรียบ ในขณะที่เฉินตงเป็นเหมือน “กระสอบทราย”
ภาพนี้ ทำให้ทั้งคุกมืดตกอยู่ในความเงียบ
ทุกสายตาต่างจ้องมองมายังร่างที่เปื้อนไปด้วยเลือด ดวงตาค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว
แม้ว่าทุกคนจะโหดเหี้ยมและมีคนอย่างราชาทหารและเทพสงคราม
แต่พวกเขาก็ถามตัวเอง ว่าไม่สามารถทำได้อย่างเฉินตง ที่ถูกอัดจนล้มอยู่ซ้ำๆ และยังลุกขึ้นอย่างไม่กลัวตาย
ภายในห้องควบคุม
ชายชราผมหงอกและคนอื่นๆต่างก็ตะลึงไปตามๆกัน
ไม่ใช่ตะลึงกับการที่เฉินตงไม่กลัวตาย และฝืนลุกขึ้นอยู่ทุกครั้ง
แต่ตะลึงกับการต่อสู้ของเต้าจูน
“เต้าจูน เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่ ? เขาสามารถฆ่าเฉินตงได้อย่างง่ายดาย แล้วทำไมยังมาทำเล่นอะไรแบบนี้？”อลิสรู้สึกประหลาดใจ “ด้วยนิสัยของเขาแล้ว เขาไม่ได้ชอบเล่นอะไรแบบนี้ ”
ในฐานะที่เป็นสมบัติส่วนตัวของเต้าจูน อลิสรู้จักเต้าจูน ดีกว่าใครๆ
เป็นเพราะรู้จัก เลยทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ
บนเวที
บรรยากาศเป็นไปอย่างน่าเวทนา
ปัง！
หมัดของเต้าจูน ทำให้เฉินตงล้มลงอีกครั้ง
“คนอ่อนแอ ยังไงก็คือคนอ่อนแอ！”
เต้าจูนยิ้มเยาะอย่างหยามเหยียด มองไปยังดวงตาของเฉินตง เต็มไปด้วยความดูถูก
“เสี่ยวหยิ่ง ผม ผมจะแต่งงาน กับคุณ ！”
ดวงตาของเฉินตงล่องลอย มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏ
จากนั้น เขาก็ลุกขึ้น！
“เหอะ！”
เสียงเยาะเย้ย ที่ดังออกมาจากปากของเต้าจูน และตามมาด้วยภาพซ้อนของหมัด ก็พุ่งโจมตีเฉินตงอีกครั้ง
ชั่วพริบตา
ดวงตาที่ล่องลอยของเฉินตง ก็นิ่งขึ้นมาทันที
ไม่ได้การละ!
ใบหน้าที่ดูหมิ่นของเต้าจูนก็หายไปในทันที
และในจังหวะเดียวกันนั้น
ร่างของเฉินตงก็ไหวสั่น สองมือราวกับงู เกาะเกี่ยวพันหมัดขวาของเต้าจูนเอาไว้
ชั่วพริบตา
เขาโน้มตัว ไปข้างหน้า แล้วกระแทกไหล่ชน
โครม！
เกิดเสียงดังขึ้น
เต้าจูนโซเซถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าวได้
ยังไม่ทันที่จะได้ยืนนิ่ง สีหน้าของเต้าจูนก็เปลี่ยนไป มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขา
โครม！
คุกมืดก็มีเสียงโห่ร้องตกใจดังขึ้นมา
นักโทษทุกคนต่างตกตะลึง
การตั้งรับหมัดของเต้าจูนครั้งแล้วครั้งเล่า ก็เพื่อรอที่จะจู่โจมในตอนนี้ ?
และเต้าจูนเอง ก็อาเจียนเป็นเลือดออกมาจริงๆ!
“คุนหลุนพูดถูก ความสงบนิ่ง มันช่วยให้ฉันเจอช่องโหว่”
เฉินตงมองเต้าจูนที่กำลังกระอักเลือด รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็ดุร้ายขึ้นมา
“ฉัน ประเมินนายต่ำไป”
เต้าจูนยกมือขึ้นเพื่อเช็ดเลือดที่มุมปาก ท่าทีก็เคร่งขรึมจริงจังมากขึ้น
วินาทีถัดมา
ทั้งสองก็เคลื่อนไหวพร้อมกัน
ปังๆๆ……
หมัดและเท้าปะทะเข้าใส่กัน ราวกับประทัด กึกก้องไปทั่วทั้งเรือนจำ
ภาพของหมัดและเท้าทับซ้อนกันไปมา เกิดเสียงดังขึ้นต่อเนื่อง
ทุกคนต่างกลั้นหายใจแล้วจดจ่อ ในขณะเดียวกันก็แอบรู้สึกทึ่งอยู่ลึกๆ
มันต่างจากภาพที่ถูกโจมตีอยู่ฝ่ายเดียวในเมื่อกี้
เฉินตงกับเต้าจูนในตอนนี้ กลับผลัดกันรุกและรับ ！
ไม่ได้ทำเป็นเล่นๆกันอีกต่อไป แต่กลับโต้ตอบกันไปมาอย่าหนักหน่วง！
ในห้องควบคุม
เกิดความโกลาหล
ทุกคนต่างไม่สามารถกักเก็บความประหลาดใจนี้เอาไว้ได้ และมีท่าทีที่หวาดผวาไปตามๆกัน
“ใช้ได้ เร็วจัง！ เฉินตงคนนี้……ทักษะการต่อสู้ของเขาช่างน่ากลัวจริงๆ ！”
“นี่ต้องมียีนที่แข็งแกร่งแค่ไหนกัน ถึงสามารถสร้างพันธุกรรมที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้ ? เจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งก็จะแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม ? ”
“โอ้พระเจ้า！เขาช่างเป็นเด็กที่วิเศษ！เขาสามารถไล่ตามจังหวะของเต้าจูนได้อย่างรวดเร็ว！”
……
แต่ละคนต่างก็อุทานกันออกมาทีละคำ
ชายชราผมหงอกกับป๋าต่างก็กะพริบตาด้วยความประหลาดใจ
ความสามารถของเต้าจูน คนทั้งคุกมืดต่างก็รู้กันดี
สามารถที่จะคุมทั้งเรือนจำเอาไว้ได้ ทักษะการต่อสู้ย่อมไม่ธรรมดา
เฉินตงถูกจู่โจมจนกระอักเลือดครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ยังลุกขึ้นยืนได้อยู่ทุกครั้ง อีกทั้งยังสามารถไล่ตามจังหวะของเต้าจูนได้
จากที่ได้เปรียบก็เปลี่ยนเป็นฝีมือที่เท่าเทียมกัน
ทักษะการต่อสู้แบบนี้ พวกเขาเองก็ไม่เคยเห็นมันมาก่อน ！
“คงทนได้ไม่นานหรอก ？”
ป๋าพึมพำออกมาเงียบๆ
ประโยคเบาๆ แต่กลับทำให้ทุกคนในห้องควบคุมต่างก็เงียบไปพร้อม ๆ กัน
แม้จะเป็นเพียงช่วงสั้นๆในการต่อสู้ที่สูสีกันนี้ ความแตกต่างอยู่ที่ไหน ต่อให้มีสัญชาตญาณที่น่ากลัวแต่ก็ไม่สามารถชดเชยช่องว่างนี้ได้ในทันที
เฉินตงพ่ายแพ้ ตลอดจนตายบนเวที ก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น
ความจริงแล้ว มันก็เป็นเช่นนั้น ！
อาการบาดเจ็บซ้ำๆ ทำให้เฉินตงแทบจะสูญสิ้นกำลัง
เวลานี้เอง ก็หวังพึ่งเพียงการยืนหยัดและมุ่งมั่นที่มีในใจ
การต่อสู้ที่ดุเดือด ทำให้สติของเขาค่อยๆหายไปอย่างรวดเร็ว
มุมปากก็มีเลือดไหลออก และแม้แต่โพรงจมูกก็เริ่มมีเลือดไหลออกมาเช่นกัน
“กลับบ้าน รอผม……ผม ผมจะได้กลับบ้านแล้ว”
“เสี่ยวหยิ่ง ผมจะกลับไปแต่งงานกับคุณ ผมจะทำให้คุณมีความสุขไปตลอดชีวิต”
“แม่ครับ ผมยังต้องพาแม่กลับไปที่ตระกูลเฉิน ทวงคืนทุกอย่างที่ควรเป็นของแม่ให้กับแม่ ”
……
จากนั้น สติของเฉินตงก็ค่อยๆ เลือนหายไป
ส่งผลให้ความเร็วในการต่อยและเตะของเขาช้าลง และกำลังก็ลดน้อยลงไปด้วย
ความสิ้นหวังแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เฉินตงราวกับรู้สึกกำลังค่อยๆ ตกลงไปยังเหวลึกที่มืดมิดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“อ๊าก！”
เฉินตงคำรามอย่างดุเดือด เลือดพลุ่งพล่าน เขาปล่อยหมัดเข้าใส่เต้าจูนที่อยู่ตรงหน้า
นี่เป็น……หมัดสุดท้าย！
จากนั้น
เสียงหัวเราะก็ดังอยู่ในหูของเฉินตง
“พ่อของนาย สบายดีไหม？”