Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 1771
ใบหน้าของเฮ่อตงนั้นเปลี่ยนไปมาอยู่หลายที จู่ๆ ร่างของเขาก็ขยับและหายไปในความว่างเปล่า
เย่หยวนนั้นคาดเดามาก่อนแล้วและก้าวเท้าขึ้นสูงก่อนจะยกนิ้วชี้ออกมาอีกครั้ง
เป็นตอนนั้นเองที่อากาศที่ว่างเปล่าเกิดปริแตกและส่งร่างของเฮ่อตงร่วงลงมา
เฮ่อตงเบิกตากว้างและกล่าวออกมาอย่างตื่นกลัว “น-แนวคิดแห่งห้วงมิติ!”
เย่หยวนหันไปมองเขา “อย่าได้กังวลไป ข้าไม่สังหารเจ้าหรอก ข้าจะพาเจ้าเดินทางไปด้วย”
เฮ่อตงหน้าซีดลงทันที “จ-เจ้าจะพาข้าไปที่ใดกัน?”
“เขาพยัคฆ์สวรรค์”
คำพูดนี้ทำให้เฮ่อตงตื่นตะลึงอย่างถึงที่สุด “ข้า… ข้าไม่ไป! เจ้า… เจ้ารนหาที่ตายแล้ว! อิ้งหมัวหู่มันตายไปแล้ว จะทำเช่นนี้ไปเพื่ออะไร?”
เย่หยวนในตอนนี้มีใบหน้านที่นิ่งเฉยมาก แต่คนที่รู้จักเขาดีจะย่อมรู้ว่านี่คือใบหน้าตอนที่เขาโกรธอย่างถึงที่สุด
จู่ๆ เย่หยวนก็ยกนิ้วขึ้นมาอีกครั้ง
“อ้าก! เจ้า… เจ้าทำลายการบ่มเพาะของข้า! เจ้าไม่ได้ตายดีแน่!”
เสียงร้องนั้นออกมาจากปากของเฮ่อตง เพราะนิ้วที่เย่หยวนชี้ไปเมื่อสักครู่นี้มันคือการโจมตีทำลายโลกภายในของเขาลง
สภาพของเฮ่อตงตอนนี้มันไม่ได้ต่างจากคนธรรมดาๆ เลย
เย่หยวนมองดูเขาด้วยใบหน้าจริงจัง “ชีวิตน้องข้านั้นแสนสำคัญ เขาจะตายไม่ได้ หากเขาตายลงจริงๆ ข้านี่แหละจะทำให้ทั้งเขาพยัคฆ์สวรรค์ต้องถูกกลบฝันตามเขาไป! ส่วนเจ้านั้น ไม่มีทางใดที่จะมีโชคอีกแน่”
เฮ่อตงนั้นมีใบหน้าที่แสนสิ้นหวัง ร่างกายสั่นสะท้าน
แต่จู่ๆ เขาก็หัวเราะเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ “แค่คนอย่างเจ้ามีหรือที่จะกลบฝังทั้งเขาพยัคฆ์สวรรค์ได้? เจ้ามีปัญญาขนาดนั้น?”
เย่หยวนค่อยๆ เดินเข้ามายกร่างของเฮ่อตงขึ้นและก้าวเท้าออกไป ไม่กี่ก้าวก็ออกมาจากเขตเมืองจักรพรรดิพยัคฆ์ใส
“เจ้าส่งข่าวไปด้วยวิชาลับสินะ? อย่าไปหวังลมๆ แล้งๆ อีกเลย ไม่มีใครจะมาช่วยเจ้าได้หรอก” เย่หยวนวิ่งไปก็พูดไป
เฮ่อตงหน้าถอดสีออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ “เจ้าอยากขู่ข้าเรอะ? ปู่ข้านั้นคือยอดผู้อาวุโสของเมืองจักรพรรดิพยัคฆ์ใส ยอดยุทธระดับห้าขั้นปลาย! เจ้าทำลายการบ่มเพาะของข้า เขาจะต้องทำฉีกร่างเจ้าเป็นชิ้นๆ แน่”
เย่หยวนหันไปมอง “งั้นก็มารอดูว่าจะมีใครมาช่วยเจ้าหรือไม่กัน”
เวลาค่อยๆ ผ่านไป คนทั้งสองยิ่งเดินทางมาจากใกล้เขาพยัคฆ์สวรรค์ขึ้นทุกที
แต่ว่ามันกลับยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ จากเบื้องหลัง
เรื่องนี้ทำให้เฮ่อตงใจเสียเป็นอย่างมาก
เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมปู่ของเขาถึงไม่ยอมออกมาช่วยเขาเสียที
และเย่หยวนคนนี้ไปเอาความมั่นใจขนาดนั้นมาจากไหน
เมื่อคิดไปเย่หยวนก็มาหยุดเท้าที่ตีนเทือกเขาเทพอสูรแล้ว เป็นตอนนั้นเองที่เฮ่อตงได้รู้ว่าเย่หยวนไม่ได้ขู่ แต่เขามีความมั่นใจจริงๆ!
แต่ทำไมกัน?
เขาเป็นแค่ราชันพระเจ้าห้าดาว ทำไมปู่ของเขาจึงไม่กล้าที่จะออกมา?
“ทำไม? ทำไมกัน?!” เฮ่อตงตะโกนร้อง
เย่หยวนบอก “เจ้าบอกว่าด้วยฝีมือของข้า ข้าน่าจะผ่าน ‘อย่าถาม’ ได้ใช่ไหม?”
นั่นทำให้เฮ่อตงเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ “เจ้า… เจ้าผ่าน ‘อย่าถาม’ แล้ว? เป็นไปได้อย่างไร! หากเจ้าผ่าน ‘อย่าถาม’ จริงทำไมมันจึงไม่มีข่าวใดๆ ประกาศออกมาเลย?”
เย่หยวนบอก “เพราะข้าต่างจากคนก่อนหน้ายังไงล่ะ!”
เฮ่อตงสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ตอนนี้สมองของเขาคิดอะไรไม่ได้แล้ว
เดิมทีเขาแค่คิดพูดประจบเย่หยวนเท่านั้น
ไม่มีใครสามารถผ่าน ‘อย่าถาม’ มาได้กว่าแปดล้านปี และแม้ว่าเย่หยวนจะเก่งกาจมันก็ยังไม่น่าจะถึงขั้นที่ผ่านได้จริงๆ
แต่ตอนนี้แม้แต่ปู่ของเขายังไม่กล้าจะออกมา ย่อมหมายความว่ามีสุดยอดขุมพลังกำลังกดดันเขาอยู่
อย่างน้อยๆ ท่านเจ้าเมืองก็ไม่มีปัญญาจะทำได้ถึงขั้นนี้!
เช่นนั้น… มันเป็นท่านศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล?
ความหวาดกลัวอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเกิดขึ้นในจิตใจของเฮ่อตง!
ยิ่งเฮ่อตงคิดมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งสิ้นหวังมากเท่านั้น
…
“ข้ามีนามว่าเย่หยวนมาเพื่อขอพบราชันพยัคฆ์สวรรค์!”
เย่หยวนยืนอยู่กลางอากาศและตะโกนลั่นไปทั้งป่าเขาพยัคฆ์สวรรค์
เฮ่อตงนั้นกลัวจนขาหมดแรงจะสั่น เจ้าหมอนี่มันช่างมีความกล้าที่เหนือล้ำจริงๆ
จู่ๆ ก็มีคลื่นพลังรุนแรงหลายคลื่นกระโดดออกมาต่อยใส่พวกเย่หยวนทั้งสอง
สัตว์อสูรเจ็ดถึงแปดตัวกำลังพุ่งเข้ามาโจมตีอย่างรุนแรงโดยไม่สนใจใดๆ
เฮ่อตงนั้นกลัวจนหน้าซีดเผือด สัตว์อสูรทั้งเจ็ดแปดตัวนี้แต่ละตัวแข็งแกร่งกว่าเขามาก ตอนนี้ทั้งเขาทั้งเย่หยวนคงไม่รอดแล้วแน่ๆ
สมองของเจ้าหมอนี่คงมีปัญหาจริงๆ ถึงกล้ามาทำตัวกร่างในอาณาเขตของราชันพยัคฆ์สวรรค์เช่นนี้ มันจะเรียกว่าอะไรได้นอกจากเบื่อโลก?
เย่หยวนทำหน้าเหนื่อยหน่ายออกมา ก่อนที่ร่างของเขาจะดูมัวจางลงพุ่งเข้าใส่ฝูงสัตว์อสูรอย่างแรง
ปัง! ปัง! ปัง!
เฮ่อตงรู้สึกว่าปราณเทวะรอบๆ ตัวเขากำลังคลื่นไหวอย่างบ้าคลั่ง
แม้ว่าเย่หยวนจะต้องปะทะสัตว์อสูรเจ็ดถึงแปดตัวด้วยตัวคนเดียว เขากลับไม่ได้เสียเปรียบพวกมันเลยแม้แต่น้อย
เจ้าหมอนี่มันสัตว์ประหลาดหรือ?
พลังฝีมือการต่อสู้ของเขานั้นเหนือล้ำ!
พี่ชายของอิ้งหมัวหู่มันเป็นสัตว์ประหลาดพันธุ์ใดกัน!
จู่ๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงความเสียใจอย่างหนักหน่วง เขาได้รู้แล้วว่าตัวเองได้ทำเรื่องแสนโง่เง่าลงไป ไปลบหลู่ผู้ที่ไม่สมควรจะยุ่งด้วยที่สุด
“เทพมังกรเหยียบสวรรค์!”
“ตรานิพพาน!”
กระบวนท่าแสนรุนแรงถูกใช้ออกมาอย่างต่อเนื่อง เย่หยวนค่อยๆ ส่งร่างของสัตว์อสูรพวกนั้นกลับเข้าไปยังเขาพยัคฆ์สวรรค์
จนสุดท้ายเย่หยวนก็ยืนอยู่กลางอากาศพูดด้วยเสียงดังแจ่มชัดอีกครั้ง “ข้าเย่หยวนขอพบราชันพยัคฆ์สวรรค์!”
ตอนนี้ไม่มีสัตว์อสูรใดๆ ปรากฏกายออกมาอีกแล้ว
ไม่นานนักก็มีเสือดำตัวหนึ่งพุ่งขึ้นฟ้ามา
คลื่นพลังอันรุนแรงกดทับเย่หยวนและเฮ่อตงในทันที
“เด็กน้อย เจ้าเป็นใคร? ถึงกล้ามาทำตัวเช่นนี้ในเขาพยัคฆ์สวรรค์?” เสือดำถามออกมาด้วยภาษาคน
เย่หยวนตอบกลับไป “ข้ามาเพื่อพบราชันพยัคฆ์สวรรค์!”
เสือดำตัวนั้นหัวเราะลั่นออกมาเมื่อได้ยิน ก่อนจะกล่าวขึ้นอย่างดูแคลน “เด็กน้อยเจ้านั้นมีพลังฝีมือไม่เลว แต่ทำไมราชันพยัคฆ์สวรรค์ท่านต้องมาเจอเจ้าด้วย?”
เย่หยวนบอก “ข้ารักษาหู่ชิงได้!”
เสือดำนั้นหัวเราะลั่นตอบกลับมาเมื่อได้ยิน “เมืองจักรพรรดิพยัคฆ์ใสส่งนักบวชห้าดาวออกมาก็ยังไม่อาจรักษาอะไรได้ แล้วเด็กน้อยเช่นเจ้านี่หรือที่จะสามารถรักษาอาการของหู่ชิงได้?”
แน่นอนว่าเรื่องที่ราชันพยัคฆ์สวรรค์สั่งมานั้นไม่ใช่เพียงแค่มอบตัวอิ้งหมัวหู่ให้แต่ยังบอกให้นักบวชจากวิหารไปทำการรักษาลูกชายของเขาหู่ชิงให้ด้วย
สุดท้ายหู่ชิงกลับมีอาการที่สาหัสจนเกินไป แม้แต่นักบวชจากวิหารก็ช่วยอะไรไม่ได้
เย่หยวนตอบกลับไป “พวกนั้นมันอ่อนแอกว่าข้า! รักษาม้าตายราวมันมีชีวิต ไม่ว่ายังไงพวกเจ้าก็ไม่มีทางเลือกอื่นอยู่แล้ว”
เมื่อเสือดำตัวนั้นได้ยินมันก็ตอบกลับมาอย่างไม่พอใจ “เด็กน้อยเจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าพูดอะไรออกมา?”
โกรธก็คือโกรธ แต่เสือดำตัวนั้นก็ไม่ได้ลงมือใดๆ ออกมา
เพราะเขารู้ดีว่าคำพูดนี้ของเย่หยวนมันคือความจริงที่แสนโหดร้าย
เด็กคนนี้จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นและมาพูดจาใหญ่โต เขาย่อมไม่ออกมาพูดส่งเดชแน่ๆ
ใครจะไปทำเหมือนชีวิตตัวเองเป็นของเล่นเช่นนั้น?
เมื่อได้เห็นว่าเย่หยวนไม่ตอบกลับใดๆ มาเสือดำจึงกล่าวขึ้นอย่างไม่พอใจนัก “ไหนๆ เจ้าก็มาเพื่อรักษาหู่ชิงแล้วจะยังรออะไรอยู่อีก? มากับข้า!”
แต่เย่หยวนไม่คิดที่จะขยับ “ข้าต้องการพบราชันพยัคฆ์สวรรค์! ไม่เช่นนั้นข้าก็จะไม่รักษา”
เมื่อเสือดำได้ยินเขาก็หัวกลับมาตอบอย่างโกรธเคือง “เด็กน้อยเจ้ามาแล้วยังคิดว่าตัวเองมีหน้าที่ตัดสินใดๆ ได้อีกหรือ”
เย่หยวนตอบกลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เจ้าลองสิ! หากข้าสามารถรักษาหู่ชิงได้ ข้าย่อมสามารถทำให้เขาอยู่ในสภาพเหมือนตายแต่ไม่ตายได้เช่นกัน! หากไม่เชื่อข้าจะลองทำดูให้ก็ได้”
เสือดำได้แต่ตอบกลับมาด้วยท่าทางที่ยังไม่พอใจ “เด็กน้อยเจ้ากล้า?”
แต่เย่หยวนกลับไม่ตอบใดๆ กลับไป ทำให้เจ้าเสือดำได้แต่ต้องพ่นลมออกมาแรงและบอก “เด็กน้อย เจ้ารออยู่ตรงนี้ ข้าจะเอาเรื่องนี้ไปคุยกับท่านราชันพยัคฆ์สวรรค์ก่อน!”
…………………………
นิยายที่คุณอาจสนใจ
