Umarekawatta nakama-tachi to i sekai o kaitaku shi ni ikou! – ได้เกิดใหม่กับของเพื่อนทั้งทีไปพัฒนาต่างโลกกันเถอะ! - ตอนที่ 2.5

สวัสดีครับผมชื่อ เมอร์ฟี่ คาร์สัน (Murphy Karson) ผมเป็นหมอที่เพิ่งจบการศึกษาจากเมืองหลวงและถูกส่งมาจะมาประจำการที่บ้านเกิดของผมที่มีชื่อว่า เมือง ไฮเมล ( Heimel) ในวันนี้จะเป็นวันที่ผมไปถึงเมืองสักทีระหว่างทางผมก็ช่วยคนที่พอจะช่วยได้ จนกระทั่งผมได้เจอเธอคนนี้”นี่คุณ”ผมตะโกนออกไปแต่เขากลับไม่ตอบเธอน่าจะไม่ได้ยินละมั้งผมเข้าไปใกล้ๆแล้วก็บอกเขาว่า”ถ้าคุณจะไปเมืองด้านหน้าจะติดเกวียนของผมมาก็ได้นะครับ”เธอหันมา”อ้าวผู้หญิงนี่หว่า”ขอบคุณมากเลยค่ะ”และหลังจากนั้นพวกเราก็แนะนำตัวและเธอก็มีชื่อว่า รูฟีน่า โนบุยูกิ (Rufina Nobuyuki) เป็นนามสกุลที่แปลกมากๆเลยแต่ก็ช่างมัน พวกเราได้คุยกันตามปกติ จนเผลอถามคำถามที่ไม่เข้าเรื่องจนได้”จะว่าไปคุณมีบัตรยืนยันตัวตนหรือเปล่าครับ?””ยังค่ะยังไม่มี”ชักเริ่มแปลกๆแล้วนะ จนกระทั่งถึงหน้าประตูเมือง”คุณคือคุณ เมอร์ฟี่ คาร์สัน ใช่ไหมครับ?”ทหารประจำป้อมคนใหม่นี่นา ว่าอยู่ทำไมไม่รู้จักชื่อผม เอาง่ายๆก็คือตาม Timeline เหมือนตอนที่ 2 นั่นแหละจนกระทั่งถึงตอนที่แยกกัน

“งั้นผมขอไปรายงานตัวที่โรงพยาบาลในเมืองก่อนนะครับ”แล้วก็เธอก็บอกลาผม แล้วผมก็ไปที่โรงพยาบาล”ว่าไง เมอร์ฟี่ ไม่ได้เจอกันนาน”เธอชื่อ วาเนสซ่า เอสเตอร์ (Vanessa Ester)เป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม คุณคงสงสัยสินะว่าทำไมเธอถึงมาเป็นพยาบาลก่อนผมในเมื่ออายุเท่ากัน เธอโดนส่งไปก่อนผม 1 ปี ตอนนั้นรู้สึกว่าเราจะอยู่ประมาณ 13-14 เองมั้ง ผมได้ไปรายงานตัวกับผอ. ของโรงพยาบาลนี้ที่มีชื่อว่า รูเบน คอร์เนล (Reuben Cornell)เป็นไงบ้างปรับตัวกับเมืองนี้ได้หรือยัง? ผอ. ของโรงพยาบาลนี้ก็คือพี่ชายของแม่ผมแม่ผมได้แต่งงานกับพ่อและใช้นามสกุลของพ่อก็คือนามสกุล คาร์สัน นั่นเอง”ลุงครับนี่บ้านเกิดผม””โทษทีคนแก่ก็ลืมได้นะ”แต่ลุงพึ่ง 35 เองนะ”ฉันอ่านประวัติเธอมาแล้ว เธอเป็นสายเวทย์ฮีลสินะตอนอยู่ที่โรงเรียนทำได้ดีมากเลยนี่ สมแล้วที่เป็นหลานฉัน””ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ””เธอมาได้ทันเวลาพอดีเลยโรงพยาบาลกำลังขาดนักเวทย์สายฮีล””คงเดินทางมาเหนื่อยนะนี่ก็เที่ยงแล้วไปหาอะไรกินก่อนก็ได้””ครับ”ผมเดินออกจะไปเก็บของที่บ้าน”นายจะไปไหนเหรอ?”วาเนสซ่า เข้ามาทักผม”ฉันจะไปเก็บของที่บ้านก่อนนะจะไปด้วยกันไหม””ไปสิ”ระหว่างทางเราได้คุยกันสนุกสนานตามปกติจนถึงบ้านของผม”งั้นฉันขอเอาของเข้าไปเก็บก่อนเธอรออยู่ด้านนอกนี่แหละ””รับทราบ”ผมเอาของเข้าไปเก็บแล้วก็เดินออกมา

“เราไปหาอะไรกินกันไหม””ไปสินี่ก็เที่ยงแล้วนี่”พวกเราได้ไปร้านเก่าร้านเดิมร้านของคุณ รีซอตโต้ อร่อยที่สุดในเมืองแล้ว คนยังแน่นเหมือนเดิม เราหาที่นั่งกันแล้วผมก็มองไปที่ในห้องครัวก็ไม่เห็นคุณ รีซอตโต้ ผมเลยถามคุณพนักงานแถวนั้น           “คุณครับคุณ รีซอตโต้ ไปไหนเหรอครับ?”ผมถามพนักงานแถวนั้น”เจอท่อนไม้ท่อนซุงแปลกๆที่ตัดกันเป็นระเบียบอยู่ในป่า พวกเขาก็เลยออกไปสำรวจกันนะคะเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”งั้นผมขอ สเต๊กเห็ดกรอบราดซอสเกรวี่ 1 ที่ครับ”และพนักงานก็ถาม วาเนสซ่า ว่า”คุณจะรับอะไรดีคะ?””ฉันขอเหมือนเขา””สเต๊กเห็ดกรอบราดซอสเกรวี่ 2 ที่”พนักงานเดินจากไปและพวกเราก็คุยกันตามปกติ พวกเรากินกันเสร็จแล้วแล้วหลังจากนั้นพวกเราก็ไปเดินเล่นในเมืองกันจนถึงช่วงค่ำ”วันนี้สนุกมากเลยนะขอบคุณนะ”วาเนสซ่าพูด”พูดอะไรของเธอน่ะปกติพวกเราก็เที่ยวกันแบบนี้อยู่แล้วนี่”หลังจากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน”กลับมาแล้วครับ””กลับมาแล้วเหรอลูก”แม่ของเมอร์ฟี่พูด”งั้นผมขอไปนอนก่อนนะครับ”จนกระทั่งแม่ตะโกนขึ้นมาว่า”ลูกมีคนมาหานะ”