The Winner is king ผู้ชนะเลศคือราชา - บทที่343 เชิญแขกกลับไปให้หมด (เรียงแถวต้อนรับ)

เฉินเทียนเซิงสีหน้าชั่วร้าย

เมื่อมองดูร่างอ่อนแอที่อยู่ในห้องพระ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกลำพองใจ

ในตระกูลเฉิน คนที่ทำให้คุณย่าโกรธเป็นไฟ ต่อให้เทวดาก็คุ้มครองไม่อยู่!

แกบุกเข้ามาในตระกูลเฉิน ตอนที่ทำร้ายเฉินเทียนหย่าง ก็น่าจะรู้แล้ว วันนี้พ่อของแกนอนรักษาตัวอยู่ ตระกูลเฉินในตอนนี้ อยู่ในความดูแลของคุณย่า!

“เทียนเซิง!” คุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินเรียกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เฉินเทียนเซิงรีบก้มตัว “ครับคุณย่า”

“เชิญแขกกลับไปให้หมด!”

น้ำเสียงที่เย็นชา คมเหมือนกับมีด

แววตาของเฉินเทียนเซิงก็เปล่งแสงเจ้าเล่ห์ รับปากเสียงดัง แล้วจากไปอย่างรวดเร็ว

ในห้องพระ

แววตาที่เย็นเยือกของคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉิน ฉายแววที่ทำให้คนรู้สึกกลัว

เธอก้มหน้ากวาดมองลูกปัดที่หล่นอยู่บนพื้น เงยหน้ามองไปที่พระพุทธรูปทองคำ บ่นพึมพำอย่างรู้สึกผิด

“พระพุทธองค์ ไม่ใช่ฉันโหดร้าย แต่เป็นเฉินตงที่โหดเหี้ยม หลังจากวันนี้ ฉันค่อยเข้าห้องพระ ชำระล้างสิ่งสกปรก”

พูดจบ เธอก็โบกมือ

สาวใช้สองคนก็รีบเดินมาข้างหน้า พยุงคุณหญิงใหญ่ตระกูลเฉินลุกขึ้น หันหลังเดินออกไปข้างนอก

และในเวลาเดียวกัน

ตระกูลเฉินร้อนเหมือนไฟไปแล้ว!

ตระกูลเฉินที่มากไปด้วยอำนาจบารมี แต่ไหนแต่ไรก็มีแต่คนมาเคารพถึงที่บ้านจนเคยชินไปแล้ว ยังไม่เคยมีใครที่กล้าโอหังในคฤหาสน์ตระกูลเฉินแบบนี้มาก่อน!

ต่อให้คุณจะยิ่งใหญ่อยู่ข้างนอกยังไง มีอำนาจขนาดไหน เมื่อมาถึงตระกูลเฉิน ไม่ว่าคุณเป็นใครก็ต้องก้มหัวอันสูงส่งของคุณ เคารพอย่างถ่อมตน

นี่คือกฎของการมาเยือนตระกูลเฉิน!

เคยอยู่สูงจนชินแล้ว จู่ๆก็ถูกคนตบหน้า ดังนั้นไม่ว่าคนตระกูลเฉินที่จะสูงส่งขนาดไหน ก็เกือบจะบ้ากันไปแล้ว

จากซุ้มประตูสู่คฤหาสน์ตระกูลเฉิน มีทางเดินระเบียงสีเขียวยาวหลายร้อยเมตร

และในเวลานี้ ถูกคนรับใช้ของตระกูลเฉิน ล้อมรอบระเบียงทั้งสองข้างทางไปแล้ว

แน่นอน ผู้ที่เรียกกันว่าสมาชิกในตระกูลเฉิน ล้วนเป็นสมาชิกระดับต่ำ ด้อยกว่าคนรุ่นหัวกะทิที่เก่งกาจมาก และไม่มีคนที่มีอำนาจ

ทุกคนเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองโดยชอบธรรม และบางคนถึงกับมีแววตาที่อยากจะฆ่าคน

ยิ่งกว่านั้น คนใช้ในบ้านที่อยู่ข้างหลัง ซึ่งถืออาวุธ เตรียมพร้อมทุกสถานการณ์

ศักดิ์ศรีของตระกูลเฉิน ยอมให้ละเมิดไม่ได้

ความภาคภูมิใจของตระกูลเฉิน ยอมให้ดูหมิ่นไม่ได้

กลุ่มอารมณ์ที่เดือดพล่าน สถานการณ์ตึงเครียดอย่างมาก

ขอเพียงมีคำสั่ง ก็สามารถออกมาต่อสู้อย่างดุเดือด

เสียงคนเหมือนดั่งคลื่น สะเทือนจนหูเกือบหนวก

“เกินไปแล้ว นี่มันเกินไปแล้วจริงๆ! ตระกูลเฉิน เคยได้รับความอับอายขายหน้าเช่นนี้ที่ไหนกัน?”

“คุณชายเทียนหย่างเป็นผู้สืบทอดของพวกเราตระกูลเฉิน เป็นหัวกะทิในหัวกะทิ กล้าทำร้ายคุณชายเทียนหย่าง ก็เท่ากับตบหน้าตระกูลเฉินของเรา!”

“ไม่รู้จักตระกูลเฉินเสียแล้ว คิดว่าตระกูลเฉินของเราอ่อนแอรังแกกันได้ง่ายๆเหรอ?”

……

รอบทางเดินสีเขียว มีนักธุรกิจที่มาขอพบตระกูลเฉินอย่างไม่ขาดสาย

เวลานี้เห็นภาพนี้ แม้ว่าจะเคยเห็นเรื่องราวแบบนี้จนเคยชิน พวกเขายังคงตกตะลึงและหวาดกลัว

ใครกันแน่ที่กล้าท้าทายจนตระกูลเฉินจนเดือดเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนี้?

ในขณะที่ตกใจ นักธุรกิจเหล่านี้ก็มีความอยากรู้อยากเห็น ต่างก็หยุดฝีเท้ามองดู

ก็ในเวลานี้

เสียงที่เย็นชาเสียงหนึ่ง ราวกับเสียงสวดจากสวรรค์ ดังมาจากปลายทางเดินสีเขียว

“วันนี้ตระกูลเฉินมีเรื่องต้องจัดการ ไม่ต้อนรับแขก ผู้ที่ไม่ใช่คนในตระกูลเฉิน ขอให้ออกไปทันที!”

โครม!

นักธุรกิจที่อยากรู้อยากเห็นต่างตกตะลึงในทันใด

“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? ผม ผมเพิ่งจะเข้ามาในคฤหาสน์เองนะ!”

“ขอร้องพวกท่านโปรดเมตตาด้วย ผมใช้เวลาสามปี จึงจะสามารถเข้ามาในตระกูลเฉิน ตอนนี้ยังไม่ได้พูดอะไรเลย ขอร้องพวกท่านอยากไล่ผมไปเลย!”

“ผมต้องการพบเจ้าบ้านตระกูลเฉิน หรือว่าให้ผมพบกับคนที่มีอำนาจในคฤหาสน์ก็ยังดี เพื่อวันนี้แล้ว ผม ผมรอมาแปดปีเต็มๆ!”

……

กลุ่มนักธุรกิจสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก แทบจะขอร้องอ้อนวอน

แต่ ตามมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแส

สมาชิกทุกคนในตระกูลเฉิน ต่างก็ไล่คนด้วยสีหน้าที่ดุดัน

คำสั่งของตระกูล ก็คือ”ราชโองการ!”

ตระกูลเฉิน ยังไม่จำเป็นต้องให้เกียรติดใครทั้งนั้น

ไม่ว่าจะรอมาสามปีหรือแปดปี คำสั่งจะข้างบนลงมา ก็ต้องออกไปทันที!

กลุ่มนักธุรกิจต่างก็สิ้นหวัง หงุดหงิด เสียใจ หากเมื่อกี้ไม่อยากรู้อยากเห็นจนหยุดมองดู จัดการเรื่องของตัวเองก่อน บางทีเรื่องที่ตัวเองคาดหวังมาโดยตลอดก็คงจะมีผลสรุปไปแล้ว

ทำไมถึงถูกสกัดกลางคัน ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉินด้วยนะ?

……

เฉินตงมีสีหน้าที่เคร่งขรึม เดือดไปด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เดินเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลเฉินอย่างสบายๆ

ด้านหลัง ท่านหลง คุนหลุนกับฟ่านลู่ติดตามไปอย่างเงียบๆ

ได้ยินเพียงเสียงที่ดังและบาดหูจากระยะไกล สีหน้าของท่านหลงกับคุนหลุนก็มืดมนอย่างมาก ความกังวลที่อยู่ลึกๆในแววตาไม่สามารถซ่อนได้อีกแล้ว

ในไม่ช้า เสียงที่สะเทือนหูยิ่งอยู่ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ

ในสายตา เต็มไปด้วยกลุ่มคน รวมตัวอยู่ระเบียงสีเขียวสองข้างทาง ให้ความรู้สึกเหมือนว่ากับมากดดัน

เมื่อเฉินตงพาท่านหลงกับคุนหลุนเดินเข้าไปในทางเดินสีเขียว

กลุ่มคนก็ส่งเสียงคำรามออกมาทันที

“เด็กๆ!”

ลุย!

สายตาทั้งหมด มองมาทางด้านเฉินตงอย่างดุเดือดในทันที

เพียงชั่วขณะที่พวกเขาเห็นเฉินตง สมาชิกตระกูลเฉินที่โกรธอย่างมหาศาล กลับเงียบไปพร้อมกัน

ในขณะนี้ พลังอันยิ่งใหญ่ที่กระจายออกมาจากร่างกายของเฉินตง ทำให้หัวใจของทุกคนสั่นสะท้าน และหลังเย็นวาบ

ราวกับว่ากำลังอยู่ใต้ภูเขา มองไปที่ยอดเขา มีความรู้สึกที่แปลกประหลาดเหมือนต่ำต้อยอย่างบอกไม่ถูก

เฉินตงหยุดฝีเท้าลง ใช้สายตาที่เย็นชากวาดมองกลุ่มคนสองข้างทาง

ทุกที่ที่เขาจ้องมอง สายตาแต่ละคู่ก็จะหลบตา ไม่กล้าที่จะสบตาด้วย

นี่ก็คือความยิ่งใหญ่ตระกูลเฉิน?

เฉินตงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะในใจ

ท่านหลงกับคุนหลุนและฟ่านลู่เมื่อเห็นกลุ่มคนสองข้างทางนั้น ก็หนักใจในเวลาเดียวกัน ระมัดระวังตัวขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม ท่านหลงกับคุนหลุนก็ได้กวาดมองทุกคน แล้วแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ยังดี ล้วนเป็นสมาชิกที่ไม่มีอำนาจและพวกคนรับใช้ คนที่มีอำนาจของตระกูลเฉิน ไม่ได้ร่วมอยู่ด้วย

และแล้ว

“ทำไม? ฉันกลับมาตระกูลเฉินครั้งแรก ทุกคนถึงได้กระตือรือร้นเช่นนี้ ถึงกับต้องมาเรียงแถวต้อนรับเลยเหรอ?”

เสียงเยาะเย้ยขี้เล่น ดังขึ้นทันที

อยู่ในทางเดินสีเขียวที่เงียบเหมือนป่าช้า เหมือนดั่งเสียงฟ้าผ่า

โครม!

ทุกคนในตระกูลเฉินล้วนตะลึงกันไปแล้ว

เด็กคนนี้…..ทำไมถึงได้สามหาวถึงเพียงนี้

ต้องไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำขนาดไหน?

ท่านหลงกับคุนหลุนตกใจพร้อมกัน มองเฉินตงอย่างไม่กล้าจะเชื่อ

คุณชาย……..ต้องสามหาวขนาดนี้เลยเหรอ?

เยาะเย้ยคนตระกูลเฉินแบบนี้ กับการเยาะเย้ยคนทั้งตระกูลเฉิน มันต่างกันยังไง?

อย่างไรก็ตาม สายตาของทั้งสองคนหยุดอยู่บนร่างของเฉินตง แทบหายใจไม่ออก

เฉินตงในเวลานี้ แววตาที่ดูแคลน พลังที่ยิ่งใหญ่ ไม่ได้เห็นคนเหล่านี้อยู่ในสายตาเลย

กลับค่อยๆเดินไปข้างหน้า

ถึงขั้นใบหน้ายังได้แฝงไปด้วยรอยยิ้ม ยกมือคารวะ

“ฉัน ขอบคุณทุกคนที่มาเรียงแถวต้อนรับ”

ท่านหลงกับคุนหลุนตกใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความขมขื่น

พร้อมกับฟ่านลู่ รีบเดินตามไป

ความเงียบในกลุ่มคน สายตาที่ตกตะลึง

เฉินตงกลายเป็นจุดสนใจ ราวกับเข็มแหลมที่ไร้รูป แทงเข้าไปในหัวใจของทุกคนอย่างดุเดือด

คำพูดง่ายๆไม่กี่คำ ดูเหมือนเป็นการตบหน้าทุกคนที่อยู่ในนี้อย่างแรง

นี่คือการไม่เห็นหัว? เยาะเย้ย? ดูถูกดูแคลน?

“ซ้อมมันให้ตาย!”

ทันใดนั้น ในกลุ่มคน เสียงที่ราวกับว่าได้ใช้พลังไปทั้งหมด ก็ดังขึ้นมาในทันใด

ราวกับน้ำที่เทลงในกระทะน้ำมันเดือด ทำให้ทุกคนที่นิ่งเงียบ เดือดพล่านขึ้นมาทันที

“ตีมันให้ตาย หยามตระกูลเฉินของเรา เด็กคนนี้ควรตาย!”

“ตระกูลเฉินที่สง่างาม ทำไมถึงถูกคนมาหยาบถึงที่? สมควรตาย สมควรตายชัดๆ!”

……

อารมณ์ของกลุ่มคนที่ดุเดือด

ท่านหลงกับคุนหลุนที่กังวลต่างก็หนักใจในเวลาเดียวกัน

“คุนหลุน!”

ท่านหลงตะโกนอย่างจริงจัง

เกือบจะในเวลาเดียวกัน ทั้งสองคนก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมกัน ประกบที่ด้านซ้ายด้านขวาของเฉินตง

สีหน้าของท่านหลงแดงก่ำ เต็มไปด้วยพลังข่มขู่ กล่าวด้วยความโกรธ

“เขาเป็นลูกชายแท้ๆของเจ้าบ้าน หนึ่งในผู้สืบทอดของตระกูลเฉิน คุณชายเฉินตง ฉันก็อยากจะดูเหมือนกัน ว่าพวกแกใครจะกล้า?”