Tranxending Vision – เนตรเนรมิตร - ตอนที่ 224

TXV – 224 นัดหมาย !

เช้าวันถัดมาเซี่ยเหล่ยได้พาเซี่ยเสวียไปบริษัทอุตสาหกรรมอาชาสายฟ้าด้วย

เซี่ยเหล่ยพูดกับเซี่ยเสวีย “เธอมองรอบๆนะ บอกพี่สิว่าเธอทำอะไรได้บ้าง เพราะในวันหยุดนี้ เธอต้องทำทุกอย่างและเรียนรู้ทักษะจริงๆของที่นี่’’

เซี่ยเสวียยิ้ม “นี่พี่จะเริ่มให้เงินเดือนฉันหรอ?’’

เซี่ยเหล่ยพูดอย่างจริงจัง “ตามนั้น พี่จะจ่ายเงินเดือนให้เธอ คนอื่นได้มากเท่าไหร่ พี่ให้เธอได้มากกว่า’’

มุมปากเซี่ยเสวียโค้งขึ้นอย่างไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มอย่างรวดเร็ว “พี่จ๋า ถ้าพ่อและแม่รู้ พวกเขาจะภูมิใจในตัวพี่และฉันจะภูมิใจมากถ้าฉันจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยแล้วมาช่วยพี่ได้เต็มที่’’

“ใครจะช่วยน้องได้เท่าพี่ล่ะ?’’ เซี่ยเหล่ยแหย่เหย้าด้วยความเอ็นดู “เร็วสิ ลองคิดดู พี่จะไม่บอกใบ้ให้น้องนะ’’

“ดีล่ะ ฉันจะดูให้หมดเลย’’ เซี่ยเสวียวิ่งไปเรื่อยๆในเวิกค์ช็อปอย่างมีความสุข

บริษัทนี้เป็นของพี่ชายเธอ เขาทำงานที่บริษัทอุตสาหกรรมอาชาสายฟ้าเป็นหลัก แต่มันก็เป็นบริษัทอุปกรณ์ออกกำลังกายเท่านั้น เขาจะได้เงินเดือนสักเท่าไหร่กันเชียว แต่เมื่อเซี่ยเสวียจะใช้เงินจริงๆ เธอจะขอเซี่ยเหล่ยเป็นล้านๆหยวน แล้วเขาจะไม่ให้เธอได้เหรอ?

เซี่ยเหล่ยเดินเข้ามาในออฟฟิศแต่หลางซือเหยาไม่ได้ตามเข้ามาด้วย เขานั่งอยู่หน้าโต๊ะและเริ่มคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเช้า ….

“ถ่างหยู่เหยี่ยมาที่นี่ได้ยังไง? เธอเป็นคนที่หลงบิงบอกว่าเธอเป็นลูกสาวของหัวหน้าฉือหรอ? เธอปกป้องเสวียด้วยเนี๊ยนะ ? หลงบิงไม่เคยบอกนี่ว่าจะมีคนในแผนกอื่นที่รับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย หลงบิงบอกแค่ว่าคนคนนั้นเป็นคนของหน่วยงานลับ 101 ด้วยถ้าถ่างหยู่หยี่เป็นคนของหน่วยงานลับ 101 งั้นเธอคงเป็นคนมาปกป้องเสวียน่ะสิ แต่ถ้าไม่ใช่ถ่างหยู่หยี่เป็นคนทำหน้าที่นี้ล่ะแล้วทำไมเธอถึงมาอยู่แถวบ้านเรา? ซึ่งถ้าถ่างหยู่หยี่ไม่ใช่คนที่ตามปกป้องเสวียแล้ว งั้นใครกันล่ะที่จะปกป้องเธอ?’’ กองปัญหาท่วมหัวเซี่ยเหล่ยจนทำให้เขาสงบใจไม่ได้

“นี่คือการปล้น!’’ จู่ๆหลางซือเหยาก็เข้ามาและตะโกนเสียงดัง

ปัญหาเหล่านั้นคลายลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเธอ เซี่ยเหล่ยมองเธอแล้วยิ้ม ก่อนจะพูดต่อ “เนี่ยน่ะเหรอโจร?’’

“ไม่เหมือนเหรอ?’’ หลางซือเหยาเดินเข้ามาอย่างสบายๆ กอดคอเซี่ยเหล่ยแล้วนั่งบนตักของเขา “ฉันเหมือนโจรที่ปล้นได้ทุกอย่างเลยนะ ฉันจะปล้นคุณด้วยต่อให้คุณอยากหนีแต่คุณจะหนีไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น’’

เซี่ยเหล่ยจูบเธอพลางพูดว่า “ผมไม่คิดหนีหรอก ผมให้คุณปล้นไปทั้งชีวิตเลยก็ได้’’

หลางซือเหยายิ้มอย่างอ่อนหวาน เป็นความโดดเด่นที่ไม่ได้ปรุงแต่งและเป็นเสน่ห์ที่ดึงดูดใจ

เซี่ยเหล่ยทนไม่ได้อีกต่อไป เขากำลังจะโต้ตอบแต่ก็นึกบางอย่างขึ้นได้จึงรีบบอกว่า “คุณลุกขึ้นก่อน น้องสาวขอผมอยู่ที่นี่ด้วย เดี๋ยวเธอมาเห็นจะไม่ดีนะ’’

“เซี่ยเสวียมาหรอ?’’ หลางซือเหยาผละออกจากตัวของเซี่ยเหล่ย เธอมองไปที่ประตูทางเข้าแต่ก็ไม่เห็นเซี่ยเสวีย

เซี่ยเหล่ยพูดว่า “ผมกำลังให้เธอลองทำงานในเวิกค์ช็อปเหมือนพนักงานทั่วไป ผมอยากให้เธอได้ยืดเส้นยืดสายในบริษัทสักหน่อย อยากให้เรียนรู้เรื่องชีวิตกับโลกความจริงด้วย’’

“คุณต้องการที่จะทำให้เธอทำงานที่เวิกค์ช็อปหรอ?’’ หลางซือเหยากล่าวว่า “มันไม่ดีสำหรับที่สาวๆที่ยังเปราะบางนะ ให้เธอมาอยู่กับฉันสิ เป็นผู้ช่วยฉัน ฉันสอนเรื่องการจัดการบริษัทและการบริหารเงินทุนได้นะ ความรู้พวกนี้ดีกว่าสิ่งที่เรียนรู้ได้ในเวิกค์ช็อปอีก’’

เซี่ยเหล่ยพูดว่า “ผมจะทำให้เธอเลือกเอง ถ้าเธออยากเป็นผู้ช่วยของคุณ ผมจะบอกคุณทีหลังนะ” จากนั้นเขาก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ในอนาคตเธอจะเป็นน้องสามีของคุณแล้ว ผมรู้สึกโล่งใจจริงๆ’’

หลางซือเหยายิ้มอย่างเขินๆ “คุณได้บอกเธอเรื่องของเราหรือยัง?

เซี่ยเหล่ยพูดไปยิ้มไป “ผมอยากจะเซอร์ไพรส์เธอน่ะ เธออยากให้ผมแต่งงานอยู่ทุกวัน เธอเอาแต่บอกย้ำๆให้ผมมีแฟน ตอนนี้ถ้าเธอรู้ว่าผมมีแล้วเธอคงจะดีใจมาก’’

“ถ้าเธอไม่ชอบฉันล่ะ?’’ หลางซือเหยากังวลเหมือนกันในเรื่องของผู้ปกครองตัวน้อยของเซี่ยเหล่ย

เซี่ยเหล่ยคิดว่าปฏิกิริยาของเธอดูน่าสนใจมาก เขายิ้มอย่างอ่อนโยนขณะที่พูดว่า “เธอจะไม่ชอบคุณแน่ๆแต่ผมจะบอกความลับให้ เธอชอบกินช็อคโกแลตล่ะ’’

หลางซือเหยายิ้มออกมาทันที “งั้นฉันจะไปซุปเปอร์มาเก็ตตอนนี้เลย’’

เซี่ยเหล่ยพูด “รีบกลับมาล่ะ ผมยกเธอให้คุณดูแลแล้วนะ หลังจากนี้ผมต้องไปพัฒนาปืนไรเฟิลให้หลงบิงต่อ’’

หลางซือเหยาแกล้งเซี่ยเหล่ย “ ปืน ปืน ปืน ชอบปืนกันจริงๆเลย ระวังให้ดีนะ ฉันจะยึดปืนนั่นบ้าง”

เซี่ยเหล่ย “…’’

หลางซือเหยามักจะนำความสุขแบบนี้มาให้เขาเสมอ และเขาก็ชอบความรู้สึกแบบนี้เช่นกัน

เซี่ยเสวียเดินไปหาเซี่ยเหล่ยที่ออฟฟิศและได้เห็นเซี่ยเหล่ยกำลังคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูใกล้ชิดสนิทสนมกันมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นหลางซือนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอตาเป็นประกาย

“เธอคือน้องสาวของเซี่ยเหล่ยสินะ เซี่ยเสวียใช่มั้ย?’’ หลางซือเหยาให้ความสนใจกับเซี่ยเสวียที่เพิ่งเดินเข้ามา

เซี่ยเหล่ยเริ่มแนะนำเซี่ยเสวีย “น้องเสวีย มานี่หน่อย พี่จะแนะนำให้รู้จักกับหลางซือเหยาหรือเรียกสั้นๆว่าคุณหลาง’’

“น้องเสวีย อืม งั้นคุณก็ต้องเป็นพี่ใหญ่ในบ้านสินะ นี่มันน่าสนใจจริงๆ’’ เวลาพูดหลางซือเหยามักจะมองหน้าเซี่ยเหล่ยเพื่อกระตุ้นให้เขาแนะนำเซี่ยเสวีย

เซี่ยเหล่ยยิ้มและพูดว่า “น้องเสวีย เมื่อก่อนเธอบอกให้พี่รีบมีแฟนบ่อยๆใช่มั้ยล่ะ นี่ไง พี่สะใภ้ของน้องในอนาคตนะ’’

“หา?’’ ปฏิกิริยาของเซี่ยเสวียแปลกไปมาก

หลางซือเหยาเริ่มรู้สึกอึดอัด ทำไมปฏิกิริยาของเซี่ยเสวียถึงเป็นแบบนั้น?

“ฉันคิดว่า…’’ เซี่ยเสวียพูดก้ำๆกึ่งๆ แต่จู่ๆเธอก็พูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม “พี่สะใภ้ คุณนี่น่ารักจริงๆ พี่ชายของฉันโชคดีแล้วที่มีคุณ’’

เซี่ยเสวียคิดว่าจะเป็นเจียงหยูหยี่ยิ่งไปกว่านั้นเธอคิดว่าเจียงหยูหยี่จะมาเป็นพี่สะใภ้ของเธอในอนาคต อันที่จริงเธอไม่ได้คาดหวังให้เรื่องนี้กลับมาเป็นประเด็นอีกครั้งแต่ตอนนี้ผู้หญิงตรงหน้าเธอกำลังจะกลายมาเป็นพี่สะใภ้ของเธอเรื่องในอดีตคงไม่สำคัญแล้ว

บนใบหน้าของหลางซือเหยาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “น้องเสวีย ฉันรู้ว่าเธอจะมา ฉันเตรียมของอร่อยไว้ให้เธอด้วยละ ช็อคโกแลตที่เธอชอบที่สุดไง’’

“ขอบคุณค่ะ พี่สะใภ้’’ เธอพูดอย่างฉลาด

การที่เซี่ยเสวียเรียกหลางซือเหยาว่าพี่สะใภ้ทำให้เธอรู้สึกยินดี เธอมองหน้าเซี่ยเหล่ยพลางพูดว่า “ไม่ไปเวิกค์ช็อปหรอ? ทำไมยังอยู่ที่นี่อีก? ไปได้แล้วน่า น้องเสวียดีกับฉันมาก ฉันจะคุยกับเธอเอง’’

เซี่ยเหล่ยพูดก่อนออกไป “คุยกันดีๆล่ะ พี่จะไปเวิกค์ช็อป น้องควรจะไปเป็นผู้ช่วยให้กับพี่สะใภ้ของเธอนะ เธอเป็นนักเรียนที่เก่งกาจคนหนึ่งมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดเลยล่ะ เธอจะได้เรียนรู้สิ่งที่เป็นประโยชน์จากหลางซือเหยาแน่นอน’’

“พี่สะใภ้ คุณเก๋มาก’’ เซี่ยเสวียมีอาการตื่นเต้น

หลางซือเหยายิ้มและหัวเราะคิกคัก “เธอชอบอะไรแบบนี้จริงๆหรอ”

เซี่ยเหล่ยออกมาและตรงไปยังห้องเวิกค์ช็อปของเขาเพื่อพัฒนาสไนเปอร์ไรเฟิลให้หลงบิง

ในตอนบ่ายหลังจากเลิกงาน หลางซือเหยาไปที่บ้านของเซี่ยเหล่ยกับเขา คราวนี้เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำอาหารให้เซี่ยเหล่ยแต่ก็เข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารด้วยความคิดของตัวเอง เซี่ยเสวียยังไปที่ห้องครัวเพื่อช่วยว่าที่พี่สะใภ้ซึ่งทั้งสองคนเข้ากันได้ดีมากๆ

ผู้หญิงสองคนยุ่งอยู่กับการทำงานในห้องครัว ส่วนเซี่ยเหล่ยเดินออกมาที่ระเบียง ท้องฟ้ามืดลงเรื่อยๆแต่ดวงไฟข้างทางก็ยังไม่เปิด บรรยากาศโดยรอบจึงก้ำกึ่งระหว่างความสว่างกับมืดสลัวๆ

สายตาของเซี่ยแหล่ยกวาดมองไปรอบๆ เขายังไม่เห็นอะไรที่ผิดปกติจนในที่สุดสายตาของเขาก็ไปหยุดที่ถนนนอกกำแพงของหมู่บ้าน

ถนนที่มีรถเข้ามา บางคนก็เดินบนทางเท้า ทั้งหมดเป็นเรื่องปกติมาก เซี่ยเหล่ยยังยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง “เราอยากเห็นใครกันเนี่ย? นักฆ่าหรือสายลับที่ CIA อเมริกาส่งมากันล่ะ? เรื่องพวกนี้มันจบไปแล้วนะ เราจะมากังวลอยู่อีกทำไม?’’

เมื่อผ่านช่วงวุ่นวายมาเป็นที่วันที่เงียบสงบ เซี่ยเหล่ยกลับรู้สึกว่าเขาเริ่มไม่คุ้นเคยกับเรื่องธรรมดาแทนเสียแล้ว

ตอนนั้นเองมีรถมอเตอร์ไซค์สีดำขับช้าๆเข้ามาจากถนน เซี่ยเหล่ยไม่ได้ให้ความสำคัญกับผู้ขับขี่ในรถจักรยานยนต์มากนัก แต่ความเร็วของมันเริ่มช้าและช้าลงเรื่อยๆ ในที่สุดก็หยุดลงในตำแหน่งที่ตรงกับระเบียงบ้านของเซี่ยเหล่ย

บนรถคันนั้น คนขับถอดหมวกกันน็อกออก เผยให้เห็นผมสีทองสวย

เห็นได้ชัดว่าการปรากฏตัวของเธอทำให้เซี่ยเหล่ยตะลึง

สาวรัสเซียผมบลอนด์มองเซี่ยเหล่ยที่ยืนอยู่บนระเบียง ซึ่งสาวรัสเซียคนนี้คือคนเดียวกับผู้หญิงที่อยู่ในร้านกาแฟในวันนั้น

ความคิดแรกของเซี่ยเหล่ยคือการประชันหน้ากัน ถ้าเขาจับเธอมาและเค้นเอาคำตอบว่าเซี่ยฉางห่ายที่เป็นทั้งพ่อของเขาและชายลึกลับคนนั้นอยู่ที่ไหน เซี่ยเหล่ยรู้ดีว่าการจะจับเธอมาถามแบบนั้นคงเป็นไปได้ยาก เพราะเธอขับรถมอเตอร์ไซค์ถ้าเขาหุนหันตรงเข้าไป เธอคงบิดคันเร่งหนีไปก่อนเอาได้

“เธอจะมาปรากฏตัวที่นี่ทำไม? เธอต้องการจะทำอะไร?’’ เซี่ยเหล่ยคิดอย่างรวดเร็วและกำลังคิดเรื่องนี้อย่างละเอียด

สาวรัสเซียผมสีบลอนด์ดึงบุหรี่ออกมา จุดมัน แต่เธอสูบมันเข้าปอดเพียงครั้งเดียวก่อนจะทิ้งลงพื้น หลังจากนั้นเธอก็สวมหมวกกันน็อกแล้วบิดคันเร่งหายไปในแสงสลัว ๆ ยามค่ำคืน

เซี่ยเหล่ยอยากตามไปแต่ไม่มีเวลามากพอ…….

“กำลังมองอะไรอยู่เหรอ?’’ หลางซือเหยาปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของเซี่ยเหล่ย

“คนที่แปลกมากๆ’’ ในความคิดของเซี่ยเหล่ยพยายามนึกภาพสาวรัสเซียผมสีบลอนด์ที่สูบบุหรี่คนนั้น เขารู้สึกกระอักกระอ่วนและแปลกมากๆ

“คนแปลกหน้า? ใครเหรอ?’’ หลางซือเหยามองไปทั่วทุกทิศทาง

“พี่ชาย พี่สะใภ้ กินข้าวกันค่ะ’’ เสียงของเซียเสวียดังขึ้น

เซี่ยเหล่ยเดินเข้าไปข้างในพลางพูดว่า “จะไปเดี๋ยวนี้แหละ’’

เซี่ยเสวียถามขึ้นด้วยความสงสัย “พี่กินข้าวเสร็จแล้วจะไปไหนต่อหรอ?’’

เซี่ยเหล่ยไม่พูดอะไร เขาเปิดประตูและเดินออกไป…….

“พี่ชายของฉันเป็นอะไรไปน่ะ?’’ เซี่ยเสวียถามหลางซือเหยา

“ฉันก็ไม่รู้ ฉันจะไปดูเดี๋ยวนี้แหละ เดี๋ยวกลับมา’’ หลางซือเหยาเองก็ออกไปด้วย

เซี่ยเหล่ยวิ่งไปที่ทางเข้าหมู่บ้าน เขาก้มหยิบก้นบุหรี่บนพื้นถนนจุดที่สาวรัสเซียเคยอยู่ปลายบุหรี่ยังไม่มอดสนิทแต่เขาค้นพบว่าภายในบุหรี่ไม่ได้เป็นส่วนประกอบของบุหรี่ธรรมดาแต่มีกระดาษซ่อนอยู่ภายใน

เซี่ยเหล่ยดึงกระดาษออกมา ข้างในเขียนคำไม่กี่คำในภาษาจีนเจอกัน 20:00 น. สุสานสาธารณะ

เมื่อเห็นเนื้อหาบนกระดาษในใจของเซี่ยเหล่ยก็คิดว่าเซี่ยฉางห่ายจะต้องไปที่นั่น หัวใจของเขายังแอบบอกว่า “ผู้หญิงคนนี้และชายลึกลับคนนั้นต้องเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มคนสักกลุ่มแน่ๆ ถ้าเธอไปที่นั่น ชายลึกลับคนนั้นจะไปด้วยรึเปล่านะ?’’

หลางซือเหยามองข้ามไหล่เซี่ยเหล่ยไป “ดูอะไรอยู่น่ะ?’’

ในใจเซี่ยเหล่ยคิดแต่เรื่องของชายลึกลับและสาวรัสเซียที่เพิ่งหายตัวไปอีกคนเมื่อครู่ จนไม่ทันสังเกตหลางซือเหยาที่อยู่ด้านหลัง กว่าจะรู้ตัวว่าเธออยู่ด้วย หลางซือเหยาก็อ่านข้อความในกระดาษนั่นจนหมดแล้ว เขาอยากจะเก็บเป็นความลับไว้ แต่ก็ไม่ทันแล้ว

“มีคนอยากเจอผมน่ะแต่ให้ผมจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองเถอะ” เซี่ยเหล่ยเริ่มสับสนเรื่องเซี่ยฉางห่าย เรื่องนี้เขายังไม่ได้บอกเซี่ยเสวียและไม่อยากให้หลางซือเหยาเข้ามาเกี่ยวพันไปด้วย

หลางซือเหยายิ้ม “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงชอบยุ่งเรื่องคนอื่นซะหน่อย ไปกันเถอะ ฉันแค่มาตามคุณกลับไปกินข้าวด้วยกัน เดี๋ยวมันจะเย็นชืดหมดหมดเสียก่อน”

เซี่ยเหล่ยเก็บกระดาษแผ่นนั้นใส่กระเป๋ากางเกงแล้วกอดเอวคอดเล็กของหลางซือเหยาเพื่อเดินกลับเข้าบ้านดังเดิม

ติดตามตอนต่อไป……….