The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่ 305 ดาร์กเว็บ นักฆ่าอำพราง องค์กรhidden killer

ปึง ๆ ๆ !

ยังไม่ทันรุ่งสาง เฉินตงกับกู้ชิงหยิ่งก็ถูกปลุกให้ตื่น ด้วยการเคาะประตูอย่างรุนแรงกะทันหัน

หลังจากเปิดประตู ท่านหลงกับคุนหลุนต่างก็ยืนอยู่ที่หน้าประตู

“คุณชาย เกิดเรื่องร้ายแรงใหญ่โตขึ้นซะแล้วครับ คุณท่านใหญ่หลี่ตายแล้ว!”

ท่านหลงดูตื่นตกใจ หน้านิ่วคิ้วขมวด พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

ตายแล้ว? !

เฉินตงผงะไปชั่วขณะ แล้วแค่นยิ้มเย็นชา “ตายแล้วก็ตายไปสิ ผมกับเสี่ยวหยิ่งจะนอนต่ออีกหน่อย”

“เป็นการลอบฆ่าครับ!”

ประโยคนี้ของท่านหลง ทำเอาเฉินตงที่หันหลังเตรียมจะปิดประตูต้องหยุดชะงักลงทันที

“คุณชาย ลงไปกับพวกเราก่อนเถอะครับ เรื่องนี้มันซับซ้อนมากจริง ๆ” เสียงของท่านหลงนั้นแหบต่ำจนน่าใจหาย ถึงขั้นตัวสั่นเล็กน้อย

เฉินตงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ยิ้มเป็นสัญญาณให้กู้ชิงหยิ่งกลับไปนอนต่อ จากนั้นจึงหันหลังกลับแล้วเดินตามท่านหลงกับคุนหลุนลงไปชั้นล่าง

ไม่ว่าคุณท่านใหญ่หลี่จะตายยังไง เขาก็ไม่ได้สนใจมันเลยแม้แต่น้อย

แต่สิ่งที่ทำให้เฉินตงสนใจคือ ปฏิกิริยาของท่านหลงต่างหาก

คนที่สงบราวกับน้ำนิ่งอย่างท่านหลง ถึงกับพูดเสียงสั่นเมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้!

เมื่อเขามาถึงห้องนั่งเล่นชั้นล่าง ฉินเย่ที่อยู่ในชุดนอน นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าจริงจัง จ้องเขม็งไปที่หน้าจอโทรศัพท์

“ทำไมกระทั่งฉินเย่ก็ยังมาที่นี่ด้วยล่ะ?”

เฉินตงมองดูเวลา เพิ่งจะตีห้า ในช่วงเวลาที่เช้าขนาดนี้ มีเหตุผลที่เชื่อได้ว่าฉินเย่ควรจะเพิ่งกลับจากไปปาร์ตี้สุดเหวี่ยงที่ไนต์คลับเสร็จ แล้วกำลังเตรียมตัวกลับบ้านนอนสิถึงจะถูก

เขาเหลือบมองท่านหลงกับคุนหลุนด้วยความประหลาดใจ “ นี่สรุปว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ”

“คุณชาย คุณท่านใหญ่หลี่ถูกลอบฆ่า ยังไม่เป็นเรื่องใหญ่พออีกหรือ?”

คุนหลุนพูดด้วยท่าทีตื่นตระหนก: “ตอนนี้เมืองหลวงวุ่นวายปั่นป่วนไม่มีดีแล้วครับ เจ้าบ้านตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดคนปัจจุบันถูกลอบฆ่า เรื่องนี้ร้ายแรงพอ ๆ กับระเบิดนิวเคลียร์ลูกย่อม ๆ เลยครับ!”

เฉินตงถูจมูก ยกยิ้มเหยียดหยาม แล้วทรุดนั่งลงบนโซฟา

บิดขี้เกียจอย่างเกียจคร้าน หาวหวอดพลางพูดติดตลกว่า: “อยู่ห่างกันคนละโยชน์เลย มันเกี่ยวอะไรกับพวกเราล่ะ?”

“คุณท่านใหญ่หลี่ตายในโรงแรมไท่ซานครับ!” คุนหลุนตอบกลับ

เฉินตงยังคงไม่สนใจเหมือนเดิม

ในขณะที่กำลังจะพูดต่อ ฉินเย่ก็ยื่นโทรศัพท์มือถือที่จ้องอยู่มาตรงหน้าเขา

“พี่คุนหลุนพูดยังไม่ตรงประเด็นมากพอ นายดูนี่ดีกว่า”

เฉินตงรับโทรศัพท์มือถือไปดูอย่างสงสัย

เมื่อเห็นหน้าจอที่อยู่ในโหมดมินิไมซ์ แววตาของเขาก็ปรากฏอาการตกตะลึงพรึงเพริศ

มินิไมซ์นั้น ปรากฏผลการค้นหาจากหน้าเว็บไซด์สำหรับมือถือที่ไม่ธรรมดา เป็นสไตล์มินิมอล หลัก ๆ จะเป็นสีขาวดำ แต่หน้าปกเว็บกลับมีรูปดาบที่อาบเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงฉานอยู่เล่มหนึ่ง

สีแดงคล้ำดุจเลือดนกนั้น เป็นอะไรที่เด่นสะดุดตามากบนหน้าปกขาวดำ

เฉินตงเลื่อนลงมาดูข้อมูลต่อโดยไม่รู้ตัว ข้อมูลชุดหนึ่งก็พุ่งเข้าใส่ดวงตาของเขาทันที ราวกับสายฟ้าที่ฟาดใส่เข้ามาตรง ๆ

[ คำสั่งฆ่าระดับ S นักฆ่าอำพราง the hidden killer! เป้าหมาย: ผู้สืบทอดตระกูลเฉิน เจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ไท่ติ่ง เฉินตง! ]

แม่…งเอ๊ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน….

เฉินตงถึงขั้นอยากสบถคำด่าพ่อล่อแม่ออกมาเลยทีเดียว

ทำไมจู่ ๆ ก็มีคำสั่งฆ่าฉันขึ้นมาเฉย ๆ ล่ะ?

ท่านหลงกับคุนหลุนทรุดตัวลงนั่งทีละคน ๆ

ท่านหลงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักอึ้งว่า “ฉินเย่ คิดไม่ถึงว่าเธอจะสามารถเข้าดาร์กเว็บได้ด้วยนะ?”

ดาร์กเว็บ? !

จิตใจของเฉินตงพลันเครียดขมึงขึ้นมาทันที

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินศัพท์คำนี้

“จะดีจะชั่วผมก็เป็นคนตระกูลฉินนะ ผมสามารถช่วยให้ตระกูลฉินกลายเป็นคนรวยระดับท็อป ขึ้นแท่นเป็นมหาเศรษฐีมีเงินเป็นหมื่น ๆ ล้านได้เชียวนะ กะอีแค่ดาร์กเว็บนี่ ผมจะเข้าไปไม่ได้เชียวเหรอ?” ฉินเย่ตอบกลับด้วยการโอ้อวดตัวเองไปประโยคหนึ่ง

เขาหันไปมองไปที่เฉินตงอย่างรวดเร็ว แสร้งทำเป็นผ่อนคลายยิ้มแย้ม : “พี่ตง คราวนี้นายมีปัญหาใหญ่จริง ๆ แล้วล่ะนะ!”

“เดี๋ยวนะ!”

เฉินตงสั่งให้หยุดพูดด้วยความมึนงง แล้วถามด้วยใบหน้าสงสัยว่า: “ไอ้ดาร์กเว็บนี่มันคืออะไร? แล้วไอ้คำสั่งฆ่าระดับ S นักฆ่าอำพราง The hidden killer บ้าบออะไรนั่นอีก สรุปว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”

พวกท่านหลงทั้งสาม ต่างส่งสายตาชำเลืองมองกันไปมาไม่หยุด

สุดท้ายฉินเย่กับท่านหลง ก็พร้อมใจกันมองไปที่คุนหลุนเป็นตาเดียวกัน

ในบรรดาสามคน คุนหลุนเป็นคนที่รู้สถานการณ์ดีที่สุด

คุนหลุนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดกับเฉินตงว่า: “คุณชาย คุณสามารถทำความเข้าใจกับคำว่า “ดาร์กเว็บ” ได้เหมือนกับการที่คนทั่วไปใช้อินเทอร์เน็ตในอีกด้านหนึ่ง แต่มันจะอยู่ในด้านมืด ซึ่งคนธรรมดาจะไม่สามารถเข้าไปเกี่ยวข้องได้เลย พูดได้ว่าดาร์กเว็บเป็นตัวตนในด้านชั่วร้ายดำมืดของมนุษย์ครับ”

เฉินตงพอจะเข้าใจได้คร่าว ๆ แล้ว จึงพยักหน้ารับรู้

คุนหลุนสีหน้าเคร่งเครียด พูดต่ออย่างรวดเร็วว่า: “แล้วองค์กรhidden killersนั้น ก็คือองค์กรนักฆ่าที่ฝังรากลึกอยู่ในดาร์กเว็บ มือมืดของมันสามารถแผ่ขยายกระจายเงาอันชั่วร้ายจากเมืองหนึ่งไปยังอีกเมืองหนึ่ง หรือแม้กระทั่งไปได้ถึงทั่วโลกเลยทีเดียว”

“องค์กรhidden killersที่ว่านั้น มีหน้าที่รับภารกิจลอบสังหาร ซึ่งมีการจ้างวานมาจากลูกค้าต่าง ๆ ในดาร์กเว็บ โดยจะคิดราคาภารกิจลอบสังหารตามค่าหัว สถานะของเป้าหมาย และความยากง่ายของการลอบสังหาร ทุกคนในดาร์กเว็บสามารถรับทำภารกิจได้ การตัดสินขั้นสุดท้ายขึ้นอยู่กับว่า ใครเป็นคนที่ทำภารกิจได้สำเร็จก่อน คนนั้นก็จะเป็นผู้ที่รับภารกิจชิ้นที่ว่านั้นไป!”

หลังฟังคำอธิบายของคุนหลุน เฉินตงก็จ้องมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ รูม่านตาค่อย ๆ หดเล็กลง

ความหนาวเย็นอันไร้ที่มาค่อย ๆ แผ่ซ่านไปทั่วแผ่นหลังอย่างเงียบงัน

“ไม่มีกฎเกณฑ์สำหรับการประกาศภารกิจอย่างชัดเจน ครอบคลุมขยายไปทั่วโลก นี่คือความน่ากลัวขององค์กรhidden killersที่แท้จริง!”

เสียงของคุนหลุนกดต่ำจนแทบไม่ได้ยิน หากเปลี่ยนเป็นเขาล่ะก็ เขาก็คงอดรู้สึกหวาดหวั่นในใจไม่ได้เหมือนกัน : “ภารกิจลอบฆ่าจะแบ่งออกเป็นระดับ S, A, B, C และ D จากสูงไปต่ำ และภารกิจระดับ S จะมีเกรดตั้งแต่ 1 ดาวถึง 5 ดาว คุณชายคือเกรด 1 ดาว ระดับ S !”

เฉินตงไม่ได้สนใจฟังคำพูดของคุนหลุนแล้ว

เขารู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งร่าง เหงื่อออกจนชุ่มเต็มฝ่ามือโดยไม่รู้ตัว

สิ่งที่เขาสนใจคือคำพูดประโยคสุดท้ายของคุนหลุน

ไม่มีกฎเกณฑ์สำหรับการประกาศภารกิจอย่างชัดเจน ครอบคลุมขยายไปทั่วโลก!

ซึ่งหมายความว่า ขอแค่ใครก็ตามที่สามารถเข้าสู่ดาร์กเว็บได้ ก็สามารถเห็นภารกิจคำสั่งให้ลอบฆ่าที่ว่านี้ได้ รวมถึงรับเป็นผู้ทำภารกิจได้หมดทุกคนนั่นเอง

ในฐานะเป้าหมายของการลอบสังหาร สิ่งที่เขาจะต้องเผชิญต่อจากนี้ไป น่าจะเป็นกลุ่มนักฆ่ากลุ่มใหญ่ที่รุมล้อมเข้ามาเหมือนตั๊กแตนนักล่า ถึงขั้นที่ไม่แน่ว่า อาจมีนักฆ่าที่ไม่ใช่มืออาชีพปะปนอยู่ในนั้นด้วย!

เฉินตงเคาะนิ้วโป้งเบา ๆ จมดิ่งเข้าสู่การวิเคราะห์ภารกิจลอบฆ่าที่เกี่ยวข้องกับตัวเขาเอง

มีตัวหนังสือเพียงไม่กี่บรรทัดที่ใช้แนะนำภูมิหลัง ตัวตน และสถานะของเขา แต่บรรทัดที่ว่าเป็นผู้สืบทอดตระกูลเฉิน เน้นการใช้สีแดงเป็นเครื่องหมายบ่งชี้เป็นพิเศษ

ดูเหมือนว่า ที่ฉันสามารถถูกตัดสินว่าเป็น ระดับ S ได้ ก็เป็นเพราะเกี่ยวข้องกับสถานะผู้สืบทอดของตระกูลเฉินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้งั้นสินะ

รูม่านตาของเฉินตงหดตัวถึงขีดสุด หลุบตาลงต่ำตามนิ้วที่เคาะซ้ำ ๆ ทันใดนั้นรูม่านตาที่หดตัวก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง

คนที่ประกาศภารกิจลอบฆ่าต่อกลุ่มนักฆ่าในดาร์กเว็บครั้งนี้ จะต้องเป็นตระกูลหลี่แห่งเมืองหลวงแน่!

คำพูดง่าย ๆ ไม่กี่คำทำให้สมองของเฉินตงเหมือนมีระเบิดลูกใหญ่ ๆ ระเบิดซ้ำไปมาไม่หยุด

เขาเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันที พลางพูดอย่างโกรธเคืองว่า : “ตระกูลหลี่!? นี่พวกนั้นคิดว่าฉันฆ่าคุณท่านใหญ่หลี่งั้นเรอะ?”

ก่อนหน้านี้ คุณท่านใหญ่หลี่เพิ่งถูกคนลอบฆ่า

จากนั้น เขาก็ถูกตระกูลหลี่จ้างวานนักฆ่าบนดาร์กเว็บให้มาทำภารกิจลอบฆ่าเขาทันที

การเชื่อมต่อลักษณะนี้ ใครก็ตามที่ไม่โง่ ต่างก็สามารถเข้าใจได้ทั้งนั้น

“ต้องใช่แน่!”

ท่านหลงพยักหน้า พูดด้วยแววตาลึกล้ำ: ” นี่ช่างเป็นเรื่องยุ่งยากที่ส่งผลร้ายแรงต่อคุณชายอย่างแท้จริงเลยครับ ”

“แต่ฉันไม่ได้เป็นคนฆ่าคุณท่านใหญ่หลี่นะ หลังจากที่ฉันไล่พวกเขาออกไป ฉันก็กลับบ้านเข้านอนพร้อมกับเสี่ยวหยิ่งแล้ว!” เฉินตงรู้สึกโมโหขึ้นมาอีก

ไม่ว่าใครก็ตาม ถ้าจู่ ๆ ก็ถูกจับไปวางไว้ในสถานที่ดำมืดอย่างดาร์กเว็บนั่น แล้วถูกแขวนชื่อลอยไว้ในภารกิจลอบสังหาร ก็ต้องรู้สึกหวาดกลัวกันทั้งนั้นแหละ

“เพราะงั้น นี่แหละคือสิ่งที่ทำให้เราทุกคนสงสัย พวกเราต่างก็รู้ว่าคุณไม่ได้ฆ่าคุณท่านใหญ่หลี่ แต่ตระกูลหลี่กลับดันทุรังเชื่อกันว่าคุณเป็นคนฆ่า ถึงขั้นที่ยอมทุ่มทุกอย่างที่มี เพื่อสั่งการนักฆ่าในดาร์กเว็บให้มาลอบฆ่าคุณให้จงได้”

ในดวงตาของท่านหลงปรากฏแววฉงนขึ้น พูดด้วยเสียงหนักอึ้งว่า “มันจะต้องมีแผนการร้ายอะไรบางอย่างซ่อนอยู่แน่ ๆ”

“ตอนนี้จะพูดอะไรก็ไม่สำคัญแล้ว!”

ฉินเย่ขัดจังหวะคำพูดของท่านหลงขึ้นมาดื้อๆ: “ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ตระกูลหลี่ได้มอบหมายภารกิจลอบฆ่าให้กลุ่มนักฆ่าอำพราง The hidden killer ในดาร์กเว็บแล้ว การตายของคุณท่านใหญ่หลี่ ทำให้เกิดความโกลาหลไม่ต่างจากพายุ จากนี้ไปจะมีนักฆ่าอีกนับไม่ถ้วนที่จะลอบโจมตีเข้ามา พี่ตง เตรียมล้างคอรอรับหายนะที่จะจู่โจมเข้ามาให้ดีก็แล้วกันนะ!”

นอกจากนี้ เมื่อองค์กรhidden killersประกาศภารกิจออกไปแล้ว โดยปกติคนที่รับมอบหมายภารกิจ จะถูกตั้งชื่อตามองค์กรhidden killersไปโดยอัตโนมัติ และจะไม่ประกาศออกสู่ช่องทางสาธารณะง่าย ๆ เว้นเสียแต่ว่า นั่นจะเป็นความสมัครใจของผู้จ้างวาน สรุปว่าตอนนี้ ตระกูลหลี่ระบุชื่อพี่ชัดเจนเลยว่า จะขอสู้แหลกแบบหลังชนฝากับพี่ตงจนกว่าจะตายกันไปข้าง!”