The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่194 กลับบ้าน
เฉินเต้าหลินไปแล้ว
มาอย่างกะทันหัน ไปก็ไปอย่างกะทันหันเช่นกัน
นี่ทำให้เฉินตงที่ได้สติกลับมาและสงบลง รู้สึกหดหู่แปลกๆ
หลี่หลานเดาสิ่งในใจเฉินตงออก เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยน：“พ่อของลูกรอพวกเรากลับบ้านอยู่ที่บ้าน”
คำพูดเรียบง่าย แต่มีความหมายอื่น
เฉินตงตาเป็นประกายระยิบระยับ
กำหมัดแน่น
20กว่าปีที่พึ่งพาซึ่งกันและกัน
เขาต้องเดินเข้าไปในตระกูลเฉินอย่างสง่าผ่าเผย ให้แม่มีเกียรติที่เดิมควรจะเป็นของเธอ
เงียบตลอดคืน
เช้าแล้ว ฝนก็หยุดตก
เฉินตงและคนอื่นๆออกจากเมืองหลวงอย่างเร่งรีบ
เรื่องตระกูลหลี่เมื่อคืน ทำให้เมืองหลวงวุ่นวายมากแน่นอน
ในสายตาเฉินตง เมืองหลวงที่ผ่านไปหนึ่งคืน กลายเป็นน้ำวนระลอกใหญ่แล้ว
การอยู่นานๆจะทำให้พวกเขาติดเข้าไปในนั้นด้วย
เขาไม่มีความรู้สึกดีๆต่อตระกูลหลี่แม้แต่น้อย
มีแต่ความรังเกียจ โกรธแค้น และเกลียดชัง
แม้ตระกูลหลี่ยอมให้เขาเป็นผู้นำตระกูล เขายอมดิ้นรนเพื่อโอกาสอันน้อยนิดในการเป็นผู้นำตระกูลเฉินซะยังจะดีกว่า
กระแสน้ำวนของตระกูลหลี่ เขาไม่อยากเข้าไปมีส่วนร่วม
ความจริงก็เป็นไปอย่างที่เฉินตงคิดไว้จริงๆ
เกิดขึ้นในคืนเดียว
ผู้มีอำนาจต่างๆได้ตรวจสอบถึงจุดเริ่มต้นสาเหตุของตระกูลหลี่เมื่อคืนนี้อย่างชัดเจนแล้ว
แม้การมาของเฉินเต้าหลินไม่ถึงขั้นพังฟ้าทลายดิน แต่เพียงพอที่จะทำให้สั่นกันไปทั้งเมืองได้
ผู้มีอำนาจทุกคนต่างตกตะลึงกับการปรากฏตัวของเฉินเต้าหลิน
ใครจะไปรู้ว่าลำดับชั้นของตระกูลเฉิน จะสูงกว่าตระกูลหลี่ที่อยู่ในระดับที่ร่ำรวยที่สุดล่ะ
ขณะที่ตกใจ ผู้มีอำนาจระดับใหญ่บางส่วน ตอบสนองอย่างรวดเร็ว
เมื่อตลาดหุ้นเปิด ราคาหุ้นของธุรกิจในเครือตระกูลหลี่ก็ดิ่งลงอย่างรุนแรง
ไม่เพียงเท่านั้น ความคิดซ่อนเร้นก็รวมตัวกันเกิดขึ้นในเมืองหลวง
ในคฤหาสน์ปราสาทตระกูลหลี่
ระเบิดเมื่อคืนทำให้คฤหาสน์ปราสาทพังไปหมด เสียหายอย่างหนัก
กำแพงก็พัง สวนดอกไม้อันกว้างใหญ่ก็พัง
เหลือแค่คฤหาสน์ที่เดียวที่ไม่พัง
ถ้าไม่ใช่เพราะคุณท่านใหญ่หลี่ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เกรงว่าคฤหาสน์คงโดนระเบิดไปด้วยแล้ว
ตระกูลหลี่ที่เคยรุ่งโรจน์ ตอนนี้ภายใต้ดวงอาทิตย์ เผยให้เห็นถึงความเศร้าสลดที่เกือบตาย
ทุกคนในตระกูลหลี่ล้วนหวาดกลัวและเศร้าสลด
เรื่องเมื่อคืน ทำหึความหยิ่งยโสของคนตระกูลหลี่แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ
ณ ห้องอันหรูหราภายในคฤหาสน์ห้องหนึ่ง
คุณท่านใหญ่หลี่นั่งหน้าหน้าต่างอยู่เงียบๆ ในมือถือซิการ์ที่ไฟลุกโชน
มองจากมุมนี้เห็นสวนดอกไม้ที่พังไม่เป็นท่าพอดี
คุณท่านใหญ่หลี่ตาแดงก่ำ สีหน้าดูเหนื่อยหน่าย
เขาไม่ได้นอนทั้งคืน นั่งอยู่ตรงนี้อยู่ทั้งคืน
แม้ผ่านไปแล้วหนึ่งคืน เขาก็ยังเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
“พ่อ”
เสียงหลี่เต๋อซานดังมาจากด้านหลัง：“หมอบอกว่าห้ามสูบบุหรี่”
คุณท่านใหญ่หลี่ยิ้ม：“ร่างกายอย่างฉันยอมรับไปนานแล้ว ที่สูบบุหรี่ไม่ได้ก็เพื่อสุขภาพร่างกาย แต่มันทำให้ฉันอยู่ได้พันปีงั้นเหรอ？”
หลี่เต๋อซานท่าทางเชื่องช้า
ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น：“พ่อ ที่จริงๆพวกเรากี่คนพี่น้อง สามารถดูแลตระกูลหลี่ได้ แต่พ่อไม่ยอมวางมือ”
ตอนพูดเขาพลางกวาดตามองคุณท่านใหญ่หลี่
หวาดกลัวเป็นอย่างมาก
เพราะเขารู้ว่านี่หมายถึงให้พ่อเลือกผู้นำตระกูลใหม่
ไม่ต่างจากบีบบังคับให้กษัตริย์ออกจากตำแหน่งอย่างในสมัยโบราณ ！
“ฮ่าๆ ใครกันในหมู่พี่น้องพวกแก？”
คุณท่านใหญ่หลี่ยิ้มอย่างอ้างว้าง：“ฉันก็อยากมอบอำนาจ ออกจากตำแหน่งผู้นำตระกูลนี่เหมือนกัน แต่พวกแกใครจะรับตำแหน่งผู้นำตระกูลได้？พวกแกต่างกล้าหาญแต่ไม่มีกลยุทธ์ เป็นพวกเชี่ยวชาญกับศึกภายในแต่ทำอะไรไม่เป็น”
ลักษณะนิสัยของเหล่าลูกชาย อยู่ในสายตาคุณท่านใหญ่หลี่มาตั้งแต่เล็กจนโต
ถ้าไม่ใช่เพราะรู้อยู่แก่ใจ เขาจะใช้ความพยายามอย่างมากวางแผนให้เฉินตงที่สกุลเฉินมาเป็นผู้นำตระกูลทำไม？
แม้เขาจะคิดว่าทำยังไงให้ลูกชายนำพาตระกูลหลี่ให้มั่นคงในอนาคต และช่วงชิงตำแหน่งผู้นำตระกูลของเฉินตง
แต่อย่างน้อยช่วงที่เฉินตงเป็นผู้นำตระกูล ตระกูลหลี่จะกลายเป็นตัวตลกและที่น่าอับอายในสายตาคนนอก
หลี่เต๋อซานหน้าแดง
แต่กัดฟันฝืนพูดต่อ：“พ่อ ผมคิดว่าผมสามารถดูแลตระกูลหลี่ได้แล้ว พ่ออาจยังไม่รู้ เพราะการกระทำของพ่อ วันนี้ราคาหุ้นบริษัทในเครือตระกูลหลี่ร่วงพร้อมกันอย่างหนัก บางบริษัทก็หยุดไปแล้ว”
“ผมไม่รู้ก็เดาออกว่าอนาคตตระกูลหลี่ในเมืองหลวงยังมีเรื่องลำบากหนักกว่านี้อีก”
คุณท่านใหญ่หลี่สีหน้าเคร่งขรึม ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้：“การมาของเฉินเต้าหลินเมื่อคืน มือใหญ่ๆของเขาได้ก่อกวนสถานการณ์ทั้งเมืองหลวง เมื่อคืนคนเหล่านั้นอาจเริ่มลับมีด เตรียมตัวจัดการตระกูลหลี่แล้ว”
ตระกูลหลี่อยู่ในฐานะที่ร่ำรวยที่สุดมาหลายปีแล้ว
เมื่อมีชื่อเสียงมากก็ยิ่งตกเป็นเป้าโจมตี มีศัตรูไม่น้อย
ในเมืองหลวง มีคนอยากแทนที่ตระกูลหลี่อันรุ่งโรจน์เป็นจำนวนมาก
แต่เกรงกลัวอำนาจที่รวยอันดับหนึ่งของตระกูลหลี่มาโดยตลอด ไม่กล้าลงมือ
นี่ทำให้เมืองหลวงสงบมาโดยตลอด
การมาของเฉินเต้าหลินเมื่อคืน ทิ้งระเบิดไว้10กว่าลูก
และถลกเส้นสนกลในของตระกูลหลี่ซะหมดจด คุณท่านใหญ่หลี่เข้าใจดีเมื่อโดนถลกหนัง ก็เผยให้เห็นเนื้อหนังด้านใน เป็นสิ่งที่คนเหล่านั้นหวังมากที่สุด
“งั้นทำยังไงดี？”หลี่เต๋อซานหน้าถอดสี
คุณท่านใหญ่หลี่ยิ้มอย่างขมขื่น：“หากตงเอ๋ออยู่ที่นี่ เขาไม่ถามฉันแบบนี้แน่ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาเป็นผู้นำตระกูลได้ แต่พวกแกเป็นไม่ได้”
……
เมื่อเครื่องบินลงจอดที่สนามบิน
เวลาก็ล่วงเลยไป11โมงแล้ว
ท่านหลงเตรียมรถไว้เรียบร้อยแล้ว พอพวกเขาออกจากสนามบินก็นั่งรถกลับเขตวิลล่าเขาเทียนซานทันที
เมื่อมาถึงบ้าน
ฟ่านลู่เตรียมอาหารไว้เต็มโต๊ะ
พอเห็นหลี่หลาน ฟ่านลู่ก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พุ่งเข้าไปกอดหลี่หลานด้วยความดีใจ
“คุณน้า ตกใจหมดเลย ทำหนูตกใจจริงๆ”
หลี่หลานโดนฟ่านลู่พุ่งเข้าใส่ไปโดนแผล ก็ส่งเสียงออกมาทันที
ทำเอาฟ่านลู่ตกใจมาก รีบขอโทษทันที
หลี่หลานกลับพูดอย่างยิ้มๆ：“ไม่เป็นไรๆ บาดแผลเล็กน้อยไม่ร้ายแรงอะไร”
“แม่ กินข้าวก่อนเถอะ”
เฉินตงให้ฟ่านลู่พยุงแม่ของตน จากนั้นเธอก็ทักทายฉินเย่ ท่านหลงแล้วนั่งลง
ยังมีคนอยู่ในห้องครัว
เฉินตงมองฟ่านลู่：“มีใครอีกงั้นเหรอ？”
ฟ่านลู่พูดยิ้มๆ：“เสี่ยวหยิ่งไง หลังจากคุณน้าหายตัวไปฉันก็ตกใจมาก หลังจากบอกข่าวให้คุณชาย ฉันก็บอกเสี่ยวหยิ่งด้วย เธอรีบมาด้วยความตกใจทันที”
พูดจบ
ประตูห้องครัวก็เปิดออก
กู้ชิงหยิ่งที่ถูกเขม่าเขม่าควันจนหน้าแดง บนตัวใส่ผ้ากันเปื้อนเดินออกมาพลางถือน้ำซุปมาหนึ่งถ้วย
หลังจากวางซุปลงเธอก็ถูมือไปมาแล้วนั่งลงข้างๆหลี่หลาน พูดเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจ：“ขอโทษนะคะคุณน้า ตอนเฉินตงไม่อยู่ฉันไม่ได้ดูแลน้าให้ดี”
จู่ๆก็ขอโทษ
ไม่เพียงทำให้หลี่หลานอึ้ง แม้แต่เฉินตงก็คาดไม่ถึง
แต่เฉินตงกลับรู้สึกอบอุ่นในใจ
เรื่องนี้กู้ชิงหยิ่งผิดอะไร？
เธออยู่คนเดียว แม่ถูกจับตัวในบ้านกู้ชิงหยิ่งรู้ได้ยังไง？
“เด็กโง่ น้าผิดเอง โทษตัวเองทำไม”หลี่หลานพูดเสียงอ่อนโยน
“แต่ฉันเป็นคู่หมั้นเฉินตง คุณเป็นแม่สามีในอนาคตของฉัน หลังจากเฉินตงออกไป ฉันควรดูแลคุณ แต่ฉันไม่ได้ดูแลคุณให้ดี แถมยังทำให้คุณโดนลักพาตัวไปอีก นี่เป็นความผิดของฉัน”กู้ชิงหยิ่งพูดอย่างจริงจัง
ทำให้เฉินตงและคนอื่นๆหัวเราะออกมา
เฉินตงลูบสั่นจมูกโด่งของกู้ชิงหยิ่งอย่างโกรธๆ：“เด็กโง่ ตรรกะค่อนข้างราบรื่นเลยนะ”
กู้ชิงหยิ่งย่นจมูก พลางจ้องเฉินตง
ทันใดนั้นจู่ๆฉินเย่ก็ยืนขึ้น
ยืนมือขวาให้เฉินตง：“พี่ตง เห็นแก่พี่สะใภ้ ผมจะเป็นเพื่อนกับพี่”
เฉินตงถลึงตา：“คุนหลุน หมอนี่！”