The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่ 257 คืนก่อนวันแต่งงาน
ทักษะการต่อสู้ของเฉินตงหากจะพูดว่าได้รับการถ่ายทอดมาจากคุนหลุนก็ไม่ผิด
คุนหลุนช่วยตระกูลเฉินฝึกปรือวิชาการต่อสู้ และยังถือได้ว่าเป็นอาจารย์ของคนรุ่นหลังในตระกูลเฉิน
แต่ป๋ากลับรับทุกกระบวนท่าการต่อสู้ของคุนหลุนได้ และดูจะคุ้นเคยกว่าเฉินตงเอง อย่างเห็นได้ชัด และรู้ลึกซึ้งกว่าด้วย
สิ่งนี้ทำให้เฉินตงรู้สึกประหลาดใจนัก
ดวงตาของป๋าเป็นประกายชั่ววูบ ใบหน้าที่มีหนวดเคราของเขาลังเล
และในที่สุด เขาก็ยิ้มออกมา ：“ก็นับว่าเป็นทั้งครูและเป็นทั้งเพื่อนล่ะมั้ง ”
ประโยคง่ายๆ
เฉินตงพยักหน้า แสดงความเคารพแล้วพูดว่า ：“ขอบคุณที่ดูแลผมตลอดเวลาที่ผ่านมา”
“นายเป็นศิษย์ของคุนหลุน ยังไงฉันก็ต้องดูแล จะขอบคุณก็ต้องขอบคุณที่นายมีอาจารย์ที่ดี”
ป๋าโบกมือ แล้วชี้ไปที่เครื่องบินรบ ：“รีบไปเถอะ”
และเฉินตงก็ขึ้นไปยังเครื่องบินรบ
เครื่องบินที่เตรียมรอไว้นานแล้วก็มีเสียงดังสนั่น ส่วนหางมีเปลวไฟพวยพุ่ง แล้วทะยานสู่ท้องฟ้า
มองดูทะเลหมอกนอกหน้าต่าง หิมะที่ขาวโพลน โปรยปรายปกคลุมไปทั่วพื้นดินเบื้องล่าง
และในหิมะที่ขาวโพลนนี้ คุกมืดอันมืดมิดก็ค่อยๆเงียบสงัดลง และเล็กลงไปเรื่อยๆในสายตาของเฉินตง
คุกมืดนี้ ทำให้เฉินตงรู้สึกราวกับกำลังฝันและมันไม่มีอยู่จริง
แต่ความเจ็บปวดของร่างกาย ก็คอยย้ำเตือนกับเขา ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องจริง
ความสงสัยทั้งหมดที่เกิดขึ้น ก็เติมเต็มอยู่ในความทรงจำของเขา
ราวกับปุยฝ้าย ที่พันกันยุ่งเหยิงไปหมด
ความสัมพันธ์ระหว่าง เฉินเต้าจูนกับพ่อมันยังไงกัน ?
เห็นได้ชัดว่าพ่อของเขาเป็นคนพาตัวเฉินเต้าจูนมาที่คุกมืดนี้ แล้วจองจำมานานกว่ายี่สิบปี เฉินเต้าจูนเองปล่อยวางความแค้นนี้ได้ยังไง ?
อีกอย่างคุกมืดนี้ ทำให้เฉินตงรู้สึกพร่ามัวแยกแยะได้ไม่ชัดเจน เพราะถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนา
มันทำให้เขาสงสัย แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็ไม่รู้ว่ากำลังสงสัยอะไร
ในที่สุด ก็เป็นการสมคบคิดของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินและคนตระกูลฉิน
สิ่งนี้ ก็เป็นสิ่งที่เฉินตงคิดไม่ตก
ตามหลักแล้ว หากฆ่าเขาซะตระกูลโจวคนนั้นก็สามารถแทนที่เขาได้ทุกอย่าง
แต่คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินและคนตระกูลฉินกลับปล่อยเขาไปไว้ในคุกมืดดินแดนรกร้างที่ถูกลืม
มีเพียงป๋าและเฉินเต้าจูนในคุกมืด ที่ทำลายแผนชั่วของพวกเขาได้อย่างราบคาบ
“บางที พวกเขาเองก็คงคิดไม่ถึง ดินแดนรกร้างที่จองจำเราไปตลอดชีวิต แต่กลับใช้เวลาอันสั้นไม่ถึงเดือน ก็สามารถหลุดพ้นออกมาได้ ？”
มุมปากของเฉินตงเผยยิ้มอันเยือกเย็น ดวงตาแผ่ไอสังหาร ：“อยากจะเห็นจริงๆ เวลาที่พวกคุณเห็นผมปรากฏอยู่ตรงหน้า กับท่าทีที่ประหลาดใจนั้น ”
ยกมือขึ้น แล้วลูบไปที่หน้า
เฉินตงกักเก็บทุกความสงสัยในใจ
มองดูทะเลหมอกนอกหน้าต่าง ดวงตาของเขาอ่อนลง แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน ：“เสี่ยวหยิ่ง รอผมนะ ！”
……
ภายในเขตวิลล่าเขาเทียนซาน
แสงไฟภายในวิลล่า ประดับประดาโคมหลากสีสัน
ห้องหอได้จัดไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
วิลล่าทั้งหลังเต็มไปด้วยบรรยากาศอันชื่นมื่น
ที่ระเบียง ลมในยามค่ำคืนเย็นสบาย
กู้ชิงหยิ่งพิงไปที่ราวกั้น มองดูวิวในยามค่ำคืน แล้วรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
ด้านหลัง มีมือใหญ่คู่หนึ่งค่อยๆโอบมาที่เอวของเธอ กลิ่นที่คุ้นเคยพัดเข้าจมูก
ใบหน้าสวยของกู้ชิงหยิ่งเห่อแดงขึ้น และร่างกายที่บอบบางของเธอก็ไหวสั่นเล็กน้อย ราวกับถูกไฟช็อต
“ตื่นเต้นเหรอ？”
เฉินตงวางศีรษะลงบนไหล่ของกู้ชิงหยิ่ง หายใจรดต้นคอ
“คุณไม่ตื่นเต้นเหรอ ? พรุ่งนี้ก็จะเข้าพิธีแต่งงานแล้ว ”
กู้ชิงหยิ่งรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆที่รดข้างใบหู ทำให้เธอหูแดง ดิ้นไปมา พยายามให้หลุดออกจากวงแขนของเฉินตง
เฉินตงดึงเบาๆ ทำให้ร่างกายของกู้ชิงหยิ่งกับเขาแนบชิดกันมากขึ้น
พูดอย่างอ่อนโยนไปว่า ：“คืนนี้ไม่ไปไม่ได้เหรอ？”
กู้ชิงหยิ่งตกใจ หันกลับมา มองเฉินตง ：“คุณลืมเรื่องที่เราตกลงกันแล้วเหรอ ？”
“แค่วันเดียว” เฉินตงมองดูกู้ชิงหยิ่งอย่างรักใคร่เสน่หา
กู้ชิงหยิ่งมองสบตาเขา สติเลือนรางเล็กน้อย
ภายใต้แสงไฟสลัว
ใบหน้าของเฉินตงค่อยๆขยับเข้าหากู้ชิงหยิ่ง
กู้ชิงหยิ่งรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นเร็วขึ้น ราวกับจะทะลุออกมาข้างนอก และร่างกายเธอก็ร้อนรุ่มตาม
แต่ สติก็ทำให้เธอผลักเฉินตงออก
“เฉินตงคะ เราไปดูว่าห้องหอจัดไปถึงไหนกันแล้วดีกว่าคะ ？”
กู้ชิงหยิ่งยิ้มแล้วดึงมือของเฉินตง เดินลงไปยังชั้นล่าง
ภายในห้องนอนใหญ่ เวลานี้มีเสียงหัวเราะของหลี่หลานกับท่านหลงและคนอื่นๆ
กู้โก๋ฮั๋วและหลี่หวั่นชิงก็รีบตามมาก่อน
อีกทั้งมีคุนหลุน กูหลัง ฉินเย่และจางหยู่หลัน
แม้แต่ฉู่เจียนเจียที่อยู่ในเมืองหลวง ก็มาถึงในชั่วข้ามคืน
ทุกคนต่างช่วยกันจัดห้องหอให้สวยสดงดงาม
“ท่านหลง พรุ่งนี้เต้าหลินจะมาถึงกี่โมงคะ ? ”
หลี่หลานดีใจมาก ใบหน้าเปล่งปลั่ง ประกายสุขสมหวัง
เส้นทางความรักสามปีของเฉินตง คนเป็นแม่อย่างเธอก็เห็นมันมาตลอด และรู้สึกปวดใจนัก
แต่เธอในตอนนี้ เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง และเป็นภาระของลูกชาย
แต่ทุกวันนี้ ทุกอย่างมันผ่านพ้นไปแล้ว ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ
ไม่ว่าจะเป็นกู้ชิงหยิ่งหรือกู้โก๋ฮั๋วสองสามีภรรยา ก็ทำให้เธอมีความสุขมาก
สมัครสามัคคีเป็นครอบครัวเดียวกัน
ต่างฝ่ายต่างหลอกกันไปมาห้ำหั่นฟาดฟันกัน จะเป็นครอบครัวเดียวกันได้ยังไง ?
เมื่อได้ยินชื่อเฉินเต้าหลิน ดวงตาของกู้โก๋ฮั๋วก็เป็นประกาย จ้องมองไปที่ท่านหลงด้วยเช่นกัน
ความพยายามมานานหลายปี เขาไม่คิดว่าลูกสาวของเขาจะเป็นคนทำมันได้สำเร็จ
สายตาของลูกสาว ช่างไกลเกินกว่าคนเป็นพ่อจะคาดคิด ！
ต่อให้กู้โก๋ฮั๋วจะฝัน ก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่า เขากับตระกูลเฉินที่ยิ่งใหญ่ จะเกี่ยวดองและเป็นญาติกันกับเฉินเต้าหลินได้
“นายหญิง นายท่านยุ่งๆ พรุ่งนี้เช้าก็มาถึงครับ ”ท่านหลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“พ่อคนนี้ ลูกชายแต่งงานทั้งที กลับจะมาในวันแต่งซะงั้น ”หลี่หลานแสร้งทำเป็นบ่น
กู้โก๋ฮั๋วหัวเราะ：“คุณแม่ยาย ไม่เป็นไรหรอก คุณพ่อตาเขาธุรกิจรัดตัว เข้าใจได้”
ขณะนี้เอง
กู้ชิงหยิ่งจับมือเฉินตงเดินลงมา
เมื่อเห็นห้องหอที่ถูกจัดขึ้น กู้ชิงหยิ่งก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
และรีบเอ่ยขอบคุณกับทุกคน
หลี่หลานจับมือของกู้ชิงหยิ่ง ：“เด็กโง่ ครอบครัวเดียวกัน ยังจะต้องพูดขอบคุณอะไรกัน ？”
ใบหน้าของกู้ชิงหยิ่งขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอก้มหน้าอย่างเอียงอาย
ภาพนี้ ทำให้ทุกคนต่างก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
หลี่หลานมองไปที่เฉินตงอย่างจริงจัง：“ตงเอ๋อ ต่อไปต้องดีกับเสี่ยวหยิ่งให้มากๆ หากลูกกล้ารังแกเธอ อย่าหาว่าแม่ใจร้ายแล้วกัน”
“รู้แล้วครับ” เฉินตงยิ้ม แล้วตอบอย่างใจเย็น
ดวงตาของหลี่หลานส่องแสงระยิบระยับ
ตั้งแต่ที่เฉินตงกลับมาจากไห่ย่าท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไป
จุดนี้ ในฐานะคนเป็นแม่ หลี่หลานรับรู้ได้อย่างชัดเจน
ตั้งแต่เล็กจนโต ทุกย่างก้าวของเฉินตง ก็ไม่พ้นสายตาของเธอ
แต่การเปลี่ยนไปเล็กน้อยนี้ มันทำให้เธอเกิดความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ทำให้คิดมากอะไร
“โอเคครับ นี่มันก็ดึกมากแล้ว เสี่ยวหยิ่งเรากลับกันเถอะ ”
หลี่หวั่นชิงเอ่ยเตือน
คืนก่อนวันแต่งงาน บ่าวสาวไม่ควรพบกัน แต่เพื่อให้ลูกสาวได้พอใจกับบ้านหลังใหม่ ก็เลยไม่ได้เข้มงวดอะไร
“รู้แล้วค่ะ แม่”
กู้ชิงหยิ่งพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยลากับทุกๆคน
หลี่หลานพาคุนหลุน ท่านหลงกับฉู่เจียนเจียและคนอื่นๆไปเลี้ยงส่ง
มีเพียงฉินเย่ ที่รั้งท้าย ไม่ได้ขยับไปไหน
ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ได้แสดงออกถึงความพอใจ
ในดวงตา มีเพียงความเย็นชา
“ฉินเย่คุณทำอะไรอยู่คะ ? งานมงคลของเฉินตงกับกู้ชิงหยิ่ง อย่าทำหน้างอแบบนี้สิคะ ”จางหยู่หลันถามด้วยความสงสัย
“แล้วมันธุระอะไรของคุณ？”
ฉินเย่เหลือบมองไปที่จางหยู่หลัน ทำให้จางหยู่หลันยืนแข็งทื่อในทันที ดวงตาแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย
จากนั้น
ฉินเย่ก็ปืนออกทางหน้าต่างของวิลล่า วิ่งฝ่าไปในความมืด แล้วออกไปจากเขตวิลล่าเขาเทียนซานไป
“กู้ชิงหยิ่ง เธอไม่สงสัยอะไรเลยเหรอ ? ”