Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2489 ปะทะห้ามหาบรรพกาล!
ส-ไสหัวไป?
ไม่ว่าจะเป็นเหล่ายอดคนระดับมหาบรรพกาลทั้งห้าหรือว่าจะเป็นเหล่ายอดฝีมือที่อยู่ไกลออกไปนั้นพวกเขาต่างต้องถามย้ำขึ้นมาเพราะไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
เย่หยวนนั้นกลับคิดไล่ให้มหาบรรพกาลทั้งห้านี่ไสหัวไป?
ก็จริงที่ว่าเย่หยวนนั้นเก่งกาจ
แต่มันก็คงไม่มีทางที่จะจัดการห้ามหาบรรพกาลลงพร้อมๆ กันใช่หรือไม่?
เย่หยวน! เจ้า… เจ้าจะโอหังเกินไปหรือไม่? เจ้าคิดว่าแค่เจ้าสังหารเต๋าบรรพกาลไฟมันลงได้แล้วเจ้าจะเมินเฉยเต๋าบรรพกาลทั้งหลายได้สิ้นหรือ? เต๋าบรรพกาลน้ำกล่าวขึ้น
แต่มุมปากของอี้เฟิงกลับเผยอยิ้มขึ้น น่าสนใจ! เจ้าคิดจะท้าทายพวกเราทั้งห้าหรือ?
เย่หยวนตอบกลับไปอย่างไม่แยแส ข้าแค่จะเอาผลึกแห่งกฎไป! แน่นอนว่าหากพวกเจ้าคิดว่ามันเป็นการท้าทายพวกเจ้า มันก็คงเป็นการท้าทายแล้ว!
คำพูดของเย่หยวนนั้นมันหยิ่งยโสอย่างมาก!
ฮ่าๆๆ…
อี้เฟิงที่ได้ยินนั้นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมาช้าๆ ข้าไม่นึกฝันเลยว่าวันหนึ่งบรรพบุรุษผู้นี้จะมาถูกผู้คนดูถูกเอาได้! ข้านั้นไม่นึกฝันเช่นกันว่าวันหนึ่งจะต้องมาร่วมมือกับมนุษย์! พวกเจ้าคิดอย่างไร?
อี้เฟิงนั้นหัวเราะแต่ภายในของเขานั้นมันเดือดดาลจนถึงที่สุด
เขานั้นเป็นตัวตนระดับใด?
บรรพบุรุษผู้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดปกครองทุกชีวิต!
เวลานี้เขานั้นกลับมาถูกคนอื่นดูถูกจนถึงขั้นไล่ให้ไสหัวไป!
หากเขาทนเรื่องนี้ได้ จะยังมีเรื่องใดในโลกที่เขาทนไม่ได้!
แน่นอนว่าเขานั้นมิใช่คนเดียวที่รู้สึกเดือดดาล
อีกสี่คนเองก็กำลังกัดฟันแน่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเต๋าบรรพกาลทั้งสามนั้นที่ถึงขั้นยอมลดตัวลงมาก้มหัวให้เย่หยวนแต่พวกเขากลับถูกเย่หยวนเตะส่งไปอย่างไม่ใยดี
เต๋าบรรพกาลน้ำนั้นตอบกลับมาด้วยใบหน้าดำมืด แม้ว่าบรรพกาลผู้นี้จะไม่อยากแต่ข้าก็คงไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว! เจ้าเด็กคนนี้มันโอหังจนเกินไป!
เต๋าบรรพกาลสายฟ้านั้นจึงกล่าวขึ้นมาเสริม หึ! คนเขาอุตส่าห์ไว้หน้ากลับไม่คิดรับ! เดิมทีข้านั้นแค่เกรงๆ เจ้าแต่เจ้ากลับบังคับให้เราทั้งห้าร่วมมือกัน! ที่แห่งนี้มันคือเขาแห่งถงเทียนที่เจ้าไม่อาจจะเหาะเหินหรือมุดห้วงมิติได้! บรรพกาลผู้นี้ก็อยากจะรู้นักว่าเจ้าจะยังรอดจากการโจมตีของเราทั้งห้าได้หรือไม่!
เต๋าบรรพกาลทำลายล้างกล่าวขึ้นมาตาม เย่หยวน หลังจากเจ้าก้าวขึ้นมาถึงระดับมหาบรรพกาลได้นั้นดูเจ้าจะยิ่งหยิ่งผยองไปกันใหญ่! ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วบรรพกาลผู้นี้ก็จะส่งเจ้าลงนรกไปเอง!
บ้า!
บ้ามาก!
ท่านนักบุญฟ้าครามนั้นกลับคิดจะรับมือเต๋าบรรพกาลทั้งหลายด้วยตัวคนเดียว!
เย่หยวนนั้นเคยหลบหนีจากเงื้อมมือของเต๋าบรรพกาลทั้งเก้ามาก่อนก็จริง
เพียงแค่ว่านั่นมันคือการหนี มิใช่การปะทะใดๆ!
เหล่าเจ้าฟ้าดินทั้งหลายที่ได้เห็นนั้นต่างต้องอ้าปากค้างขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเย่หยวนจึงได้เลือกทำเช่นนี้
เย่หยวนยิ้มขึ้นมาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน ไว้หน้ากลับไม่คิดรับ? หึๆ มันเป็นพวกเจ้าเองมิใช่หรือ? เย่ผู้นี้ไม่คิดจะรับหมูหมาที่ไหนมาเป็นคนรับใช้ง่ายๆ เสียหน่อย!
เย่หยวนนั้นไม่ได้คิดอวดเก่งใดๆ แต่เขานั้นเกลียดชังคนทั้งหลายนี้จนถึงกระดูก
สำหรับเต๋าบรรพกาลทั้งหลายนั้นมันย่อมไม่มีสหายแท้หรือศัตรูถาวรใด
แต่กับเย่หยวนนั้น บุญคุณก็คือบุญคุณ ความแค้นก็คือความแค้น!
คนทั้งหลายนี้ได้สร้างความแค้นกับเขาไว้อย่างถึงที่สุด เวลานี้กลับคิดจะหันหน้ากลับมาร่วมมือกับเขา
ฝันไปเถอะ!
ที่สำคัญไปกว่านั้นตั้งแต่ที่เขาได้เห็นผลึกแห่งกฎธาตุไฟนี้เย่หยวนก็ไม่คิดจะปล่อยมันไปตั้งแต่แรกแล้ว
การที่เขาถือผลึกแห่งกฎไว้นั้นมันย่อมจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
มันยังมีคนรอบตัวเขาอีกมากมายที่เหมาะสมจะเป็นเต๋าบรรพกาลกว่าคนทั้งห้านี้!
สีหน้าของเหล่าเต๋าบรรพกาลทั้งสามนั้นมันดำมืดลงทันทีที่ได้ยิน
เย่หยวนกลับไม่คิดแม้แต่จะเอาพวกเขาไปเป็นคนรับใช้!
เพื่อที่จะได้ผลึกแห่งกฎนี้มาพวกเขานั้นได้ทิ้งศักดิ์ศรีความเป็นเต๋าบรรพกาลสิ้น
แต่เย่หยวนนั้นกลับไม่คิดสนใจ!
หึ! รอดจากมือพวกเราแล้วค่อยมาพูดเถอะ! คลื่นห้อมล้อมทิศ!
เต๋าบรรพกาลน้ำนั้นไม่คิดกล่าวใดๆ อีกและลงมือทันที!
พริบตาต่อมานั้นเย่หยวนก็ถูกห้อมล้อมไว้ด้วยคลื่นน้ำ
ที่สำคัญไปกว่านั้นคือพลังของน้ำนี้มันสุดแสนประหลาด ทำให้คนไม่อาจดิ้นหลุดพ้น
สายฟ้าแท้อมตะตำหนิ!
ฝ่ามือทลายสวรรค์!
กายาพรหม!
…
ยอดฝีมือระดับมหาบรรพกาลทั้งห้านั้นต่างแสดงฝีมือออกมาไม่ว่าจะเป็นท่าไม้ตายสุดรุนแรงหรือวรยุทธแท้เต๋าสวรรค์
พลังของคนทั้งห้านั้นมันพุ่งทะยานจนถึงระดับที่น่ากลัว
แต่เย่หยวนนั้นกลับยืนนิ่งโยนหมูสมบัติทิ้งไปก่อนจะเข้ารับมือวิชาของคนทั้งหลาย
เจ้าหมูสมบัตินั้นมันตกลงพื้นกระเด้งไปหลายครั้งก่อนที่จะไปหยุดลงใต้หินใหญ่ก้อนหนึ่ง แต่มันก็ยังไม่มีท่าทีจะลืมตาตื่น
เจ้าหมูตัวนี้มันได้กินอิ่มแล้วจึงนอนหลับอย่างไม่รู้ฟ้าดินใด
เอกภพ!
เย่หยวนร้องสั่งทำให้เอกภพปรากฏขึ้นมา!
ดวงตาของเต๋าบรรพกาลน้ำต้องเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว
เต๋าบรรพกาลไฟนั้นตายลงด้วยวิชานี้!
ยอดฝีมือทั้งห้านั้นเกรงกลัวเย่หยวนอยู่ไม่น้อย ไม่กล้าจะเข้าไปใกล้ระยะโจมตีของเย่หยวนกันแม้แต่คนเดียว
เพราะหากเข้าไปในระยะของเอกภพแล้ว มันคงมีแต่ความตายรออยู่
แต่ไม่นานพวกเขาก็ต้องสั่นสะท้านขึ้นทั้งกาย!
เพราะเอกภพนั้นมันมีพลังป้องกันที่แข็งแกร่งเสียยิ่งกว่ากำแพงเหล็กกล้า!
ไม่ว่าคนทั้งห้าร่วมมือกันโจมตีเข้าไปเท่าใดมันก็ไม่อาจจะทะลุพลังป้องกันของเอกภพได้!
เย่หยวนนั้นกางเอกภพไว้และค่อยๆ เดินผ่านหน้าคนทั้งห้าไปอย่างนั้น
บางครั้งบางทีเขาก็จะถึงขั้นโจมตีกลับออกมาเสียด้วยซ้ำ
และพลังโจมตีที่รุนแรงล้ำฟ้าใดๆ นั้นเย่หยวนต่างรับไว้ได้สิ้น
เดิมทีเต๋าดาบนั้นมันก็เป็นสิ่งที่เหนือล้ำยิ่งกว่าธาตุทั้งห้าอยู่แล้ว
แม้แต่แนวคิดแห่งการทำลายล้างเองก็ยังไม่อาจจะเทียบเคียงเต๋าดาบได้นัก
แต่แน่นอนว่าจุดที่สำคัญที่สุดมันคือเต๋าบรรพกาลทำลายล้างนั้นมีฝีมือต่ำต้อย!
คนทั้งหลายนั้นไม่ได้รู้เลยว่าเวลานี้พิภพโกลาหลของเย่หยวนมันได้พัฒนาไปจนถึงขั้นสุดแล้ว พลังโลกของเขามันจึงเหนือล้ำจนไม่อาจเอานักยุทธทั่วๆ ไปมาเทียบ!
พลังโลกที่ผสานมากับวิชาเต๋าดาบระดับกฎอย่างเอกภพนี้มันจึงเรียกได้ว่าเป็นวิชาที่ใช้พลังดาบออกมาได้อย่างแข็งแกร่งที่สุดในมหาพิภพถงเทียน
หากคิดอยากทลายเอกภพลงนั้นมันมีแต่ต้องใช้พลังที่รุนแรงล้ำฟ้าดินโจมตีจากภายนอกเท่านั้น
แต่ดูท่าแล้วคนทั้งห้านี้มันคงยังไม่มีฝีมือมากพอ!
เหล่าเจ้าฟ้าดินทั้งหลายนั้นต่างต้องอ้าปากค้างเมื่อได้เห็น
นี่มัน… จะแข็งแกร่งเกินไปหรือไม่?
วิชาเอกภพนี้มันไม่มีจุดอ่อนเลย!
ซี๊ด… นี่มันคือเต๋าดาบในตำนานของพระเจ้าใช่ไหมเนี่ย?
…
ความน่ากลัวของเย่หยวนนั้นมันได้กระแทกลงกลางใจของคนทั้งหลาย
ก่อนหน้าที่เขาสังหารเต๋าบรรพกาลไฟลงนั้นเขาแค่ใช้เอกภพออกมาเสี้ยวพริบตา ทำให้คนทั้งหลายไม่อาจจะสัมผัสได้ถึงพลังของมันมากนัก
แต่เวลานี้เอกภพนี้มันได้แสดงศักยภาพออกมาจนถึงที่สุด!
พลังป้องกันที่ไร้ต้าน พลังโจมตีที่สะท้านฟ้า!
นี่มันคือวิชาที่เรียกได้ว่าไร้จุดอ่อนใด!
ยิ่งคนทั้งห้าต่อสู้โจมตีไปเท่าใดพวกเขาก็ยิ่งตกตะลึงมากขึ้นไปเท่านั้น
พวกอี้เฟิงทั้งสองนั้นต่างใช้วรยุทธแท้เต๋าสวรรค์ออกมาสุดตัวเขาก็ยังไม่อาจจะทำอะไรเอกภพได้!
ให้ตายสิ! เจ้าเด็กคนนี้มันเก่งกาจถึงปานนี้ได้อย่างไร? พวกเจ้าเลิกออมมือเถอะ! ไม่เช่นนั้นมันจะไม่เหลือผลึกแห่งกฎให้ได้แย่งชิงกันแล้ว! เต๋าบรรพกาลน้ำกล่าวลั่นขึ้น
ในฐานะเต๋าบรรพกาลมีหรือที่พวกเขาจะแสดงพลังฝีมือออกมาเต็มที่ตั้งแต่แรก?
เหมือนดั่งไม้ตายของเต๋าบรรพกาลไฟ มารคลั่งระบำเพลิงนั้น!
วิชาไม้ตายเช่นนั้นมันมีพลังที่จะทำลายฟ้าดินลงได้
คนทั้งสี่เองก็พยักหน้ารับขึ้นมา เอาล่ะ! ดูท่าเราจะต้องทุ่มโจมตีสุดตัวแล้ว!
ฝ่ามือของเต๋าบรรพกาลสายฟ้านั้นจึงค่อยๆ หมุนวนก่อนจะร้องลั่นออกมา คุกสายฟ้าอนันต์ปีศาจสวรรค์!
วินาทีต่อมานั้นมันก็ปรากฏทะเลสายฟ้าขึ้นมาบนพื้นดิน!
เวลานี้มันปรากฏกรงสายฟ้าขึ้นมาปิดรอบๆ ตัวเย่หยวนไว้!
ภายในกรงนั้นมันมีงูสายฟ้ามากมายพุ่งผ่านไปมา
ตูม!
ตูม!
ตูม!
เจ้างูสายฟ้าทั้งหลายนั้นมันผ่าลงใส่เอกภพอย่างต่อเนื่องพยายามที่จะทำลายมันลง!
เต๋าบรรพกาลทำลายล้างเองก็ยกมือขึ้นมาประสานก่อนจะปล่อยคลื่นพลังที่เหมือนจะแทงทะลุฟ้าดินได้ออกมาจากร่าง
จากนั้นเขาก็ผลักฝ่ามือหนึ่งออกมาแต่คลื่นพลังของมันนั้นถึงขั้นสามารถเปิดช่องว่างในกรงสายฟ้าได้!
ฝ่ามือศิวะทลายสวรรค์!
ในเวลาเดียวกันนั้นเต๋าบรรพกาลน้ำและสองบรรพบุรุษเผ่าเทวาเองก็ได้ใช้ท่าไม้ตายสุดยอดของตนออกมาเช่นกัน!
เวลานี้เอกภพของเย่หยวนมันเริ่มแสดงอาการสั่นคลอนภายใต้คลื่นพลังรุนแรงนี้!
……………..
นิยายที่คุณอาจสนใจ
