Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2784 เกม!
ตอนที่ 2784 เกม!
จากช่องเขาของเกาะนั้นมันเกิดเสียงกระแทกรุนแรงล้ำขึ้นมาตามๆ กัน
จากช่องเขาของเกาะนั้นมันเกิดเสียงกระแทกรุนแรงล้ำขึ้นมาตามๆ กัน
สีหน้าของเหล่าจักรพรรดิเซียนทั้งหลายนั้นเปลี่ยนสีไปทันที
มารกระทิงนั้นสมชื่อว่าเป็นจักรพรรดิเซียนรุ่นแรกๆ เขานั้นมีกำลังเหนือล้ำกว่าต้าวหยุนไปมากนัก
หลังจากผ่านไปได้ราวสองชั่วโมงมารกระทิงก็กลับออกมาพร้อมท่าทางหอบเหนื่อย
“เย่หยวน พลังของข้านั้นมันพอจะเข้าตาเจ้าบ้างหรือไม่?” มารกระทิงถามขึ้น
เพื่อจะแสดงพลังออกมานั้นเขาเองก็ยอมเสี่ยงชีวิตไปเช่นกัน
ระยะที่เขาเข้าไปได้นั้นมันลึกกว่าต้าวหยุนมากนัก
แต่ว่าปราณดาบนี้มันก็รุนแรงเสียจริง!
ยอดคนอันดับหนึ่งแห่งทวีปพิรุณใสอย่างโฉปู้ฉุนนั้นมันย่อมจะไม่ได้ชื่อนี้มาเล่นๆ!
ต่อให้จะเป็นปราณดาบที่เขาทิ้งไว้กว่าหมื่นปีมาแล้วแต่ว่ามันก็ไม่ง่ายที่จะผ่านไปได้!
เย่หยวนยิ้มตอบ “พี่มารกระทิงนั้นมีฝีมือจริงๆ! ข้าเกรงว่าภูติแท้ในทวีปพิรุณใสนี้นอกจากต้าหวงแล้วมันคงไม่มีใครเก่งกว่าเจ้าได้!”
มารกระทิงนั้นได้แต่ยืนนิ่งไม่คิดตอบกลับอะไรไป
เพราะตั้งแต่ที่ต้าหวงตามติดเย่หยวนไปนั้นเขาก็พัฒนาตัวเองขึ้นไปมากจริงๆ
โดยบเฉพาะอย่างยิ่งกีบทุเรศไหวนั้นที่แม้จะมีท่าทางประหลาดแต่มันทรงพลังอย่างแท้จริง
หากมารกระทิงต้องปะทะกับต้าหวงในตอนนี้แล้ว ตัวเขาคงแพ้ลงแน่
“หึ! เจ้าอย่าได้เอาแต่พูดไปหน่อยเลย! เย่หยวน เรานั้นได้เขาไปเล่นกันแล้ว ในเมื่อเจ้าคิดอยากจะกดหัวเรานักเจ้าจะไม่เข้าไปเล่นหน่อยหรือ?” ต้าวหยุนถามขึ้นมา
เย่หยวนนั้นยิ้มตอบกลับไปอย่างไม่เร่งรีบ “สหายเต๋าทั้งสอง เจ้าคิดว่าปราณดาบนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”
มารกระทิงนั้นกล่าวขึ้นมาก่อน “ปราณดาบนี้มันรุนแรงไร้เปรียบ ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่มันก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น! ต่อให้จะเป็นจักรพรรดิเซียนขั้นสุดเองก็คงไม่อาจจะผ่านเกาะนี้ไปได้!”
ต้าวหยุนยิ้มขึ้นมาเสริม “โฉปู้ฉุน นั้นเก่งกาจล้ำแน่นอน! ในชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนแล้วปราณดาบนี้มันคงหยุดได้ทุกคน ไม่มีใครจะผ่านมันไปได้แน่! แต่ว่ามันเกี่ยวอะไรกับเจ้า? หรือว่าดาบนี้เจ้าเป็นคนฟันไว้หรือ?”
เย่หยวนพยักหน้ารับก่อนจะหันไปมองหลัวหยุนชิง “พี่หลัว ข้าขอยืมดาบท่านหน่อย!”
หลัวหยุนชิงโยนดาบมาให้เย่หยวนอย่างไม่คิดถามอะไร
ดาบมังกรวสันต์นั้นมันสลายลงไปตอนที่เย่หยวนสังหารหลี่ฉางเซิงแล้ว
เย่หยวนรับดาบของหลัวหยุนชิงมาก่อนจะยกมือขึ้นฟันโดยไม่มีท่าทางเหนือล้ำใดๆ
ตูม!
น้ำทะเลนั้นมันแยกออกเป็นสองทันทีที่ดาบฟันลง!
และปราณดาบนั้นมันก็พุ่งผ่านกลางเกาะนั้นไปปะทะกับปราณดาบของโฉปู้ฉุนทันที!
แต่ไม่นานนักทะเลก็กลับมาสงบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไร้ซึ่งแรงระเบิดหรือสิ่งใด
สีหน้าของคนทั้งหลายนั้นเปลี่ยนสีไปทันที
หลัวหยุนชิงและต้าหวงนั้นต้องเบิกตากว้างขึ้น
“ช่างเป็นดาบที่ทรงพลังนัก! ดาบของเจ้านี้มันกลับแทนที่ปราณดาบที่ท่านโฉทิ้งไว้ได้สิ้นเชิง! ดาบของเจ้านี้มันแข็งแกร่งกว่าดาบของท่านโฉแล้ว!” หลัวหยุนชิงร้องลั่นขึ้นมา
“ฮ่าๆ ปราณดาบของเขามันผ่านกาลเวลามานับหมื่นปี มันย่อมจะไม่มีพลังเหมือนตอนที่เพิ่งฟันลงใหม่ๆ แล้ว! ข้าเกรงว่าปราณดาบที่เหลืออยู่นี้มันคงไม่ถึงร้อยละสามสิบจากพลังที่แท้ของโฉปู้ฉุน!” เย่หยวนยิ้มตอบไป
เย่หยวนนั้นถ่อมตัวแต่ว่าเหล่ายอดฝีมือทั้งหลายในที่นี้มีใครบ้างเล่าที่มองไม่ออกถึงความคมกริบของดาบนี้?
เย่หยวนนั้นกลับใช้ปราณดาบของตัวเองแทนที่ปราณดาบของโฉปู้ฉุน!
ใช่ มันคือการแทนที่ มิใช่แค่ทำลาย!
ดาบของเย่หยวนนั้นมันดูแสนปกติแต่ว่าแท้จริงแล้วมันกลับใช้ออกมาได้ซ้อนทับกับดาบของโฉปู้ฉุน
แต่พลังของมันนั้นกลับเหนือล้ำกว่า!
นอกจากว่ามันจะไม่ได้ลบปราณดาบของโฉปู้ฉุนออกไปแล้ว เขายังสามารถแทนที่ปราณดาบของโฉปู้ฉุนได้ด้วยปราณดาบของตน!
และที่น่ากลัวที่สุดก็คือมันไม่มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับตัวเกาะเลย!
ดาบนี้มันทำให้เหล่านักดาบทั้งหลายในที่นี้ต้องขนลุก
เพราะต่อให้คนผู้นั้นจะมีพลังมากพอแต่หากพลาดไปนิดเดียวมันก็จะเป็นการลบล้างพลังเก่าออกไป
แต่เย่หยวนนั้นกลับทำมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ!
นี่มันเป็นดาบที่น่ากลัวล้ำ!
สีหน้าของเหล่าจักรพรรดิเซียนทั้งหลายนั้นขาวซีดลงไปตามๆ กัน
หากให้พูดแล้วดาบนี้มันย่อมจะเกิดขึ้นแต่จากแปลงยอดเต๋าเท่านั้น
แต่เย่หยวนที่ไม่อาจแปลงยอดเต๋าได้นั้นกลับสามารถปล่อยดาบน่ากลัวเช่นนี้ออกมาได้?
สิ่งที่น่าตกตะลึงที่สุดก็คือเย่หยวนไม่ได้มีท่าทางเหนื่อยอ่อนใดๆ เลย!
ไม่มีใครรู้ได้ว่านี่เขาเอาจริงหรือยัง
หากเขายังไม่ได้เอาจริงแล้ว ฝีมือของเขาในตอนนี้มันจะอยู่ในระดับใดแล้ว?
ต้าวหยุนและพวกนั้นไม่กล้าจะจินตนาการ
ต่อหน้าพลังที่แท้จริงแล้วจำนวนมันก็แค่ตัวเลขเท่านั้น!
ก่อนนั้นหากเย่หยวนไม่ได้ใช้เต๋าทุกข์เก้ากฎทำร้ายหลี่ฉางเซิงจนบาดเจ็บแล้วต่อให้จะมีจักรพรรดิเซียนหกสิบ
คน หรือต่อให้จะมีแปดสิบคนมันก็คงไม่อาจเอาชนะได้เช่นกัน!
เวลานี้ดาบของเย่หยวนมันอยู่ในระดับที่ไม่สนจำนวนเช่นนั้นแล้ว!
หมากตาแรกของเขานี้มันใหญ่จนเกินรับ!
เย่หยวนโยนดาบกลับไปให้หลัวหยุนชิงก่อนจะหันไปยิ้มกล่าวต่อหน้าพวกต้าวหยุน “มีใครคิดอยากเข้าไปเล่นบ้างหรือไม่? เย่ผู้นี้ไม่รู้เช่นกันว่าระดับปราณดาบที่โฉปู้ฉุนิ้งไว้กับปราณดาบของข้านี้อันไหนมันรุนแรงกว่ากัน มีใครพอจะอาสาเข้าไปทดสอบบ้างหรือไม่?”
เมื่อคำพูดนี้ถูกถามขึ้นมาสีหน้าของคนทั้งหลายก็เปลี่ยนสีไป
ยังจะเล่นอะไรกันอีก?
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดตอบเย่หยวนก็ยิ้มกล่าวขึ้นอีก
“แค่เล่นเกมกันน่า! ตราบเท่าที่มีคนเข้าไปถึงช่องว่างกลางเกาะได้แล้วความแค้นของเราถือว่าหายกัน ว่าอย่างไร?”
ต้าวหยุนนั้นผงะถามขึ้นทันที “นี่พูดจริง?”
เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เย่ผู้นี้เคยผิดคำพูด?”
ต้าวหยุนหันไปมองหน้าจักรพรรดิเซียนทั้งหลายก่อนจะร้องสั่งขึ้น “หมิงยี่ เจ้าไป!”
หมิงยี่นั้นหน้าซีดลงทันที “ทำไมต้องเป็นข้าด้วย?”
ต้าวหยุนหัวเราะขึ้นเป็นคำตอบ “เพราะว่าเจ้านั้นอ่อนแอที่สุด! ไม่เช่นนั้นเจ้าจะลองสู้กับพวกเราดูก่อนก็ได้!”
หมิงยี่นั้นเป็นจักรพรรดิเซียนจากนิกายใหญ่เช่นกันแต่ว่าเขานั้นเป็นแค่จักรพรรดิเซียนที่บรรลุขึ้นมาได้ไม่นานทำ
ให้มีฝีมืออ่อนแอที่สุด
เขาหันไปมองหน้าเหล่าจักรพรรดิเซียนคนอื่นๆ และเห็นได้ชัดเจนว่าพวกเทียนลู่เองก็คิดเช่นเดียวกันนี้
เขาจึงไม่มีทางเลือกอีก!
หมิงยี่กัดฟันขึ้น “ก็ได้!”
พูดจบเขาก็พุ่งตัวเข้าไปทันที
แต่วินาทีที่เขาเข้ามาถึงระยะปราณดาบนั้นหมิงยี่ก็ต้องขนลุกทั้งกาย
ดาบนี้มันคมจนเกินไป!
ปราณดาบที่พุ่งเข้ามาจากทั่วทิศนี้มันทำให้เขาแทบไม่อาจทนรับได้!
และนี่เขายังอยู่ห่างจากรอยแยกของเกาะอีกนับหมื่นๆ ก้าว!
แต่ว่าจะอย่างไรเขานั้นก็เป็นจักรพรรดิเซียน หากใช้พลังออกมาสุดชีวิตมันก็พอจะต้านรับปราณดาบนี้ไปได้
หมิงยี่นั้นปล่อยพลังออกมาสุดตัวและค่อยๆ มุ่งหน้าเข้ารอยแยกของเกาะ
ฉัวะ!
ไม่นานร่างของหมิงยี่นั้นก็ถูกบดขยี้จนแหลกสลาย!
ต้าวหยุนและมารกระทิงนั้นหันมามองหน้ากันด้วยใบหน้าซีดขาว
ปราณดาบนี้มันรุนแรงจนเกินไป!
ไม่ว่าหมิงยี่นั้นจะอ่อนแอแค่ไหนเขาก็เป็นจักรพรรดิเซียน!
ต่อให้จะเข้าไปลึกไม่ได้แต่มันก็คงไม่ถึงขั้นต้องตายตั้งแต่ระยะนี้มิใช่หรือ?
เพราะว่าหมิงยี่นั้นเดินเข้าไปได้แค่ราวสองหมื่นก้าวก็ถูกสังหารลงแล้ว
พวกเขานั้นไม่อาจจะสัมผัสถึงความเฉียบคมนี้ได้จากด้านนอกเลย
แต่พวกเขานั้นก็ไม่ได้โง่เง่า พลังปราณดาบของเย่หยวนนั้นมันแข็งแกร่งกว่าปราณดาบของโฉปู้ฉุนอย่างชัดเจน
แต่มันทำได้อย่างไรกัน?
“หึๆ ดูท่านักบุญสูงหมิงยี่นั้นจะอ่อนแอเกินไป! พี่ต้าวหยุน เจ้าสนใจลงไปเล่นเองไหม? ข้าว่าด้วยฝีมือของเจ้าแล้วคงพอจะเข้าไปถึงรอยแยกได้นะ” เย่หยวนหันไปมองต้าวหยุนด้วยรอยยิ้ม
ต้าวหยุนนั้นหน้าซีดลงทันที!
ระยะแค่สองหมื่นก้าวนั้นยังตาย เขาจะเก่งกว่าหมิงยี่ไปได้กี่เท่า?
เขาไม่มั่นใจ!
หลังจากเข้าไปแล้วมันคงออกมาไม่ได้ง่ายๆ อีก!
วินาทีนั้นต้าวหยุนจึงคุกเข่าลงต่อหน้าเย่หยวนร้องไห้ออกมาทันที “สหายเต๋าเย่ ข้าผิดไปแล้ว! ว-ไว้ชีวิตข้าด้วยเถอะ!”
นิยายที่คุณอาจสนใจ
