The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่ 329 คุณไม่ไปจากผม ผมจะใช้ทั้งชีวิตดูแลคุณ

น้ำเสียงที่เฉียบขาด ดังสะท้อนไปทั่วป่าไผ่

พริบตาเดียว อุณหภูมิในป่าไผ่ก็ลดลงจนถึงจุดเยือกแข็ง

แรงแห่งการฆ่า

ภาพกะทันหันนี้ ทำให้ท่านหลงและคนอื่นต่างตื่นตระหนก

ปฏิกิริยาของเฉินตงและคำพูดที่เยือกเย็น ทำให้ทุกคนรู้สึกหลังเย็นวาบ ราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

พวกเขา ไม่เคยเห็นเฉินตงที่เป็นเช่นนี้มาก่อน!

แม้แต่ชินโกะ โดโมโตะ ถูกเฉินตงจ้องมองด้วยสายตาโกรธแค้น ก็อดไม่ได้จะหวาดผวา

ขณะที่ใจลอย หัวสมองของชินโกะ โดโมโตะก็มีตัวอักษรโผล่ขึ้นมาหนึ่งตัว

มัจจุราช!

เฉินตงในเวลานี้ ความรู้สึกที่ให้กับเขา ก็เหมือนพระยามัจจุราชยังไงอย่างงั้น

ชินโกะ โดโมโตะคือนักฆ่า นักฆ่ามือพระกาฬอันดับที่สิบแปดในอันดับยมราช!

ความรู้สึกเช่นนี้ มักจะเป็นเขาที่นำความรู้สึกแบบนี้ไปให้คนอื่นเสมอ แต่ไม่ใช่คนอื่นนำมาให้เขา!

แม้ว่าเมื่อกี้เขาจะถูกยิงไปมั่ว แต่เขาก็สามารถคิดอย่างสงบใจเย็นเกี่ยวกับการโต้กลับก่อนตาย

แต่ตอนนี้ เขากลับมีความรู้สึกหวาดกลัวอย่างแปลกๆ

โดยสัญชาตญาณ ชินโกะ โดโมโตะอยากที่จะดึงดาบซามูไรที่เสียบอยู่บนสะบักหลังของเฉินตง

แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือมือซ้ายของเฉินตง เป็นเหมือนคีมคีบเหล็ก กำดาบซามูไรไว้แน่น ไม่ว่าเขาจะใช้แรงมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถขยับมันได้

นี่………..มันต้องใจกล้าและไม่กลัวตายขนาดไหน?

เขาไม่กลัวว่านิ้วทั้งห้านิ้วจะขาดหรือไง?

ชินโกะ โดโมโตะในใจยิ่งหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว

“เมียของฉัน แกก็กล้าทำร้าย?”

ใบหน้าของเฉินตงเย็นชา กัดฟันแน่น คำพูดถูกบีบออกมาจากซอกฟัน

ในขณะนี้ แม้แต่ชินโกะ โดโมโตะขนก็ลุกซู่ไปทั้งตัว

หัวใจของเขาเต้นแรงมาก ให้ความรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมา

ชินโกะ โดโมโตะไม่เคยคิดฝัน การต่อสู้ที่เกือบเอาชีวิตไม่รอดเมื่อกี้ ยังไม่สามารถที่จะให้เฉินตงมีพลังแห่งการฆ่ามากถึงขนาดนี้

เป็นเพราะตอนนี้ที่ลูกดอกคุไนปักเข้าให้กับผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังของเฉินตง และดาบซามูไรที่แทงทะลุไปสะบักหลังของเฉินตง ปลายดาบไปแทงโดนผู้หญิง ก็เลยทำให้เฉินตงระเบิดแรงแห่งการฆ่าออกมาเหรอ?

“ไอ้โง่!”

ความหวาดกลัว ทำให้ชินโกะ โดโมโตะรู้สึกอัปยศ จนกลายเป็นความเกรี้ยวกราด

เขาคำรามเสียงดัง ยกเท้าขึ้นถีบเฉินตงไปหนึ่งที เพื่อต้องการใช้แรงถีบ ดึงดาบซามูไรออกมา!

“ตาย!”

เกือบจะในเวลาเดียวกัน เฉินตงก็มีอารมณ์ที่รุนแรงทันที

ดาบซามูไรที่อยู่ในมือ ได้ฟันไปทางชินโกะ โดโมโตะอย่างอุกอาจ

สีหน้าของชินโกะ โดโมโตะสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก ในความหวาดกลัว รีบปล่อยดาบซามูไรออก แล้วถอยหลังไปรวดเร็ว

แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ

เฉินตงเหมือนกับศัตรูที่บุกรุกเข้ามาและยากที่จะกำจัด ดึงดาบซามูไรที่อยู่ในสะบักหลังออกอย่างอุกอาจ มือถือดาบคู่ แล้วบุกเข้าไปหาเขาโดยตรง

ฉึก!

ดาบถูกฟันลงไป

ทันใดนั้นชินโกะ โดโมโตะ ก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

หลังจากที่ไหล่ซ้ายถูกฟันไปหนึ่งที เขาก็เซถอยหลัง

แต่เฉินตง กลับไม่มีท่าทีที่จะหยุดเลย

ดาบคู่ถูกเหวี่ยงจนเกิดเงาที่น่ากลัว แฝงไปด้วยพลังแห่งแรงฆ่า บีบชินโกะ โดโมโตะโดยตรง

“ไอ้บ้า ไอ้บ้า………”

ชินโกะ โดโมโตะในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เผชิญกับการบุกเข้ามาของเฉินตง แม้แต่ความกล้าในการต่อต้านยังไม่มีเลย หันหลังก็อยากจะวิ่งหนี

“ทำร้ายเมียฉัน แกต้องตาย!”

เฉินตงที่เหวี่ยงดาบยาว ฟันลงไปด้วยความโกรธ

ฉึก!

ดาบได้ลงฟันลงไปทีหลังของชินโกะ โดโมโตะ เลือดกระฉูดออกมา

ชินโกะ โดโมโตะร้องอย่างเจ็บปวด แล้วเดินโซเซไปข้างหน้าสองสามก้าว

ในความหวาดกลัว จู่ๆเขาก็หันกลับมา กลับเห็นเฉินตงเดินเข้ามาใกล้เขาราวกับเป็นพระยามัจจุราช

ดาบคู่เหมือนภูตผีปีศาจ ส่งเสียงและฟันลงไปอย่างบ้าคลั่ง

ชินโกะ โดโมโตะส่งเสียงคำราม แล้วดึงลูกดอกคุไนออกมาอย่างอุกอาจ ต้านทานอย่างสุดชีวิต

เทรง เทรง เทรง…….

เกิดเป็นประกายไฟ ราวกับดอกไม้ไฟที่เบ่งบาน

ยิ่งต่อต้าน ความกลัวก็ยิ่งแผ่ซ่านไปทั่วร่างของชินโกะ โดโมโตะราวกับวัชพืช

ทุกครั้งที่เขาโจมตี พลังที่ส่งผ่านจากลูกดอกคุไน กระเทือนจนทำให้หว่างนิ้วโป่งกับนิ้วชี้ของเข้าเจ็บอย่างมาก ถึงขนาดมีความรู้สึกชาเหมือนเป็นอัมพาต

ความรู้สึกเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ที่ต่อสู้กับเฉินตง ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลย

แต่ตอนนี้ ความรู้สึกนี้รุนแรงมาก!

ไอ้หมอนี่ มันบ้าไปแล้วเหรอ?

ทำไมจู่ๆถึงได้แสดงสัญชาตญาณการต่อสู้อันแข็งแกร่งและพลังมากมายขนาดนี้ออกมา?

ชินโกะ โดโมโตะที่กำลังตื่นตระหนก ความเร็วของลูกดอกคุไนที่อยู่ในมือก็อดไม่ได้ที่จะช้าไปด้วย

ฉึก!

ดาบสั้นได้เฉือนไปที่หน้าอกของชินโกะ โดโมโตะในแนวขวาง เจ็บจนชินโกะ โดโมโตะร้องอย่างเจ็บปวด แล้วถอยหลังอีกครั้ง

เฉือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เลือดพุ่งกระจาย

เกือบเหมือนการทารุณกรรมที่เฉือนเนื้อออกเป็นชิ้นๆ เป็นภาพที่นองเต็มไปด้วยเลือด

ไม่เพียงแต่ชินโกะ โดโมโตะที่ตกอยู่ในความหวาดกลัว

แม้แต่ท่านหลงและพวกกูหลัง ก็มองจนใจสั่น ความกลัวนั้นล้นหลาม

“ท่าน ท่านหลง…….คุณชาย ไม่น่าที่จะแข็งแกร่งขนาดนี้นะ?”

กูหลังเบิกตากว้าง น้ำเสียงสั่นอย่างรุนแรง

เขาเคยสู้กับเฉินตง แม้จะเป็นเวลานาน เฉินตงที่ติดตามการฝึกปีศาจจากคุนหลุนอย่างก้าวกระโดด แต่ไม่น่าที่จะก้าวหน้าถึงระดับที่น่ากลัวเช่นนี้

เมื่อกี้ตอนที่อยู่ทางป่าไผ่ กูหลังก็เห็นความสามารถของชินโกะ โดโมโตะมากับตาแล้ว

เดิมภาพที่ไม่ควรปรากฏ เวลานี้กลับแสดงให้เห็นตรงหน้า

ท่านหลงแววตาลุ่มลึก ค่อยๆมองไปทางกู้ชิงหยิ่งที่อยู่ไม่ไกล “ในใจมีรัก ดังนั้นเขาเลยกลายเป็นเทพแห่งการฆ่าทันที”

“กลายเป็นเทพแห่งการฆ่าทันที?”

ม่านตาของกูหลังหดเกร็ง มองดูเฉินตงที่กำลังกวัดแกว่งดาบสองเล่มและเฉือนชินโกะ โดโมโตะ

ใช่แล้ว!

หากไม่ใช่เทพแห่งการฆ่า ทำไมต้องใช้วิธีการฆ่าแบบทารุณกรรมที่เฉือนเนื้อแบบนี้?

ในสายตาของกูหลัง เวลานี้พลังการต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายเปลี่ยนไปอย่างมาก หากเฉินตงต้องการฆ่าชินโกะ โดโมโตะ ก็สามารถฆ่าได้ในดาบเดียว!

โดยสัญชาตญาณ เขาก็มองตามสายตาของท่านหลง มองไปทางกู้ชิงหยิ่งที่อยู่ไม่ไกล

ผู้หญิงคนเดียว ทำให้เฉินตงเปลี่ยนไปอย่างมหาศาล รักนี้……….ต้องลึกซึ้งขนาดไหน?

“อ้า อ้า อ้า………..”

ชินโกะ โดโมโตะกลัวอย่างสิ้นเชิง ร่างทั้งร่างโดนไปสิบกว่าแผล กลายเป็นคนที่เต็มไปด้วยเลือดนานแล้ว

ความเจ็บปวดที่แสนสาหัส ทำให้เขาบ้าคลั่ง

ความโหดร้ายของเฉินตง ยิ่งทำให้เขาหมุนเวียนอยู่ระหว่างความบ้าคลั่งและพังทลาย

สติที่เหลืออยู่ ทำให้เขากำลูกดอกคุไนที่อยู่ในมืออย่างแน่น บุกเข้าไปหาเฉินตงโดยไม่กลัวตาย

ต่อให้เขาต้องตาย ก็ต้องเอาคนไปเป็นที่รองศพหนึ่งคน!

ภาพนี้

คนที่มองดูอยู่สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

ไม่รอให้ท่านหลงและกูหลังเตือน

เฉินตงก็โค้งตัวทันที ดาบด้ามหนึ่งอยู่ด้านหน้า อีกด้ามหนึ่งอยู่หลัง

วินาทีต่อมา

เฉินตงพุ่งตัวเข้าไปเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่

แสงเย็นวาบสองดวงแวบวาบไปทั่วท้องฟ้า

ชินโกะ โดโมโตะที่มีความคิดที่จะสู้ตายก็ยืนแนบนิ่งหยุดอยู่กับที่

ทั้งหมด ราวกับว่าได้คืนกลับมาในความสงบ

“ทำร้ายเมียฉัน ต่อให้เป็นพระยายมราชก็ต้องตาย!”

เฉินตงทิ้งคำพูดที่เย็นชานี้ไว้ สองมือได้ปล่อยดาบซามูไรออก

ตามมาด้วยเสียงดาบซามูไรสองเล่มหล่นลงบนพื้น

ร่างกายของชินโกะ โดโมโตะกระตุกไปครู่หนึ่ง

ดวงตาเต็มไปด้วยความสยดสยอง สูญเสียรูปลักษณ์ไปอย่างรวดเร็ว

ตามมาด้วยเฉินตงหันหลัง

ท้องของชินโกะ โดโมโตะมีเลือดกระฉูดออกมา และหัวของเขาก็ค่อยๆหลุดออกจากคอ

“ซือ~”

คนที่อยู่ในที่เกิดเหตุ สูดลมหายใจเย็นเข้าพร้อมกัน

สายตาที่หวาดกลัวของแต่ละคน ได้มองมาทางเฉินตง

เฉินตงเดินโซเซ ทุกย่างก้าวดูเหมือนจะใช้กำลังมหาศาล แต่เท้าของเขายังคงแนบกับพื้น ลากไปข้างหน้า ทิ้งคราบเลือดไว้สองรอย

มองไปทางกู้ชิงหยิ่ง ทุกย่างก้าวของเขา หนักยิ่งกว่าอะไร

ในที่สุด เขาก็เดินมาถึงข้างกายของกู้ชิงหยิ่ง

พรึบดังขึ้นหนึ่งที!

เฉินตงคุกเข่าลงบนพื้น

“เฉิน เฉินตง!”

อาการบาดเจ็บของกู้ชิงหยิ่งไม่ได้หนักหนา มองเห็นเฉินตงที่เต็มไปด้วยเลือด ก็ตกใจจนหน้าซีดเผือดทันที รีบกอดเฉินตงเอาไว้

“ยัยโง่ ทำไมถึงไม่ไป?”

เฉินตงยิ้มอย่างอ่อนล้า

กู้ชิงหยิ่งน้ำตานองหน้าไปนานแล้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “คนโกหก คุณมันคนโกหก ทำไมต้องโกหกฉันด้วย? ยังมีเมื่อกี้ คุณมันโง่ ทำไมต้องช่วยรับแทนฉันมากมายขนาดนั้น คุณรู้หรือเปล่าแบบนี้คุณอาจจะตายได้?”

เสียงร้องไห้ ก้องไปทั่วป่าไผ่

เฉินตงกลับค่อยๆหลับตาลง มุมปากแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“ผมเคยรับปากคุณเอาไว้ คุณไม่จากผมไป ผมจะใช้ทั้งชีวิตปกป้องดูแลคุณ…….”