Tranxending Vision – เนตรเนรมิตร - ตอนที่ 348 ของฝาก !

TXV –

ในตอนกลางคืนมีรถจิ๊ปทหารกำลังขับอยู่บนถนนสายชนบท ไม่ไกลจากตัวเมืองป๋ายลู่ซักเท่าไหร่ ระหว่างทางมีไฟส่องสว่างพอให้เห็นเส้นทางของถนน
หลงบิงขับรถผ่านเมืองป๋ายลู่เพื่อไปยังโรงงานผลิตอาวุธ
เมื่อไปถึงโรงงานผลิตอาวุธเธอก็หยุดอยู่ตรงประตูทางเข้าซึ่งมียามคอยรักษาการอยู่รอบข้างก็เป็นรั้วที่มีการติดตั้งกระแสไฟฟ้าแรงสูงเอาไว้รวมถึงติดกล้องวงจรปิดตรงตำแหน่งต่างๆ เพื่อเฝ้าระวังผู้ไม่ประสงค์ดีเข้ามาภายใน
”ฉันไม่เข้าไปนะ” หลงบิงพูดขึ้นและพูดต่ออีกว่า “ฉันจะโทรหาพรุ่งนี้และจะมารับไปกินอาหารด้วยกัน”
”ตกลง” เซี่ยเหล่ยตอบกลับพร้อมรอยยิ้มจากนั้นก็หยิบถุงกระดาษออกมาจากกระเป๋าและส่งให้หลงบิง
”มันคืออะไร?” หลงบิงถามขึ้นพร้อมมองไปที่ถุงกระดาษอย่างสงสัย
เซี่ยเหล่ยตอบกลับไปว่า “มันเป็นของที่ระลึก ผมได้มันมาและเนื่องจากคุณคอยดูแลผมในหลายๆครั้ง ผมจึงให้มันเป็นของขวัญกับคุณ ”
หลงบิงยิ้มเล็กน้อยและพูดขึ้นว่า “อันที่จริงไม่ต้องให้อะไรกับฉันก็ได้นะ…… ” เธอพูดเสร็จก็เปิดถุงดูสิ่งที่อยู่ภาย ในทันทีที่เปิดเธอก็แสดงท่าทางตกใจออกมา
ในถุงกระดาษมีสร้อยคออยู่ มันสวยงามอย่างมาก หลงบิงหยิบขึ้นมาดูพบว่ามันเป็นจี้ไพลินพร้อมกับมีมรกตเม็ดใหญ่ประดับอยู่ รูปร่างของมันมีลักษณะคล้ายหัวใจ หากจะคิดราคามูลค่าของมันถ้ารวมคุณค่าทางประวัติศาสตร์แล้วด้วยคงจะมีราคาไม่ต่ำกว่าสิบล้านแน่นอน
ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบเครื่องประดับ ยิ่งเป็นอัญมณีที่งดงามแล้วด้วย
หลงบิงมองไปที่เซี่ยเหล่ยก่อนจะพูดขึ้นว่า “คุณ …… ทำไมถึงให้ของขวัญที่แพงขนาดนี้กับฉันหล่ะ?”
เซี่ยเหล่ยตอบพร้อมรอยยิ้มว่า “ผมไม่ได้เพิ่งจะมาคิดเรื่องให้ของขวัญกับคุณในเร็วๆนี้หรอกนะ ผมคิดที่จะให้ของขวัญกับคุณแทนคำขอบคุณมาตั้งนานแล้ว? ”
”แต่ … นี่มันแพงเกินไปนะ” หลงบิงพูดขึ้นแม้ว่าเธอจะอยากได้ก็ตาม
”ถ้าคุณคิดว่ามันแพงเกินไป งั้นก็คืนมาให้ผมพรุ่งนี้ผมจะซื้อเพชรให้คุณแทน” เซี่ยเหล่ยพูดพร้อมเอื้อมมือออกไป
หลงบิงหดมือกลับมาเพื่อหลบมือของเซี่ยเหล่ยที่กำลังคว้าจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ในสายตาของคุณฉันดูเป็นผู้หญิงที่จะใส่อะไรแบบนั้นงั้นเหรอ?”
เซี่ยเหล่ย “… ”
หลงบิงมองไปที่จี้ไพลินอีกครั้งก่อนจะส่งไปที่เซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยถามขึ้นเพื่อความแน่ใจ “ไม่ต้องการจริงๆงั้นเหรอ?”
”ทำไมจะไม่หล่ะ?” หลงบิงพูดและพูดต่อว่า “ช่วยฉันใส่มันหน่อย”
จังหวะนี้หลงบิงได้ก้มหัวลงพร้อมกับปัดผมออกเผยให้เห็นว่าคอของเธอมีขนาดเล็กมากแถมผิวยังเรียบเนียนอีกต่างหาก เซี่ยเหล่ยตอนนี้ยังไม่ได้ใส่จี้ให้เธอเนื่องจากตกใจกับขนาดและผิวที่คอของเธอ
”ทำอะไรอยู่? สวมมันให้ฉันสิ” หลงบิงพูดกระตุ้น
เซี่ยเหล่ยรีบใส่จี้ให้กับเธอทันที
หลงบิงเมื่อใส่จี้ไพลินอันนี้แล้ว มันช่วยทำให้บุคลิคของเธอดูแข็งแกร่งและดูมีสเน่ห์อย่างมากจี้อันนี้ช่างมันเหมาะกับเธอจริงๆ
”มันเหมาะกับคุณมากๆ” เซี่ยเหล่ยพูดพร้อมรอยยิ้มและพูดต่ออีกว่า “คืนนี้คุณดูสวยมาก”
”คุณใช้คำพูดนี้พูดชมผู้หญิงคนอื่นๆด้วยใช่ไหม?” หลงบิงพูดพร้อมมองไปที่เซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยตอบพร้อมรอยยิ้มว่า “ในสายตาของคุณ ผมเป็นคนแบบนั้นงั้นเหรอ?”
จู่ๆหลงบิงก็กอดเซี่ยเหล่ย
แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นเธอก็ปล่อยมือออกจากตัวเขา
”ขอบคุณ ไปได้แล้ว” หลงบิงพูดและพยายามไม่มองไปที่ใบหน้าของเซี่ยเหล่ย เพราะใบหน้าของเธอตอนนี้แดงขึ้นเล็กน้อย
เซี่ยเหล่ยพูดขึ้นว่า “ผมไปก่อน มีอะไรค่อยคุยกันทางโทรศัพท์” พูดเสร็จเขาก็เดินลงจากรถ
หลงบิงยังไม่ได้ออกรถทันทีเมื่อเซี่ยเหล่ยลงไป ระหว่างนี้สายตาของเธอไม่ได้มองไปด้านหน้า เธอมองไปที่กระจกหลังเพื่อดูเซี่ยเหล่ยที่กำลังเดินเข้าโรงงานผลิตอาวุธ
หลังจากมองเซี่ยเหล่ยที่กำลังเดินเข้าโรงงานอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็หันกลับมามองถนนเพื่อขับรถกลับ ระหว่างนี้เธอก็จับไปที่จี้ไพลินพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก…..
กลับมาที่โรงงานผลิตอาวุธในคืนนี้ถือเป็นคืนที่วุ่นวาย คนงานต้องทำงานล่วงเวลานั่นก็เพื่อผลิตอาวุธให้ได้ตามคำสั่งซื้อของฉือโบเหยิยน พวกเขาต้องเร่งกันทำงานเพราะต้องผลิตให้ได้ตามจำนวนและระยะเวลาที่กำหนด
เซี่ยเหล่ยเดินผ่านตัวโรงงานไป เขาไม่ได้เข้าไปดูงานภายใน เขาเดินผ่านไปด้านหลังเพื่อไปยังวิลล่าของเขา
หน้าต่างชั้นสองของวิลล่ายังคงสว่างอยู่เซี่ยเหล่ยกระตุกตาซ้ายเล็กน้อยจากนั้นก็มองเข้าไปในห้องพบว่าอเลน่ากำลังนั่งวาดรูปปืนไรเฟิลที่มีต้นแบบมาจากพ่อของเธอพร้อมทำโมเดลไปด้วย
เซี่ยเหล่ยคิดในใจว่า “ก่อนที่เราจะไปทำภารกิจมันยังไม่ได้เป็นรูปเป็นร่างเลย แต่ตอนนี้เธอได้ทำมันจนเป็นโมเดลขึ้นมาแล้ว มันคงจะเหนื่อยมากสำหรับเธอ”
เซี่ยเหล่ยเดินเข้าวิลล่าและรีบตรงไปยังชั้นสองทันทีหลังจากนั้นก็เปิดประตูห้องออก
อเลน่าเงยหน้าขึ้นทันทีที่ประตูเปิด เธอพบว่าเป็นเซี่ยเหล่ยที่เดินเข้ามา เธอวางงานทุกอย่างที่กำลังทำและรีบวิ่งเข้าไปโอบเซี่ยเหล่ยพร้อมพูดขึ้นว่า “ลูคัส ฉันเพียงแค่อยากให้คุณกลับให้เร็วที่สุดก็เท่านั้นแต่ฉันไม่ได้หวังว่าคุณจะกลับมาอยู่ต่อหน้าฉันในคืนนี้”
เซี่ยเหล่ยได้โอบไหล่ของเธอจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ปิดตาก่อน”
”ทำไมหล่ะ?” อเลน่าพูดพร้อมมองไปที่เซี่ยเหล่ยอย่างแปลกใจ
เซี่ยเหล่ยตอบพร้อมรอยยิ้มว่า “คุณปิดตาก่อนเถอะ”
อเลน่าปิดตาลงแม้ว่าเธอจะมีความเป็นตัวของตัวเองสูงและไม่ค่อยเชื่อฟังใครซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของผู้หญิงชาวตะวันตกแต่นี่เป็นสิ่งที่เซี่ยเหล่ยบอกให้เธอทำ เธอจึงยินดีที่จะทำโดยไม่มีข้อแม้
เซี่ยเหล่ยหยิบสร้อยคอที่มีพลอยเม็ดใหญ่สีแดงประดับอยู่ขึ้นมา จากนั้นก็สวมมันไปที่คอของเธอ
อเลน่าเปิดตาขึ้นทันทีโดยที่ไม่ต้องรอให้เซี่ยเหล่ยบอก เธอพบว่ามีสร้อยคอพลอยสีแดงสวมอยู่ที่คอของตัวเอง เธอตื่นเต้นและดีใจจนพูดไม่ออก
เซี่ยเหล่ยเห็นท่าทางของเธอที่ตื่นเต้นและดีใจ เขาก็พูดพร้อมรอยยิ้มขึ้นอีกว่า “ที่ผ่านมาคุณลำบากมามาก ของขวัญชิ้นนี้คุณชอบมันหรือไม่?”.ไอรีนโนเวล.
”มันสวยมากเลย ฉันชอบมันนะ !” อเลน่าพูดเสร็จก็จูบเซี่ยเหล่ยหนึ่งครั้ง
สัมผัสของเธอยังคงเหมือนเดิมจูบของเธอมีผลกับเขามาก มันช่วยให้ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางของเขาหายไปอย่างรวดเร็ว…..
อัญมณีที่ได้จากสุสานของเจ้าหญิงหยงเหม่ยนอกจากเขาจะให้หลงบิงแล้ว เขาก็ยังมอบให้อเลน่าด้วยเช่นกันเพราะคิดว่าพวกเธอคงต้องการของสวยงามมากว่าที่จะได้เงิน
หลังจากนั้นอเลน่าก็ชวนเซี่ยเหล่ยไปที่โต๊ะทำงานพร้อมแสดงโมเดลปืนไรเฟิลที่เธอใช้ความพยายามในการสร้างให้เขาดู พูดเสร็จอเลน่าก็เดินไปนั่งที่โซฟาส่วนเซี่ยเหล่ยก็มองโมเดลปืนไรเพิลที่อยู่บนโต๊ะอย่างระมัดระวังและละเอียดถี่ถ้วน
”ฉันได้ทดสอบมันแล้วพบว่าขึ้นตอนการผลิตของมันยังไม่ดีพอที่จะให้ประสิทธิภาพเป็นไปอย่างที่คาดหวัง” อเลน่าพูดและพูดต่อขึ้นอีกว่า “เราจำเป็นที่จะต้องใช้เครื่องจักรชั้นสูงในการผลิตและพัฒนามัน ซึ่งต้องรอคุณจัดการในเรื่องนี้”
เซี่ยเหล่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดว่า “พรุ่งนี้ผมจะหาชิ้นส่วนที่จำเป็นสำหรับการดัดแปลง เมื่อได้มาแล้วผมจะรีบจัดการพัฒนาเครื่องจักรของเราให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้”
”ยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเพราะอีกสามเดือนต่อจากนี้จะมีการจัดนิทรรศการอาวุธขึ้นที่มอสโค ถ้าเราสามารถสร้างปืนไรเฟิลได้ทันเวลา เราจะสามารถนำมันไปแสดงได้ที่งานนิทรรศการนี้ มันอาจจะได้รับความสนใจซึ่งถ้ามันได้รับความสนใจจริงๆก็จะมีคำสั่งซื้อจำนวนมากจากต่างประเทศเข้ามาอย่างแน่นอน” อเลน่าพูดพร้อมท่าทางที่มีความหวัง
“แน่นอนว่าหลายประเทศในโลกนี้มีการผลิตอาวุธขึ้นในแต่ละที่ก็จะมีเทคโนโลยีการผลิตที่แตกต่างกันออกไป ซึ่งในงานนิทรรศการนี้จะต้องมีพ่อค้าแม่ค้ามากมายที่ต้องการสั่งซื้อปืนซึ่งถ้าปืนไรเฟิลของเราได้รับความสนใจก็จะสร้างชื่อให้กับเราได้ไม่น้อย” เซี่ยเหล่ยคิดขึ้นในใจ
เซี่ยเหล่ยยิ้มกว้างแล้วพูดว่า “เอาหล่ะ พวกเราจะต้องทำงานหนักกันหน่อยแล้ว เวลาอีกสามเดือนต่อจากนี้ก่อนที่จะไปมอสโคเราต้องรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเราจะไปสร้างชื่อเสียงขึ้นที่นั่นให้ได้!”
”เราจะต้องประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน” อเลน่าพูด เธอลุกขึ้นจากโซฟา พร้อมกับเดินด้วยท่าทางที่เซ็กซี่ไปหาเซี่ยเหล่ยและก็พูดขึ้นอีกว่า “ลูคัสคุณเป็นช่างเทคนิคที่มากประสบการณ์ คุณจะต้องเป็นช่างเทคนิคที่เก่งที่สุดในโลก…… ”
คำพูดนี้จะช่วยผลักดันให้เขามีพลังและกำลังใจที่มากขึ้นในการทำงาน
เซี่ยเหล่ยค้นพบอะไรบางอย่างในตอนนี้ดูเหมือนว่าอเลน่าเองก็มีอะไรบางอย่างที่คล้ายกับแคนลามี่……
ตึก..ตึก..ตึก.. มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นนอกห้อง
ไม่ทันที่อเลน่าหรือเซี่ยเหล่ยจะเดินไปเปิดประตู คนที่อยู่นอกห้องก็บิดลูกบิดประตูพร้อมกับเปิดประตูขึ้นเอง
ขณะเดียวกันนั้น อเลน่าก็อุทานออกมาและรีบไปหลบอยู่หลังเซี่ยเหล่ย ส่วนเซี่ยเหล่ยเองก็มองไปที่ประตู
ผู้ที่ยืนอยู่ตรงประตูไม่ใช่ใครที่ไหน เธอคือฉิงเสวียงปากของเธอทาลิปสติกพร้อมแต่งหน้าเรียบร้อย เธอใส่ชุดที่ดูเป็นผู้หญิงอย่างมากโดยรวมแล้วเมื่อมองไปที่เธอ มันให้ความรู้สึกว่าเธอสวยและมีเสน่ห์
”เอ่อ…… ขอโทษนะ” ดวงตาของฉิงเสวียงมองตรงไปที่เซี่ยเหล่ยแม้ว่าเธอจะเห็นอเลน่าด้วยก็ตามแต่เธอก็ไม่ได้สนใจที่จะทัก
เซี่ยเหล่ยมองไปที่ฉิงเสวียงแล้วพูดว่า “คุณมาได้ยังไง?”
ฉิงเสวียงยักไหล่ก่อนตอบไปว่า “ก็เดินเข้ามาปกติ”
เซี่ยเหล่ยถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก…….
”ฉันได้ยินยามบอกว่าคุณกลับมาแล้ว ฉันเลยมาพบคุณ” ฉินเสวียงพูดพร้อมรอยยิ้มและพูดต่ออีกว่า “ดูเหมือนว่าฉันจะเข้ามาผิดเวลา ฉันไปรอข้างนอกก็แล้วกัน”
เซี่ยเหล่ย “……”
หลังจากพูดเสร็จเธอก็เดินออกไปทันที
ไม่นานหลังจากนั้น เซี่ยเหล่ยก็เดินออกจากห้องพร้อมเดินไปพูดกับฉิงเสวียงว่า “เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ฉิงเสวียงยิ้มแล้วตอบว่า “ฉันรู้ว่าคุณต้องการจะพูดเรื่องอะไร มีคนมาหาฉันก่อนที่คุณจะกลับมาแต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันซ่อนตัวอยู่ ”
เซี่ยเหล่ยตอบกลับไปว่า “อย่าทำแบบนี้อีกเด็ดขาดเพราะมันจะทำให้คุณตกที่นั่งลำบาก ซึ่งหากเรื่องมันเลยเถิดไปแล้วผมก็อาจจะช่วยคุณไม่ได้”
”ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวก็พอแล้ว” ฉิงเสวียงพูด
”ได้ยินแบบนี้ก็ดีแล้ว” เซี่ยเหล่ยพูดต่อว่า “อ่อใช่…ที่ทำงานของผมสร้างขึ้นแล้วหรือยัง?”
”เรียบร้อยแล้ว มันมีทั้งเครื่องมือและอุปกรณ์ตามที่คุณต้องการ” ฉิงเสวียงพูด
”งั้นพาผมไปหน่อย” เซี่ยเหล่ยพูดในตอนที่เขาสร้างโรงงานขึ้น เขาก็ต้องการสถานที่ทำงานส่วนตัวของเขาด้วยเพียงแต่ว่าเขาไม่รู้ว่ามันถูกสร้างขึ้นที่ไหน
ฉิงเสวียงมองกลับไปที่ห้องพร้อมกับทำท่าประหลาดใจแล้วพูดขึ้นว่า “คุณต้องการจะไปตอนนี้เลยงั้นเหรอ?”
เซี่ยเหล่ยเห็นเธอมองไปที่ห้องก่อนพูดขึ้นทำให้เขาเข้าใจสิ่งที่เธอคิด เขาพูดย้ำอีกครั้งว่า “ไม่ต้องพูดอะไรไร้สาระ พาผมไปเดี๋ยวนี้”
จู่ๆฉิงเสวียงก็หัวเราะเบาๆ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “อื้ม….เข้าใจแล้ว ฉันจะพาคุณไปที่นั่นเดี๋ยวนี้เลย”
ติดตามตอนต่อไป…………….