Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ - ตอนที่ 2877 คนเช่นนี้มันเกิดขึ้นมาบนโลกได้อย่างไร?!
ตอนที่ 2877 คนเช่นนี้มันเกิดขึ้นมาบนโลกได้อย่างไร?!
หยางชิงนั้นร้องลั่นขึ้นมาด้วยนิสัยความขี้โม้ตามปกติแต่ไม่นานเขาก็สัมผัสได้ว่ามันมีอะไรแปลกๆ
เงียบเกินไป!
บนที่นั่งนั้นมันมีคนกว่าแสนกำลังมองดูการแข่งขันนี้อยู่
แต่ทำไมมันเงียบได้ขนาดนี้?
เมื่อได้เห็นเย่หยวนยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลหยางชิงจึงอดถามขึ้นไม่ได้ จ…เจ้าไปทำอะไรมา?
หยางชิงนั้นรู้จักนิสัยเย่หยวนดี จะมองแค่ว่าภายนอกนั้นเป็นคนเงียบๆ ขรึมๆ ไม่ได้อย่างเด็ดขาด
เวลาเขาคนนี้คิดจะก่อปัญหาแล้วต่อให้เอาสิบหยางชิงมามันก็สู้ไม่ได้!
ตั้งแต่ที่เขาคนนี้มาถึงทวีปสวรรค์แรกเขานั้นก็ได้สร้างเรื่องราวใหญ่โตขึ้นมากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว?
แล้วดูหน้าตาของเขาในตอนนี้มันคงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ อีกแน่นอน!
ไม่มีอะไรมากหรอก ข้าแค่…สังหารคนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกับข้าจนหมดเท่านั้น เฮ้อ พวกมันนั้นอ่อนแอจนสังหารไม่สนุกมือเลย เย่หยวนตอบกลับไปอย่างผิดหวัง
คนดูทั้งหลายต้องอ้าปากค้างขึ้นเมื่อได้ยิน
ไม่สนุกมือแล้วเจ้ายังสังหารจนสิ้นเช่นนั้นอีก!
เจ้านี่มันปีศาจ!
เผ่าเลือดนั้นเป็นเผ่าที่กระหายเลือดชอบสงครามแต่มันก็ไม่อาจจะเทียบกับเขาคนนี้ได้เลย!
ยังดีที่ว่าเย่หยวนนั้นมีเวลาแค่สามวัน หากมันให้เวลารอบแรกมากกว่านี้แล้วคนทั้งหลายไม่อาจจะคาดเดาได้เลยว่าคนในเส้นทางหมายเลขหนึ่งนั้นจะตายลงไปอีกเท่าไหร่!
จ…เจ้าว่าอย่างไรนะ? ส…สังหารจนหมด? เจ้าล้อข้าเล่นแล้ว? หยางชิงต้องเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อหู
เขานั้นรู้ว่าเย่หยวนเก่งแต่ก็ไม่รู้ว่าเย่หยวนในตอนนี้เก่งกาจไปถึงขั้นไหนเพราะไม่ได้ประลองมือกันมาพักใหญ่แล้ว แต่ผลลัพธ์ครั้งนี้มันทำให้เขาต้องอ้าปากค้าง!
สังหารจนหมดเส้นทาง มันหมายถึงอะไร?
มันหมายถึงว่าเขานั้นไร้เทียมทานในระดับเดียวกันแล้ว!
ในอาณาจักรจักรพรรดิเซียนนั้นไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิเซียนที่เก่งกาจแค่ไหนมันก็ไม่อาจจะเอาชนะเย่หยวนได้อีกต่อไป!
คิดย้อนกลับมาถึงความสำเร็จของตัวเองแล้วเขาก็อับอายที่ยังมีหน้าเอามาโม้ใส่เย่หยวน
นี่มัน…จะไม่เท่ากับว่าเขานั้นตบหน้าตัวเองแล้วหรือ?
แต่วินาทีเดียวกันนั้นเขาก็เข้าใจเป้าหมายของเย่หยวนทันที
มันสะใจดีจริงๆ!
หากข่าวนี้มันถูกส่งกลับไปยังมหานครฉีใต้แล้ว คนสวรรค์แรกคนโห่ร้องยินดีกันสุดเสียงแน่นอนแล้ว
หยางชิงนั้นมองหน้าเย่หยวนพร้อมยกนิ้วโป้งขึ้นมาให้ เจ้านี่มันสุดจริง!
ฮ่าๆๆ ข้าได้ตำแหน่งมาแล้ว! พวกเจ้าโง่ทั้งหลายมันไม่อาจจะต้านทานข้าได้!
วินาทีต่อจากนั้นมันก็ปรากฏเงาร่างหนึ่งพุ่งตัวออกมาจากเส้นทางด้วยเสียงหัวเราะลั่น
จัวเอ่อนั้นต่อสู้กับยอดฝีมือมากมายจนได้ตำแหน่งว่าที่ร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนมา เขาย่อมจะดีใจอย่างมากแล้ว
แต่ไม่นานเขาก็ต้องผงะไป
เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีอยู่ไหน? เสียงกล่าวชื่นชมเล่า?
ทำไมมันเงียบได้ปานนี้?
แต่วินาทีนั้นเองที่เขาได้หันไปมองทางกลุ่มหนึ่งและต้องขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาทันที
มันมิใช่เฉียเจิน!
มิใช่เฮ่อหมิง!
มิใช่เฉียวหยางด้วย!
มันกลับเป็น…จักรพรรดิเซียนขั้นปลายคนหนึ่ง!
มันเรื่องบ้าอะไรกัน?
กลุ่มหนึ่งนั้นมันคือกลุ่มของยอดฝีมือแต่ทำไมผู้ชนะของกลุ่มหนึ่งมันกลับกลายเป็นแค่จักรพรรดิเซียนขั้นปลายไปได้?
ไอ้หนู ทำไมเจ้าถึงเป็นคนชนะกลุ่มหนึ่งมาได้เล่า? พวกมันฆ่าสังหารกันเองจนเจ้าโชคดีได้ชัยมาหรือ? จัวเอ่อหันไปถามเย่หยวนด้วยความเย้ยหยัน
แต่คำพูดเดียวนี้มันทำให้คนนับแสนต้องหน้าซีดเผือดลง
โชคดีได้ชัย?
สังหารกันเอง?
ฮ่าๆ มันมีโอกาสทำเช่นนั้น?
เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจและหันไปถามหยางชิง ทำไมปีนี้มันมีคนโง่มากมายขนาดนี้ได้กัน?
หยางชิงยิ้มตอบกลับไป คนโง่มันมีทุกปีแหละ แค่ปีนี้มันเยอะไปหน่อย!
เย่หยวนพยักหน้ารับ ก็จริงๆ!
จัวเอ่อนั้นหรี่ตาลงกล่าวขึ้นทันที ไอ้หนู ข้าจะจำหน้าเจ้าไว้ คนเขาอุตส่าห์ไว้หน้ากลับไม่ยอมรับ!
ผู้ชมทั้งหลายนั้นได้แต่ต้องขนลุกตั้งเมื่อได้ยิน
นี่มันคือเทพแห่งความตาย!
ไม่ถูกเขาจำได้นั้นคือบุญแล้ว ทำไมเจ้ายังอยากจะไปจำเขาอีก?
ไม่นานนักคนทั้งหลายก็ได้ออกมาจากเส้นทางของกลุ่มตัวเอง
ตำแหน่งทั้งยี่สิบนั้นมันถูกเติมเต็มจนครบ
ซู่มู่และเฉียเจียนนั้นลอยตัวลงมายืนกลางสนามใหญ่
เพียงแค่ว่าสีหน้าของพวกเขานั้นมันเหยเกอย่างถึงที่สุด
ทายาทของซู่มู่นั้นเองก็พ่ายให้แก่หยางชิงเช่นกัน
แต่ว่าเขานั้นยังดีกว่าเฉียเจียนเพราะว่าหยางชิงนั้นไม่ได้เก่งกาจจนถึงขั้นจะสังหารศัตรูได้ราบคาบ
หากต้องไปเจอคนบ้าเลือดเช่นนั้นแล้วมันคงได้แต่ต้องกระอักเลือดแน่ๆ
เฉียเจียนนั้นหันมามองหน้าเย่หยวนด้วยท่าทางไม่เป็นมิตร ไอ้หนู เจ้ามันดีจริงๆ ข้าจะจำเจ้าไว้ให้มั่น!
เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวคนที่เหลือทั้งสิบแปดก็ต้องผงะไป
เจ้าเด็กนี่ไปทำอะไรให้มหาจักรพรรดิล้ำเฉียเจียนกัน?
แต่ว่าจัวเอ่อนั้นกลับหัวเราะลั่นขึ้นในใจ ได้แต่คิดว่าเจ้าเด็กนี่คงได้ตายแน่แล้ว ไปทำให้มหาจักรพรรดิล้ำเฉียเจียนไม่พอใจเช่นนี้!
หากเจ้าไม่ได้เป็นร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนจริงๆ แล้วเจ้าคงต้องตายอย่างไร้ที่กลบฝัง
เย่หยวนมองหน้าเขาและตอบกลับไป เจ้าโง่มากหรือ? เฉียชิงคนนี้ยังต้องการคำยอมรับจากเจ้าเวลาคิดสังหารใครด้วย? หน้าเจ้ามันมีค่ามาก?
เฉียเจียนนั้นต้องเบิกตากว้างขึ้นมามองดูเย่หยวนด้วยจิตสังหารที่รุนแรง
คนทั้งแสนนั้นรวมไปถึงเหล่าว่าที่ร้อยบุตรทั้งหลายต่างอ้าปากค้างขึ้นมาตามๆ กัน!
เจ้าจะไม่โอหังจนเกินไปหรือ?
นั่น…นั่นมันคือมหาจักรพรรดิล้ำเชียวนะ!
เจ้าไปเถียงเขาต่อหน้าเช่นนี้! มันจะไม่เท่ากับเป็นการราดน้ำมันลงกองไฟหรือ?
แต่เย่หยวนนั้นย่อมไม่คิดจะสนใจเพราะว่าอีกฝ่ายนั้นยังไม่กล้าทำอะไรกับเขาในตอนนี้อย่างแน่นอน
ส่วนวันหน้านั้นตัวเย่หยวนก็ไม่ได้วางแผนจะอยู่ในเผ่าเลือดนานมากนักอยู่แล้ว
หลังจากเขากลับไปยังดินแดนของมนุษย์ พวกเขาก็ย่อมจะเป็นศัตรูที่หมายเอาชีวิตกันอยู่ดี!
ท่าทางโอหังเช่นนี้เย่หยวนย่อมจะจงใจแสดงมันออกมา
คนที่บ้าเลือดชอบการฆ่าสังหารนั้นย่อมจะไม่คิดเกรงกลัวใครทั้งสิ้น
อย่าได้คิดมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้นเชียว ไม่เช่นนั้นแล้ววันหน้าข้าจะกลับมาสังหารเจ้าแน่! บางทีเจ้าอาจจะคิดว่าคำพูดข้ามันน่าตลกแต่การบรรลุมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์นั้นไม่ถือว่าเป็นเรื่องยากสำหรับข้าเลย แท้จริงแล้วข้าอาจจะไม่ต้องบรรลุถึงมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ก็ได้ แค่ข้าตอนเป็นมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ก็คงสังหารเจ้าลงได้แล้ว! เจ้าอาจจะคิดว่าวันนั้นมันยังอยู่อีกห่างไกลและมีเวลาวางแผนทำร้ายสังหารข้าอีกมากแต่เจ้าจะไม่มีวันได้โอกาสนั้น! ด้วยฝีมือของข้านี้การขึ้นเป็นร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนอันดับหนึ่งมันย่อมจะไม่ยากเย็นเลย! วันหน้าข้าเองก็จะขึ้นเป็นร้อยบุตรจักรพรรดิเที่ยงได้อย่างง่ายดายเช่นกัน แม้แต่ในอาณาจักรมหาจักรพรรดิมันก็คงไม่ต่างกันมากมาย! เจ้าจะไม่มีโอกาสได้ทำอะไรข้าอย่างแน่นอน!
เย่หยวนมองหน้าเฉียเจียนและกล่าวขึ้นมา
แต่คำขู่ของเขานี้มันกลับชัดเจนอย่างไม่คิดปกปิด!
ฉิบหาย!
สุดยอด!
จักรพรรดิเซียนกลับไปข่มขู่มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ได้!
ว่าที่ร้อยบุตรทั้งสิบแปดคนนั้นต้องอ้าปากค้าง
เจ้าบ้านี่มันมาจากไหนกัน?
พวกเขาแต่ละคนนั้นต่างเป็นว่าที่ร้อยบุตรเช่นกัน ทำไมเจ้าถึงได้เด่นอยู่แค่คนเดียว?
ทำไมเจ้าถึงได้เก่งอยู่แค่คนเดียว?
ฮ่าๆๆ เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ร้อยบุตรอันดับหนึ่ง? ทำไมไม่บอกว่าจะทำลายสวรรค์ลงเอาเล่า? จัวเอ่อนั้นหัวเราะเย้ยเย่หยวนขึ้น
ตูม!
เย่หยวนต่อยหมัดออกมาทำลายร่างของจัวเอ่อไปอย่างไร้ร่องรอย
ว่าที่ร้อยบุตรทั้งหลายนั้นต่างต้องอ้าปากค้าง!
‘ไอ้ฉิบหาย เจ้าจะโอหังเกินไปหรือไม่? เราสังหารประลองขึ้นมาจากคนนับหมื่นๆ แสนๆ แต่เจ้ากลับฆ่าพวกเราเพราะไม่ชอบหน้าหรือ?’
แต่ว่าเขาก็เก่งกาจจริง!
จักรพรรดิเซียนขั้นปลายมันเก่งกาจขนาดนี้ได้อย่างไร?
เมื่อหันไปมองหน้าเฉียเจียนอีกครั้งพวกเขาก็ได้เห็นทันทีว่าเขานั้นไม่กล้าจะเถียงคำใดๆ ออกมา!
เรื่องนี้มันแสดงถึงอะไร?
มันแสดงว่ามหาจักรพรรดิล้ำเฉียเจียนนั้นยอมรับคำพูดของเย่หยวนในใจ!
เขานั้นไม่มีโอกาสจะสังหารเย่หยวนลงจริงๆ!
แต่เย่หยวนนั้นกลับสามารถสังหารเขาลงได้เมื่อมันถึงเวลา!
จะสุดยอดเกินไปแล้ว!
คนเช่นนี้มันเกิดขึ้นมาบนโลกได้อย่างไร?!
ปัง!
ปัง!
ปัง!
วินาทีที่คนทั้งหลายยังไม่หายตกตะลึงนั้นเย่หยวนก็ลงมืออีกครั้ง!
ไอ้สารเลว เราเป็นว่าที่ร้อยบุตรนะโว้ย จะสังหารพวกเราลงจริง?
ไอ้ชาติชั่ว พวกเราโจมตีมัน! สู้กับมันให้รู้แล้วรู้รอดไป!
…
ไม่นานนักคนทั้งหลายก็หายกลายเป็นแค่ฝุ่น!
ตัวแทนจักรพรรดิเซียนทั้งสิบคนในตอนแรกนั้นมันเหลือเพียงแค่เย่หยวนคนเดียวแล้ว!
คนดูทั้งหลายต่างต้องอ้าปากค้างขึ้นมาตามๆ กัน!
…………………..
นิยายที่คุณอาจสนใจ
