[WN]boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru - ตอนที่ 36
“ไม่ใช่แฟน? เอ่อ ขอโทษนะคะ หัวฉันมันคงไม่ดีนั่นแหละ พอดีว่าไม่เข้าใจเลยสักนิดเลยน่ะ”
มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้วมั้ย? คิดว่าสองสามชั่วโมงมานี้มันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมากี่ครั้งแล้วละ
จะบอกให้รู้ไว้ข่าวแรกจากโคโมริคือ[นัตสึคาวะถูกแฟนทิ้ง]นั่นแหละนะ?
แต่ที่รออยู่หลังเลิกเรียนเป็นคำพูดที่น่าตกใจของนัตสึคาวะที่ว่า[กำลังคบกับไอ้หมอนั่นอยู่]
ค่า ตอนนี้คลุมเคลือไปหมดแล้วค่า~! กับมันสมองที่ตอนนี้มีไม่พอยังไงก็ไม่เข้าใจหรอกนะค้า
แล้วระเบิดก็ลงมาอีกลูกด้วยคำที่ว่า[ฉันกับเคนโกไม่ใช่แฟนกันหรอกนะ?]
เชี่ยอะไรวะคะ ทั้งเป้าหมายทั้งความตั้งใจของนัตสึคาวะมันจะลึกลับเกินไปล่ะป่ะ
“โอฮาชิ เคนโกน่ะก็แค่ตัวยุยง ให้โคโมริคุง—-ไม่สิ ให้โชตะคุงหึงก็เท่านั้นแหละ”
โว้ย โว้ยย โว้ยยยยยยยยยย!! ขอร้องล่ะ อย่าพูดไปมากกว่านี้เลยนะ!
จะว่าไปตอนนี้คือพูดภาษาญี่ปุ่นกันอยู่ใช่ป่ะ? ไม่ใช่ภาษาต่างดาวอะไรงี้ใช่ป่ะ?
ว่าตามตรงคือเลิกคิดไปแล้วเรียบร้อยแต่ว่า…เฮ้อ ช่วยไม่ได้
จะเปิดสมองรับแบบเต็มที่แล้วกัน ไม่งั้นบทสนทนาไม่คืบหน้าแน่ๆ
เริ่มจากข่าวแรก อันนี้แม้ว่าจะคิดจากใจจริงของนัตสึคาวะคงจะมีความผิดพลาดอะไรสักอย่าง
แล้วโคโมริบังเอิญเข้าไปเห็นก็เลยเชื่อไปอย่างนั้น และ
ต่อมาเป็นเหตุการณ์อะไรที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิด—-
แต่ไม่ว่ายังไงก็นึกภาพไม่ออก เอาเถอะ ให้เดาๆก็คงเป็นความหลงจนทำให้คิดไปแบบนั้นแหละมั้ง
อย่างเช่น นัตสึคาวะร้องไห้เพราะโอฮาชิ อะไรแบบนั้น
แล้ว จากตรงนี้นี่แหละที่ทำให้ปวดหัว
“จริงๆแล้วกำลังคบกับโอฮาชิ เคนโกอยู่”
“โอฮาชิ เคนโกน่ะก็แค่ตัวยุยง ให้โคโมริคุง—-ไม่สิ ให้โชตะคุงหึงก็เท่านั้นแหละ”
ถ้าให้เดาตามคำพูดทั้งสองอันนี้
อย่างแรกในทันทีที่นัตสึคาวะอยู่กับฉันสองต่อสอง ก็ประกาศออกมาว่าโอฮาชิไม่ใช่คนรัก
อันนี้มีเหตุผลให้คิดได้ว่าการจับคู่ของนัตสึคาวะกับเคนโกนั้นก็เพื่อแสดงให้โคโมริได้เห็น
หลักฐานก็คือสิ่งที่นัตสึคาวะพูดออกมาเองว่า[แค่ตัวยุยง]
และเป้าหมายก็คือการ[ทำให้โคโมริหึง]….
….ไม่สิ รอเดี๋ยวก่อน ก็พยายามที่จะบังคับให้ตัวเองประติดประต่อแล้วแต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นเพื่อทำให้โคโมริหึง
เหมือนกับการโยนผู้ชายที่ทั้งรูปลักษณ์และสเป็คสูงลงไปต่อหน้าโคโมริอะไรแบบนั้น คิดยังไงมันก็ให้ผลตรงข้ามชัดๆเลยไม่ใช่รึไง?
ไม่มีทางที่อัจฉริยะแบบนัตสึคาวะไม่เข้าใจถึงเรื่องนี้หรอก….นั่นก็หมายความว่ายังมีอะไรที่ขาดหายไปอยู่—
“—คุณทาคามิเนะที่อยู่ข้างๆโชตะคุงเองก็เห็นใช่มั้ยละ? ทั้งสีหน้าทั้งน้ำเสียงที่บิดเบี้ยวไปด้วยความหึงของเขาน่ะ”
โกหกใช่ป่ะ!? ไม่ได้พลาดอะไรไปสักอย่างเลยนะ!? แล้วไอ้สีหน้ากับน้ำเสียงที่บิดเบี้ยวไปด้วยความหึงมันอะไรยะ!
ดูยังไงก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟชัดๆ! เอาจริงๆนะให้พักหน่อยเถอะ!
ให้ตายเถอะ มั่นใจ มันใจได้เลย
เพราะแบบนี้สินะในหมู่อัจฉริยะเลยมีพวกแปลกๆเยอะ
ที่ถูกเรียกว่าอัจฉริยะก็เพราะคิดถึงเรื่องที่คนปกติธรรมดาคิดไม่ถึง
จนถึงตอนนี้ฉันเคยอิจฉาการแข่งขันที่ไม่มีวันไปถึงที่แม้จะพยายามเหมือนของนัตสึคาวะแต่ว่า…ขอบคุณแล้วกันนะ เหมือนวันนี้ฉันจะจบจากความใฝ่ฝันและความอิจฉาได้แล้วล่ะ ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากเป็นผู้หญิงที่เหมือนยัยนี่เลยโว้ย!
======จบตอน======
นางพูดความรู้สึกของคนอ่านมาเองเลยแฮะ
___________________
ติดตามผลงานอื่นๆและสนับสนุนผู้แปลได้ที่
ดอกไม้ไฟ | Facebook