Throne of Magical Arcana ศึกบัลลังก์เวทอาร์คานา - บทที่ 845 สถาบันวิจัยที่แปดของสภาเวทมนตร์

หมอกดำกระจายออกไปอย่างหนาแน่นจนมองไม่เห็นนิ้วมือของเขาเองหรือได้ยินเสียงของเขาเอง พวกเขารู้สึกว่าพวกเขาถูกจับในความตายที่บริสุทธิ์และเงียบที่สุด แม้แต่จิตวิญญาณของพวกเขาก็ยังงงงวยโดยไม่มีความคิดแม้แต่น้อยเกิดขึ้นกับพวกเขา

ทันใดนั้น มีบางสิ่งที่เป็นสีเทาแทรกซึมผ่านหมอกสีดำที่เข้มข้น ดอนนี่ตัวสั่นและหนีจากความเยือกเย็นของจิตใจ เขาพบว่าตัวเองยืนอยู่กลางทะเลทรายที่เต็มไปด้วยทรายสีดำ ท้องฟ้าสีซีดและสีเทา เหมือนกับส่วนใดๆ ของ โลกวิญญาณ ห่างออกไปไม่ไกล พระราชวังสีดำที่ขาดๆ หายๆ กำลังยืนอยู่ มันเก่าแก่และงดงาม ปล่อยอากาศแห่งความตายที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ตึกๆ ตักๆ

หัวใจของดอนนี่เต้นเร็วอีกครั้ง ราวกับว่ามีบางอย่างเรียกเขาเข้ามาภายในวังที่ทรุดโทรมนั้น การโทรนั้นแรงมาก ชัดเจนมาก และไม่อาจต้านทานได้

“มีอะไรเรียกข้าในวังหรือ” มีคนถาม และเสียงก็ปรากฏขึ้นในใจของดอนนี่

ดอนนี่หันกลับมาอย่างสับสน เพียงพบว่าแซมมี่ คาร์ล และโจนส์อ้วนกำลังยืนอยู่ข้างหลังเขาและมองไปยังวังเดียวกันซึ่งอยู่ไม่ไกล

แล้วไอ้อ้วนนี่ใคร?

ดอนนี่ไม่ได้ถามออกไป เนื่องจากผู้ชายคนนั้นฝันร้ายร่วมกับพวกเขาและเป็นส่วนหนึ่งของการสื่อสารในใจของคาร์ล เขาจึงต้องใกล้ชิดกับพวกเขามาก น่าเสียดายที่เขาไม่ได้พกสมุดโน้ต…

ผีที่อยู่ข้างหลังแซมมี่ตัวสั่นไม่หยุดและฝังใบหน้าไว้ที่คอของแซมมี่ ราวกับว่ามันถูกข่มขู่โดยวังสีดำและสิ่งที่อยู่ในนั้น อย่างไรก็ตาม ในขณะเดียวกัน มือของมันก็ดึงร่างของแซมมี่ ราวกับว่ามันกำลังกระตุ้นให้เขาเข้าไปในวังและเข้าใกล้สิ่งนั้น

“มันเป็นความฝันระดับนั้นเหรอ?” คาร์ลพูดกับตัวเอง แพ้ครึ่งหนึ่งและรู้สึกสดชื่นอีกครึ่งหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็ประกาศราวกับออกคำสั่งว่า “เข้าไปข้างในกันเถอะ!”

ดอนนี่และแซมมี่ไม่ตอบ ภายใต้การเรียกที่แข็งแกร่ง พวกเขาได้เดินออกไปแล้ว

ผ่านถิ่นทุรกันดารที่รกร้าง พวกเขาทั้งสี่เข้ามาใกล้พระราชวังสีดำและเห็นประตูที่แกะสลักด้วยลวดลายสีซีด

ลวดลายแปลกตา บิดเบี้ยว ลึกลับ และวินเทจ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอยู่ในจังหวะที่ไม่มีตัวตน

วู้! วู้! วู้!

ทันใดนั้น เสียงร้องอันดังและน่าสังเวชก็ดังขึ้น ดอนนี่กับแซมมี่เกือบสะดุดล้ม

ในท่าป้องกัน คาร์ลมองไปที่แหล่งที่มาของเสียงอย่างกระตือรือร้น”ผู้โจมตี” จะต้องแข็งแกร่งหรือพิเศษเพื่อสร้างเสียงในความฝันที่คล้ายกับโลกวิญญาณ!

พวกเขาเห็นนกฮูกเน่าครึ่งตัวอยู่บนเสาหักใกล้ประตู กระดูกสีซีดที่ยื่นออกมาจากตัวมันทำจากเนื้อเน่าสีดำ ปีกทั้งสองของมันเป็นสีเทาและผอมเพรียว บนหัวของมัน ตาข้างหนึ่งสลายเป็นหลุมดำ แต่อีกข้างหนึ่งยังคงมีสีน้ำตาลแปลกๆ และจ้องมองไปที่คนแปลกหน้าอย่างเฉยเมย มันส่งเสียงร้องที่น่าสังเวชออกมา ซึ่งทำให้ดอนนี่ แซมมี่ และโจนส์ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว มันเป็นทูตแห่งความตายหรือไม่? เป็นเสียงที่นี่เพื่อเรียกร้องชีวิตของพวกเขา?

“นกฮูกที่สามารถคงรูปลักษณ์ดั้งเดิมไว้ในวังได้ไม่ควรแปลกใจ เจ้าไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตใดๆ หรือไม่? ข้าคงจะผ่านกฮูกออกหลายสิบตัวแล้ว…” คาร์ลพูดอย่างผิดหวัง

ดอนนี่ไม่สามารถขอบคุณความช่างพูดของคาร์ลได้มากกว่านี้ในขณะนั้น ซึ่งทำให้เขาโล่งใจจากเสียงร้องอันน่าสะพรึงกลัวของนกเค้าแมว มิฉะนั้น เขากลัวว่าวิญญาณของเขาจะแหลกสลายไปทีละนิดและกลายเป็นส่วนหนึ่งของวัง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมคาร์ลถึงไม่ได้รับผลกระทบ แต่ความรู้สึกของเขาก็ไม่ผิดเพี้ยนอย่างแน่นอน!

“เข้าไปกันเถอะ” หลังจากการพูดคุยอย่างละเอียด คาร์ลเปิดประตูด้วยลวดลายลึกลับ

ประตูเปิดออกโดยไม่มีเสียง มันไม่มีอะไรเลยนอกจากความมืดมิดภายใน ราวกับว่าสัตว์ประหลาดนับไม่ถ้วนซ่อนตัวอยู่

ตึกๆ ตักๆ

ทันทีที่ประตูถูกเปิด ดอนนี่ แซมมี่ และโจนส์ต่างก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งอย่างชัดเจน มันอยู่ตรงหน้าพระราชวัง!

“เดี๋ยวก่อน!”

“เดี๋ยวก่อน!”

การอัญเชิญได้กลายเป็นเสียงที่เป็นรูปธรรมแล้ว ดอนนี่และเพื่อนร่วมห้องอีกสองคนก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว แต่คาร์ลมองไปรอบๆ และสังเกตสภาพแวดล้อมด้วยความอยากรู้อย่างยิ่ง

ยิ่งพวกเขาก้าวไปข้างหน้ามากเท่าไหร่ เสียงของการอัญเชิญก็ชัดเจนขึ้นเท่านั้น

“เอาล่ะ! เจ้าจะได้รับพลังและอายุยืน!”

“เอาล่ะ! ความแข็งแกร่ง ความมั่งคั่ง สง่าราศี และความงามกำลังรอเจ้าอยู่!”

“เอาล่ะ! เจ้าไม่จำเป็นต้องศึกษาหรือค้นคว้าอย่างลำบากอีกต่อไป เจ้าจะเข้าใจพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ในทันที!”

“ปู” ในการสื่อสารทางความคิด คาร์ลหัวเราะอย่างสนุกสนาน ซึ่งปลุกดอนนี่ แซมมี่ และโจนส์ให้ตื่นขึ้นเล็กน้อย ซึ่งหัวของเขาเต็มไปด้วยเลือด

“หัวเราะอะไร” ดอนนี่ถามอย่างไม่รู้ตัว

ไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะของเขาได้ คาร์ลพูดว่า “สิ่งล่อใจนั้นไม่สอดคล้องกันอย่างเห็นได้ชัด สองข้อความแรกเป็นทางการและยิ่งใหญ่ แต่ข้อความสุดท้ายเฉพาะเจาะจงเกินไป ฮ่าๆๆ เจ้าไม่จำเป็นต้องศึกษาหรือค้นคว้าอย่างหนักเพื่อเข้าใจพลัง ดูเหมือนว่าจะเตรียมมาโดยเฉพาะสำหรับนักเรียนที่สอบเข้าวิทยาลัย มันเหมือนกับผู้ชายถือโดนัทและพูดกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ ว่า ‘เจ้าควรมากับข้า เจ้าจะมีอาหารที่ยอดเยี่ยมทุกวัน และเจ้าไม่จำเป็นต้องไปโรงเรียนหรือทำการบ้านให้เสร็จ’ ฮ่าๆๆ เจ้าไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยและน่าขบขันเหรอ?”

“ไม่..” แซมมี่โพล่งออกมา

ดอนนี่และโจนส์ก็พยักหน้าเช่นกัน คาร์ลมีอารมณ์ขันที่แปลกประหลาดจริงๆ

“ได้ยินเสียงเรียกไหม” ดอนนี่ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เขาไม่ได้บอกว่าเขาไม่ได้ยินเสียงเรียก?

คาร์ลหัวเราะคิกคัก”ข้ามีความสามารถพิเศษบางอย่าง…”

เขาไม่ได้อธิบายมาก ความอยากรู้อยากเห็นที่รุนแรงฉายออกมาจากใบหน้าของเขา ราวกับว่าเขาไม่สามารถรอที่จะพบกับผู้ล่อลวงที่ไร้รสชาตินี้ได้

หลังจากที่พวกเขาผ่านห้องโถง ข้างหน้าพวกเขาเจ็ดขั้น เหนือบันไดเป็นบัลลังก์ที่ฝังศพและน่าเกรงขาม

การนั่งบนบัลลังก์นั้นเป็นชุดเกราะสีดำที่ส่องประกายในความหนาวเย็น มันทรงตัวราวกับว่ามีคนจริงนั่งอยู่ตรงนั้น

มันนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ แต่ดูเหมือนว่าจะเต็มไปทั้งจักรวาลและครอบงำทุกสิ่ง ก่อนที่หน้ากากของหมวกกันน็อคจะเป็นความมืดมิดที่ผ่านเข้าไปไม่ได้ เหมือนกับความตายที่ไม่มีใครสามารถหลบหนีหรือมองทะลุได้

ทันทีที่พวกเขาเห็นชุดเกราะเต็ม หัวใจของ ดอนนี่, แซมมี่ และโจนส์ ก็ช้าลง เมื่อสูญเสียและหลงไหล พวกเขายื่นมือขวาออกและกำลังจะสัมผัสมัน

พลังที่ท่วมท้นอยู่ต่อหน้าต่อตาพวกเขา และความปีติยินดีในการควบคุมทุกสิ่งนั้นชัดเจนมาก ตราบใดที่พวกเขาเอาชุดเกราะทั้งชุดมาประกอบเอง พวกเขาก็จะได้รับมันอย่างง่ายดาย!

ดอนนี่ แซมมี่ และโจนส์ ซึ่งยังเป็นนักเวทฝึกหัดจะต้านทานได้อย่างไร

แม้แต่คาร์ลที่มีสติตลอดเวลาก็ยังขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปตลอดเวลา เขาแค่มองดูดอนนี่และคนอื่นๆ ได้ชุดเกราะสีดำมาโดยไม่ทำอะไรเลย

ในทะเลทรายสีดำที่เต็มไปด้วยทราย คนสองคนกำลังจ้องมองที่พระราชวังขนาดมหึมาอย่างเงียบๆ ก่อนหน้านี้คือเฟลิเปและชายหนุ่มรูปงามที่แข็งแรง

“อย่างที่ข้าคาดไว้…” ชายหนุ่มหัวเราะเยาะ ความเกียจคร้านบนใบหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลย

ทันทีที่ดอนนี่ แซมมี่ และโจนส์กำลังจะสัมผัสเกราะประหลาด เขาก็ยื่นมือขวาออกและกดที่ช่องว่างตรงหน้าเขา

ทันใดนั้น เขาก็กลายเป็นภาพลวงตา ราวกับว่าเขาได้แยกย้ายกันไปและดำรงอยู่ทุกหนทุกแห่ง ทะเลทรายสีดำทั้งหมดสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงโดยที่โลกแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

มือของเขาในกระเป๋าเสื้อ เฟลิเปสังเกตการเปลี่ยนแปลงในความเงียบโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ

อำนาจ โชคลาภ และสง่าราศีอยู่ใกล้แค่เอื้อม ดอนนี่หลงใหลมากจนความปรารถนามากมายหลั่งไหลออกมาจากดวงตาของเขา ฝ่ามือของเขาเกือบจะถึงเกราะเย็น

ในขณะนี้ แผ่นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจนดอนนี่ แซมมี่ และโจนส์ตกลงบนพื้น

ดอนนี่ที่ตื่นขึ้นเล็กน้อย ตระหนักด้วยความประหลาดใจว่ามีรอยแตกปรากฏบนชุดเกราะอันน่าหลงใหล หลังจากนั้นมันก็แตกออกเป็นชิ้นๆ โดยไร้เสียง และกลายเป็นกระจุกของสีดำ สีขาว และสีเทาที่กระจัดกระจาย

ทันทีที่เขาเห็นสีดำ สีขาว และสีเทาที่อธิบายไม่ได้และจับต้องไม่ได้ ดอนนี่รู้สึกว่าจิตใจของเขาถูกแช่แข็งในความเงียบชั่วนิรันดร์ แม้แต่ร่างกายของเขาก็เริ่มเน่าเปื่อย

เปรี๊ยะ

มีบางอย่างแตกอย่างชัดเจน

ดอนนี่ลืมตาขึ้นมาทันทีและสังเกตสภาพแวดล้อม แต่ใบหน้าของเขากลับกลายเป็นน้ำแข็งอีกครั้ง เขาคิดว่าเขาได้กำจัดความฝันไปแล้ว แต่ภาพรอบๆ ตัวเขาก็ยังแปลกอยู่

มันเป็นความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดด้วยอักษรรูนสีเงินหรือสีทองที่เปล่งประกายราวกับดวงดาว พวกมันถูกรวมเข้ากับกลุ่มดาวต่างๆ และเนบิวลาสุกใส

ท่ามกลางสัญลักษณ์เวทมนตร์ที่ไหลลื่น กลุ่มของสีดำ สีขาว และสีเทาไม่สามารถเงียบได้ ดอนนี่ไม่มีความรู้สึกว่าเขาจะตายทันทีที่เห็นมันอีกต่อไป

“ที่นี่คือที่ไหน?” ดอนนี่ถามโดยไม่คาดหวังคำตอบ

อย่างไรก็ตาม เสียงของคาร์ลก็ดังขึ้น เขาตอบอย่างสับสน “สถานที่ที่คุ้นเคยมาก…”

จนกระทั่งถึงเวลานั้น ดอนนี่ ก็ตระหนักว่า คาร์ล แซมมี่ และโจนส์อ้วนยังอยู่ข้างๆ เขา

รับสารภาพ

ประตูดูเหมือนจะเปิดออก ดอนนี่มองด้วยความตกใจ เพียงพบว่ามีประตูสีเงินปรากฏขึ้นในจักรวาลที่เต็มไปด้วยดวงดาว จากนอกประตู ชายชราผู้สง่างามสวมชุดวิเศษสีแดงเดินเข้ามา ดูเหมือนเขาจะมีพลังเช่นเคย

“อา…” คาร์ลถอนหายใจด้วยความประหลาดใจและดีใจ

ดูเหมือนชายชราจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างและจู่ๆ ก็หันมามองพวกเขา ในดวงตาสีแดงสกปรกเล็กน้อย กระแสไฟฟ้าเป็นประกาย

ดอนนี่ตัวสั่นและเป็นอัมพาตราวกับว่าเขาถูกไฟฟ้าช็อต หลังจากนั้นเขาก็หมดสติและตกลงไปในความมืด

ความมืดลดน้อยลง และดอนนี่ พลิกตัวและลุกขึ้นนั่ง หายใจแรงไม่หยุด เขามองไปรอบๆ อีกครั้งและในที่สุดก็โล่งใจ

แสงจากหน้าต่างสลัว และในห้องก็เงียบและสงบ เป็นหอพักของเขาเอง ในที่สุดเขาก็กำจัดฝันร้ายของเขาได้!

อย่างไรก็ตาม ชายชราคนนั้นน่ากลัวจริงๆ หลังจากเพียงแวบเดียวจากชายคนนั้น เขาก็ตื่นขึ้นอย่างสมบูรณ์

“ในที่สุดก็ตื่น…” เขาได้ยินเสียงแซมมี่และโจนส์อ้วน

อย่างไรก็ตาม คาร์ลหัวเราะด้วยเสียงต่ำโดยไม่หยุดราวกับว่าเขาสติแตก ดอนนี่ค่อนข้างกลัวและกลัวว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

“คาร์ล เจ้าโอเคไหม” เขากล้าถาม

……

หลังจากความฝันสลาย เฟลิเปและชายหนุ่มลึกลับก็ไม่ปรากฏในที่ที่พวกเขาเข้าไปในความฝัน แต่พวกเขากลับโผล่ออกมาในอุโมงค์โลหะซึ่งผนังเต็มไปด้วยการตกแต่งในรูปของลมพิษ

ทั้งสองเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ ชั่วขณะหนึ่งจนมาถึงประตูที่น่ากลัว ข้างประตูมีคำหลายคำที่เขียนด้วยภาษาเดียวกัน

[สถาบันวิจัยแห่งที่แปดของสภาเวทมนตร์: ห้องทดลองของกึ่งเทพ]

………………………………………………………………..