(WN) Love Comedy Manga ni Haitte shimatta node, Oshi no Make Heroine wo Zenryoku de Shiawase ni Suru - ตอนที่ 44
ผมกับเซย์จังออกจากร้านคาเฟ่แล้วมุ่งหน้าไป Around One ทันที
ในตอนนี้…เนื่องจากเรากำลังเร่งรีบ เซย์จังเลยต้องซ้อนจักรยานของผมไป
มะ-ไม่น่าเชื่อว่าจะมีได้โอกาสขี่จักรยาน 2 คนกับเซย์จัง!
“ฉันควรจะนั่งยังไงดี? พอดีพึ่งเคยนั่งซ้อนคนอื่นครั้งแรกหน่ะ”
“ตรงนี้…นั่งหันข้างบนที่เบาะด้านหลังได้เลย”
“แบบนี้เหรอ?”
“ใช่ แล้วก็เพื่อให้มั่นคงเธอควรจับที่ไหล่หรือเอวของฉันเอาไว้ด้วยนะ”
ผมพึ่งมาสังเกตุในตอนที่พูดจบแล้ว
…ว่าเซย์จังต้องแนบตัวกับผม
ไม่งั้นก็จะไม่ปลอดภัย…แต่ก็ทำให้ผมตื่นเต้นมากอยู่ดี
ปกติผมกับน้องสาว ริเอะ ซ้อนจักรยานด้วยกันเกือบทุกวัน แต่ริเอะก็มักจะจับที่ไหล่ของผมเสมอ
ครั้งหนึ่งผมเคยบอกเธอว่าถ้า “จับที่เอวจะมั่นคงกว่า” และเธอก็ตอบกลับมาว่า “พี่บ้า” ซึ่งทำให้ผมไม่เข้าใจเธอเลย
แต่ผมรู้สึกเหมือนเธอจะเคยคิดที่จะทำแบบนั้นอยู่ครั้งหนึ่งมั้ง
“บะ-แบบนี้เหรอ?”
เซย์จังจับไหล่ของผมแบบเบาๆ
มือของเซย์จังที่กำลังจับไหล่ผมนั้นนุ่มกว่าที่คิดไว้จนทำให้หัวใจของผมเต้นรัว
ถึงแม้ว่าเราจะเคยจับมือกันหลายครั้งแล้ว แต่ผมก็ยังไม่ชินอยู่ดี
นี่เป็นครั้งแรกที่ไหล่ของผมถูกเธอสัมผัส เพราะงั้นผมเลยรู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไหร่
เพียงสัมผัสอันเบาบางผ่านชุดนักเรียน แต่กลับรู้สึกได้ถึงความนุ่มนวล
“แบบนี้โอเคไหม?”
“อะ-อืม โอเค งั้นไปกันเถอะ”
ผมออกแรงกดที่ขาและปั่นออกไป
ตอนแรกผมตื่นเต้นจนขี่ไม่ถนัด แต่สักพักก็เริ่มขี่ได้ปกติ
เซย์จังคงจะกังวลนิดหน่อยเหมือนกัน เพราะมือที่จับไหล่ของผมค่อนข้างแน่นเลย
“นั่งสบายไหมครับ เจ้าหญิง?”
“จะ-เจ้าหญิงเหรอ!? พูดอะไรของนายเนี่ย?”
“เปล่าหรอก แค่มุกหน่ะ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้”
“อะ-อ่าา…อืม ก็ไม่เลวเลยนะ คุณพ่อบ้าน”
“อ่าว ไม่ใช่ว่าต้องเป็นเจ้าชายหรอกเหรอ?”
“ฮิฮิ ก็นายไม่มีม้าขาวหนิ”
การสนทนาเมื่อกี้ดูจะคลายความเกรงของเซย์จังลงเล็กน้อย
“นายขี่ได้ดีเลยนะ หรือเป็นเพราะนายให้ริเอะซ้อนบ่อยๆ สินะ?”
“คงเพราะชินกับการที่ริเอะซ้อนหลังทุกวันจริงๆ นั่นแหละ นอกจากนี้ที่นั่งบนเบาะรองนั่งของเซย์จังนุ่มๆ แทนที่จะเป็นส่วนที่แข็งของจักรยานด้วย”
“อ๋อ จริงด้วย”
“ฉันซื้อเบาะนุ่มๆ นี่มาเพราะริเอะต้องนั่งบ่อยๆ หน่ะ”
ริเอะต้องนั่งทุกวัน ผมก็เลยติดตั้งเบาะนุ่มไว้ซะเลย
ฉันต้องปกป้องก้นของริเอะเอาไว้ให้ได้!
…คิดแล้วก็ดูแปลกๆ นะ
เซย์จังที่ไม่รู้ว่าผมกำลังคิดถึงเรื่องแบบนี้อยู่ ดูเหมือนจะสนุกสนานในขณะที่มองไปด้านข้างและมองดูทิวทัศน์ที่ผ่านไป
ผมดีใจนะที่เซย์จังดูมีความสุข
คิดแบบนี้ขณะที่ขี่จักรยานไป เมื่อถึงสัญญาณไฟแดงผมก็เบรก
“อ๊ะ!”
“อ๊าาา!”
เซย์จังไม่ทันตั้งตัวในตอนที่ผมเบรก และเนื่องจากกฎของแรงเฉื่อยจึงทำให้ร่างของเธอเซมาติดอยู่ที่หลังของผม
แต่ครั้งนี้ต่างจากริเอะ…เพราะสัมผัสที่ชนกับหลังผมมีความแตกต่างกัน
มันเป็นความรู้สึกที่โดนหลังของผมหรืออาจจะเป็นความแตกต่างในการเติบโตทางร่างกายระหว่างริเอะกับเซย์จัง…
อย่างไรก็ตามเซย์จังดูเหมือนจะใหญ่กว่าของริเอะมาก ด้วยการที่เธอนั่งหันข้างดังนั้นเธอจึงชนผมเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่พลังทำลายล้างกลับสุดยอดมาก
“ขอโทษที ฉันชนหลังนาย นายโอเคใช่ไหม?”
“มะ-ไม่เป็นไร”
“เลือดกำเดานายไหลหนิ!?”
“เอ๊ะ จริงด้วย”
ผมไม่ทันสังเกตเห็นเลย แต่พอลองแตะที่จมูกดูก็พบว่ามีเลือดไหลออกมาจริงๆ
พอเห็นแบบนั้นเซย์จังก็รีบหยิบทิชชู่จากกระเป๋าให้ผม
“ขอบคุณนะ”
ผมหยิบมันขึ้นมาฉีกเป็นชิ้นๆ ม้วนขึ้น แล้วยัดมันเข้าไปในรูจมูกที่มีเลือดออก
“นายไม่เป็นไรใช่ไหม? มันออกมาทันทีที่ฉันชนหลังนาย ไม่สิเดี๋ยว เลือดกำเดาไหลจากการถูกชนหลังได้ด้วยเหรอ?”
“ถ้ามีเงื่อนไขที่เหมาะสม ก็คงได้มั้ง”
“เงื่อนไขอะไรกัน?”
“ขี่จักรยานสองคน แล้วมีเซย์จังอยู่ข้างหลัง”
“หมายความว่าฉันไม่ควรซ้อนจักรยาน 2 คนกับนายอีกเหรอ?”
“ไม่ใช่นะ…ฉันอยากให้เซย์จังซ้อนจักรยานกับฉันตลอดไปเลย”
“ไม่ได้หรอก ถ้าเราโตขึ้นจนกลายเป็นคุณปู่คุณย่าแล้ว เราคงไม่มีแรงมาทำอะไรแบบนี้แล้วหรอก”
ผมคิดว่าเราออกนอกประเด็นไปสักหน่อย แต่…ก็เอาเถอะ
อย่างไรก็ตามไฟจราจรกลายเป็นสีเขียวแล้ว ซึ่งผมก็ขี่จักรยานต่อไป
“แน่ใจเหรอว่าไม่เป็นไร? ให้ฉันขี่แทนก็ได้นะ”
“ในฐานะผู้ชาย ฉันไม่สามารถปล่อยให้ผู้หญิงขี่แทนได้หรอก ไม่เป็นไร อีกไม่นานเดี๋ยวมันก็หยุดไหลแล้วแหละ”
“งั้นก็ได้…นายเคยขี่จักรยานกับริเอะแล้วเลือดกำเดาไหลบ้างไหม?”
“ไม่เคยหรอก เพราะเธอเป็นน้องสาว ดังนั้นฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นหรอก”
“หือ? นายหมายความว่ายังไง? ริเอะไม่เคยชนหลังนายเลยเหรอ?”
“ไม่ คงประมาณนั้นมั้ง”
เนื่องจากริเอะเป็นน้องสาวของผม ผมเลยไม่มีความต้องการทางเพศใดๆ แม้ว่าเธอจะชนหลังผมก็ตาม
ริเอะไม่ใหญ่เท่ากับเซย์จังดังนั้นมันจึงไม่โดนเธอ
พอแล้ว ผมไม่ควรเจาะลึกลงไปอีก ไม่งั้นมันจะสายเกินไปสำหรับชื่อเสียงของริเอะ
ยังดีที่ผมไม่ได้พูดออกมา
ขณะที่กำลังคิดเรื่องนั้นอยู่ เซย์จังกับผมก็มุ่งหน้าไปยัง Around One ต่อ
…ตอนนั้นริเอะคงกำลังจามอยู่แต่ผมก็ไม่มีทางรู้เลย
เมื่อมาถึง Around One แล้วพวกเราก็เข้าไปข้างในทันที หลังจากนั้นก็จ่ายเงินและเข้าไปในบริเวณที่เล่นกีฬาได้
ข้างในมีทั้งสนามฟุตซอล, แบดมินตันและสนามตีเบสบอล
อย่างไรก็ตาม เซย์จังกับผมเดินผ่านพวกมันทั้งหมดและมุ่งหน้าไปยังบริเวณที่มีสนามบาสเก็ตบอล
โชคดีที่ไม่มีใครใช้มันอยู่ ดังนั้นเราเลยสามารถใช้มันได้ทันที
“ฉันไม่ได้เล่นบาสมานานแล้วด้วยสิ…”
เซย์จังพูดพร้อมกับเลี้ยงลูกบอลเบาๆ แต่…เธอดูชำนาญมากเลย
นี่ไม่ใช่ระดับการเลี้ยงลูกที่มือสมัครเล่นจะทำได้เลย
เธอใช้เทคนิคต่างๆ ได้อย่างง่ายดาย เช่น การส่งบอลผ่านขา ซึ่งเป็นการเลี้ยงลูกผ่านระหว่างขาของเธอ และหลัง-หลัง ซึ่งเป็นการเลี้ยงลูกไปด้านหลังของเธอ
ผมไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งที่มือสมัครเล่นจะทำได้ง่ายๆ หรอกนะ
มือสมัครเล่นทั่วไปถูกบังคับให้มองลงไปที่ลูกบาสเพราะพวกเขาไม่สามารถเลี้ยงลูกโดยไม่มองได้ ซึ่งแน่นอนว่าเซจังสามารถเลี้ยงลูกด้วยเทคนิคที่ยากลำบากเช่นนี้ได้โดยไม่ต้องมองลูกเลย
“ฟุ่วว ยังไม่ค่อยชินเลย”
“ถามจริง…?”
ผมพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว
เซจังเลี้ยงบอลได้ดี แต่ยังคงมีสีหน้าแปลกๆ
“เซย์จัง เธอไม่เคยเล่นบาสจริงๆ เหรอ?”
“หือ? ฉันไม่ค่อยได้เล่นกีฬามากนักนอกจากเล่นที่โรงเรียนหน่ะ”
น่าทึ่งจริงๆ แค่เรียนในชั่วโมงเรียน แต่เก่งพอที่จะชนะตัวแทนจังหวัดได้
เซย์จังคุยกับผมขณะที่เลี้ยงลูกบอล แล้ววิ่งไปที่ห่วง
ความเร็วในการวิ่งของเธอนั้นเร็วมาก และไม่มีทางที่มือสมัครเล่นจะสามารถวิ่งเต็มที่ในขณะที่เลี้ยงลูกได้หรอก
ผมเดาว่าเซย์จังยังไม่ได้ใช่แรงเต็มกำลังด้วยซ้ำ แต่เธอก็วิ่งไปหาเป้าหมายด้วยความเร็วที่ใกล้เคียงกับมันมากก่อนจะทำเลย์อัพช็อต
เลย์อัพซ็อตคือการถือลูกบาสไว้ในมือขวาขณะกระโดดไปยังประตู และวางลูกบาสลงห่วงอย่างนุ่มนวล
ท่านั้นดูเท่จริงๆ และมันเจ๋งมากกกก!
“นี่เป็นแค่การฝึกเบื้องต้น ปัญหาคือการซู๊ต 3 แต้ม…หือ? มีอะไรเหรอฮิซามูระ?”
เซย์จังถามคำถามนั้นกับผมขณะที่ผมหันหน้าหนีอย่างแรง
“อะ-เอ่อ เซย์จัง…ฉะ-ฉันคิดว่าคงจะดีที่สุดถ้าเธอไม่ใช้ท่าแบบนั้นในชุดปัจจุบันของเธอนะ”
เซย์จังและผมมาที่นี่ทันทีหลังเลิกเรียน หมายความว่าเราทั้งคู่ยังอยู่ในชุดเครื่องแบบอยู่
นั่นหมายความว่า…เซย์จังใส่กระโปรงอยู่
กระโปรงของโรงเรียนเราค่อนข้างสั้น พอเธอกระโดดแรงๆ กระโปรงมันเลยจะพลิกขึ้น…
“เอ๊ะ? อ๊าาา…”
ดูเหมือนว่าเซย์จังจะเข้าใจสิ่งที่ผมพยายามจะสื่อแล้ว เธอจึงปล่อยลูกบาสด้วยใบหน้าที่แดงก่ำขณะกดชายกระโปรงลงด้วยมือทั้งสองข้าง
แต่มันไม่มีประโยชน์ที่จะกดมันในตอนนี้แล้ว
“นะ-นายเห็นรึเปล่า?”
“ไม่เห็นเลย ฉันหันหน้าหนีก่อนจะมองเห็นหน่ะ”
“จะ-จริงเหรอ? งะ-งั้นก็ดี”
“แต่อาจจะเห็นสีแดงนิดหน่อย”
“นายเห็นนี่!”
“ฉันขอโทษ!”
ผมพยายามหันหน้าแล้ว แต่ก็เห็นนิดหน่อยจริงๆ
มันไม่ใช่ความผิดของผมซักหน่อย…บางที
ผมพยายามหันหน้าหนีในทันทีแล้ว แต่ก็ยังเห็นอยู่นิดหน่อยอยู่ดี
ถึงผมอาจจะชะลอปฏิกิริยาไปสักหน่อยก็เถอะ
ผมคิดว่าคงช่วยไม่ได้เนื่องจากผมเป็นผู้ชาย
“ฮึ…”
“ขอโทษนะเซย์จัง”
“ไม่เป็นไร ฉันผิดเองที่ใส่กระโปรงเล่นกีฬา วันนี้ไม่ได้เอาชุดพละมา งั้นฉันจะไม่ยิงเลย์อัพแล้วกัน”
“อืม แบบนั้นก็ดี”
พวกเราไม่ใช่คนเดียวที่อยู่ที่นี่ แน่นอนว่ายังมีคนอื่นๆ อีกหลายคนเช่นกัน
โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีใครมาอีกซักหน่อย
หากมีคนอื่นอีกนอกจากผมที่ได้เห็นกางเกงในอันศักดิ์สิทธิ์ของเซย์จัง…ผมจะไม่มีวันให้อภัยและปล่อยให้คนๆ นั้นกลับบ้านโดยที่ยังมีชีวิตอยู่แน่
ผมเองก็ไม่อยากก่ออาชญากรรมเหมือนกัน ดังนั้นผมเลยอยากให้เซย์จังระวังตัวมากกว่านี้