[นิยายแปล(WN)] โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi - ตอนที่ 67 การประชุมปฐมหมี Ⅲ

ตอนที่ 67 การประชุมปฐมกาล Ⅲ

「ม๊า、เราจะพูดถึงเรื่องนั้นทีหลัง。　พูดตามตรง สิ่งนั่นเอง บางทีอาจมีอยู่จริง」

「ตราบใดที่คุณไม่ทิ้งฮารุจังไว้กับฟุคายะ รุรุซัง ก็ไม่น่าจะมีปัญหาใด ๆ เน๊ะ」

「……คำสาป……อะแฮ่ม、มีประเด็นอะไรเร่งด่วนยิ่งกว่าสิ่งนั้นกันล่ะ？」

「กองกำลังต่างชาติ 。　เราควบคุมสายลับได้มากกว่า ２３０ คน จาก １５ ประเทศได้ที่ชายแดน」

「สองร้อยยยยっ！？」

「แต่ภายในประเทศก็น่าจะมีมากกว่า １００ คนไปแล้วเน๊ะ。　มีงานเกิดขึ้นมากมายจากโลกการเมืองเช่นกัน」

「บริเวณรอบ ๆ ดันเจี้ยนมีอยู่หนาแน่นเลยล่ะ。　ขณะนี้เรากำลังอยู่ระหว่างการสอบสวน」

「แล้วยังมีคนธรรมดาอีกจำนวนหนึ่งที่โดนจ้างทำงานพาร์ทไทม์เบื้องหลังพวกนี้อีก。　แถมยังจัดการได้ยากอีก เพราะพวกนี้ทำแค่ครึ่ง ๆ กลาง ๆ อย่าง『ฉันจะได้เงินเท่าไหร่ถ้าฉันเจอคนที่ดูเหมือนฮารุจัง』แค่นั้น」

「กรณีของสตีมเมอร์ที่โผล่มาจำนวนมากอีก……นั่นก็ลำบากไม่น้อยเน๊ぇ」

「มีการแฮ็กเกิดขึ้นมากมายเช่นกัน。　นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมข้อมูลสำคัญทั้งหมดจึงอยู่บนกระดาษ และจะได้รับการจัดการเฉพาะในสำนักงานของประธานเท่านั้น และอุปกรณ์ต่าง ๆ จะถูกเก็บไว้ด้านนอก」

「……ว่าไปแล้ว……นั่นก็เป็นเหตุผลที่เชิญพวกเรามาสินะ」

「ถูกต้อง」

「ประธาน、ถ้าคุณตอบเหมือนเดิมทุกครั้ง คนจะไม่ชอบคุณนะครับ」

「อุมุ……แก้ไขไม่ไหวแล้วนี่สิ」

ทุกคนพยักหน้าอย่างหนักแน่น เอมินึกถึงการประชุมครั้งล่าสุด

「ฮารุจังน๊า、แย่แล้ว」

「เรื่องนั้นรู้แล้ว」

「รู้ใช่ไหมว่าเท่าไหร่？」

「เอ๊ะ、ค่ะ……ฉันแน่ใจว่าเลเวลคือประมาณ★」

เอมิจำสิ่งที่เธอได้ยินจากประธานก่อนหน้านั้นได้

「★……อาー、หมายถึงเหมือนในเกมสินะ」

「「กลับชาติมาเกิดใหม่」」

「……กลุ่มอัจฉริยะประสานเสียงได้ดีเลยเน๊ぇ」

「กลับชาติมาเกิดใหม่。　เริ่มต้นชีวิตใหม่」

「กลับชาติมาเกิดใหม่。　ทลายขีดจำกัดเหมือนในเกม」

「――นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับฮารุจัง。　นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงสามารถเคลื่อนไหวแปลก ๆ แบบนั้นได้」

「ต่อให้จะบอกว่าใช้การเสริมพลังด้วยพลังเวทมนตร์、นั่นก็ผิดปกตินิดหน่อยอยู่ดี」

「ขโมย――ระหว่างการสอบสวน เราพบภาพ『ตอนที่ยังเป็นเขา』อยู่อีกด้วย แต่……เขาแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงเน๊ะ」

「เอ๊ะっ」

「อะ、ไม่เป็นไร。　เราตั้งใจจะบอกฮารุจังอย่างไม่เป็นทางการอยู่」

「ไม่สิ、รูปแอบถ่าย……พอได้แล้ว」

――ฮารุจัง、ตัวจริงของคุณ、คนพวกนี้คอยจับตาดูคุณมาตั้งแต่ยังเป็นผู้ชายเลยเน๊ะ……。

ฉันประหลาดใจในความพากเพียรของพวกเขาเลย และแม้ว่าจะได้ยินเรื่องพวกนั้น แต่พอคิดถึง「เขา」แล้ว ทั้งหมดที่เขาจะพูดก็คงแป็น「อย่างงั้นเหรอครับ」ทำให้เอมิถอนหายใจอีกครั้ง

「ทำให้สงสัยจริง ๆ เลยว่าเลเวลที่แท้จริงตอนนี้อยู่ที่เท่าไหร่กันแน่เน๊ー」

「ยังไงก็เถอะ มาตรฐานของเลเวลในประเทศเป็นยังไงน่ะ？」

「ถ้าจำไม่ผิด、สำหรับผู้ไม่เคยดำดิ่งดันเจี้ยนจะกำหนดไว้ที่０。　สำหรับผู้เริ่มต้นและมือใหม่จะเป็น １０」

「หากเป็นระดับกลางที่สามารถทำงานระดับมืออาชีพได้ก็ ２０ เน๊ะ」

「แล้ว、พวกระดับสูงที่อยู่ในระดับท็อปที่เหนือยิ่งกว่าเลเวล ２０。　สูงสุดในประเทศอยู่ที่ประมาณเลเวล ３０และในต่างประเทศก็สูงถึง ３９ใช่ไหม？」

「ใช่。　แม้ว่าความสามารถแต่ล่ะคนจะแตกต่างกันเล็กน้อยขึ้นอยู่กับสเตตัสและสกิลที่ซ่อนอยู่」

「ฉันแน่ใจว่าเครสเซินท์จังเป็นระดับกลางใช่ไหม？」

「เอ๊ะ、ค่ะ……」

「เอ๋ー、สุดยอดเลยไม่ใช่เหรอ？　คนทั่วไปส่วนใหญ่ไม่สามารถข้ามกำแพงเลเวล １０ ได้ด้วยซ้ำー！　ที่พูดเนี่ยเพราะฉันเอง เลเวล ６ ก็เป็นขีดจำกัดที่ฉันไปถึงแล้วー！」

「ใช่เลยน๊า。　ฉันเองก็เคยลองพยายามดูเมื่อปีที่แล้ว、แต่ ３ คือขีดจำกัดของฉันแล้วล่ะ。　ม๊า อาจเป็นเพราะฉันเป็นคุณพ่อวัยกลางคนด้วยล่ะนะ」

「โอจี่ซังอย่างที่คิดー！」

――อาโน、คนนั้นคือประธานบริษัทใหญ่นะคะ ลูกพี่หญิงซัง……

เอมิตัดสินใจแล้วว่า เมื่อกลับไปจะซู๊ดฮารุให้สุดปอด

――เมื่อฉันฝั่งหน้าไว้บนหัวของฮารุซังแล้วสูดหายใจเข้า จะมีบางสิ่งที่สวยงามมากจนรู้สึกเหมือนหัวจะละลายคิดอะไรไม่ออกเลย ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้……。

「……แต่ว่า、ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ยิ่งเป็นเรื่องน่ากังวลมากขึ้นไปอีกเน๊ะ　กับเจ้า★１０」

「หืมー。　เป็นเรื่องของการสร้างสรรค์ล่ะนะ、แต่จากสิ่งที่เห็น การกลับชาติมาเกิดใหม่ที่เคยเป็นที่นิยมในอดีต ล้วนแล้วแต่ต้องมี『เคาน์เตอร์ สต๊อป(ค่าคะแนนสูงสุด)』เน๊ะ？」

「ถ้าอย่างงั้น、★ก็เป็น４０กำแพงที่อาจข้ามได้ของ３９แน่นอน……สินะ？」

「หรืออาจจะเป็น ５０ หรือไม่ก็６０」

「ถ้าเป็นฮารุจังก็เป็นไปได้น๊าぁ」

「แต่ว่า『อิซึมิ』ใช่ไหม？　ดังนั้นจะดีกว่าหากคิดว่า １００ น่ะ」

「ไม่หรอก、จาก１００มันก็……」

「เพราะว่ากำแพงแห่งมนุษยชาติ……ที่ทำนายกันไว้คือ ４０ ดังนั้นแล้ว……」

「……ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้เน๊ะ　ตั้งแต่แรกแล้วก็เป็นความผิดปกติภายในดันเจี้ยน　การที่รูปร่างหน้าตาของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง　จากชายวัยผู้ใหญ่ สู่เด็กสาว……และผมของเธอเปลี่ยนจากสีดำเป็นสีบลอนด์」

「นอกจากนี้ยังเป็นที่ชื่นชอบของดันเจี้ยนอีกด้วยー。　อะไรนะ คำสาปซามะกับโนเนมซามะสินะ ฮ่าๆๆๆๆっ」

「อะ、ลูกพี่หญิงซัง……เชิญดื่มน้ำค่ะ……」

「อาーโม๊ーน่ารักจริงーน๊าーเครสเซินท์จังーอึกอึกー」

เอมิหรือที่ถูกเรียกว่า เครสเซินท์ กำลังสับสนกับกลิ่นน้ำหอมและแอลกอฮอล์ของหญิงที่อายุมากกว่าที่เมาเข้ามากอด

――ฉันจะดีใจมากถ้าเป็นฮารุซังที่กอดฉัน

「ม๊า、ฮารุจังก็แปลก ๆ นิดหน่อยน่ะ」

「เพราะแปลกนิดหน่อย อะไรก็เลยเกิดขึ้นได้」

「ถูกต้อง」

「นั่นคือสิ่งที่ทุกคนชอบพูดในไลฟ์สด、เหมาะเลยเน๊……」

「แต่、โม๊ว ทุกคนรั่วออกมากันหมดแล้ว　ทุกคน、ใคร ๆ ก็อยากได้ฮารุจัง」

「เข้าใจเรื่องนั้นเลย แต่――」

เมื่อมีเสียงดีดนิ้วโดยใครบ้างคน ประตูบานอื่นที่ไม่ใช่บานที่เอมิและคนอื่น ๆ เข้ามาก็เปิดออก

「――และดังนั้นแล้ว、โอกาสที่หาได้ยากในครั้งนี้คือกุญแจสำคัญ」

「……คอนนิจิวะ」

คนที่เข้ามาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ คือสาวน้อยที่มีผมสีเงินยาวและดวงตาสีฟ้า――

「อะ、ลิลี่จัง」

「แม่สาวที่ได้กอดฮารุจังแบบขี้โกงนั้นเหรอー！」

「มาเปลี่ยนตัวกันเลยน๊าー！」

……ทันทีที่เธอเข้ามา เสียงโหวกเหวกก็ดังขึ้นทันที

『เอ๊ะっ……เอ๊ะっ……』

「อาー、กรุณาคุยเป็นภาษาอังกฤษกับเด็กคนนี้　เราไม่สามารถใช้ล่ามที่นี่ได้ ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าใจที่คุณพูดหรอกน่ะ」

「……สำหรับปฐมกาลที่มาจากต่างประเทศ……ขอให้มั่นใจว่าหลังจากนี้จะเรียนภาษาด้วย」

「ดูเหมือนว่าจะแอบมาที่นี่อย่างลับ ๆ สิเน๊ะ　ม๊า、เราจะพิจารณาการละเมิดข้อตกลงให้ละเอียดขึ้นในภายหลัง ดังนั้นตอนนี้ขอพักเรื่องนั้นไว้ก่อนน่ะ？」

ด้วยการจ้องมองและการสนทนาจากคนทั้ง ８ ที่อยู่ที่นี่

ทั้งหมดมุ่งตรงไปที่เธอ、ซึ่งยังคงเหนื่อยล้าจาก「ช่วงเวลาแห่งความสุขที่มีก่อนหน้านี้」――「ลิลี่」。

เธอมองไปรอบ ๆ……ไม่ว่าจะมองยังไง เธอก็ดูหวาดกลัวมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยมากอย่างผิดปกติ、เมื่อมาเทอร์กวักมือเรียก เธอก็เข้ามาใกล้พร้อมเม้มริมฝีปาก

「เด็กคนนี้ก็เป็นปฐมกาลด้วยอย่างงั้นเหรอฮ้า？」

「อุมุ　เป็น １ ในสมาชิกโพ้นทะเลของเราปฐมกาลล่ะน้อ」

「โค้ดเนมล่ะ？」

「『พรินเซส』เน๊」

――「พรินเซส」。

เอมิ、สามารถเข้าใจความหมายที่แท้จริงได้จากท่วงท่าและเครื่องประดับที่คล้องคอของเธอที่ชื่อว่าลิลี่――「ม๊า แต่เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับฮารุซัง」ทำให้เลิกคิดไปก่อน

『……ต้องขออภัยอีกครั้งค่ะ、ฉัน、สัญญา……』

『ก่อนอื่น กรุณาพูดช้า ๆ และใช้สำนวนง่าย ๆ ในภาษาอังกฤษ　หากเป็นไปได้ก็ขอให้แม้แต่แม้แต่เด็กสาวมัธยมปลายก็สามารถเข้าใจได้　ใช่ไหม？　เดือนเสี้ยว(มิคาสุกิ)』

「เอ๊ะ、อะ、ค่ะ　ฉันหมายถึงในภาษาอังกฤษ โค้ดเนมนั้นไม่สมเหตุสมผลเลยจริง ๆ ค่ะ……」

「โม๊ว จะยังไงก็เครสเซินท์เน๊ーอะฮ่าๆๆๆっ」

「อู้อぅ……」

――ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโค้ดเนมจะน่าอายได้ขนาดนี้

「อาー！　มันน่ารำคาญจริงที่เราไม่สามารถใช้การแปลอัตโนมัติได้ในยุคนี้ー！」

「ม๊าーก็นั่นมัน ต้องออนไลน์ไว้ล่ะนะ……มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเก็บความลับ」

เรื่องราวดำเนินต่อไปโดยที่เอมิรู้สึกหดหู่และเขินอายทุกครั้งที่มีอะไรเกิดขึ้น

「ฮ้าー……แต่เหมือนคุณจะเคยบอกมาก่อนสิเน๊ะ　เรื่องที่มีชาวต่างชาติ２ คนน่ะ」

「ลูกพี่หญิง」ที่ดูค่อนข้างเมา จะมั่นใจตัวเองจนแข็งแกร่งเกินไปแล้ว

มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับพฤติกรรมที่หดตัวของเอมิซึ่งมีสามัญสำนึกมากเกินไป เมื่อพูดถึงเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เด็กผู้หญิง

「เธอเป็น １ ในนั้นสินะ　ชื่อ……ได้ยินจากในไลฟ์สดแล้ว และเหนือสิ่งอื่นใด ลิลี่ซังได้แนะนำตัวกับฮารุจังไปแล้ว」

『ค่ะ　ลิลี่……โปรดเรียกฉันเช่นนั้น、เหล่าเพื่อนรักของฉัน』

「ม๊าー、เผื่อไว้ในกรณีเลวร้ายจะเรียกคุณว่า『พรินเซส』」

「ค๊าー」

「เอ๊ะ、เอ๋……」

◇

『จ๊า สรุปสั้น ๆ 　――ถูกฮารุจังช่วยไว้สินะ』

『ฉันขอสาบานค่ะว่าเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ　ผู้คนที่ฉันขอให้ช่วยพาไปสัมผัสประสบการณ์ดันเจี้ยนของประเทศนี้、เป็นผู้คนจัดเตรียมให้ฉันไปสัมผัสดันเจี้ยนแห่งนั้นค่ะ　เป็นเรื่องเมื่อเช้านี่เองค่ะ』

『ในฐานะปฐมกาลจะเชื่อว่าไม่ได้โกหกแล้วกัน　มาเชื่อกันเถอะ』

『นั่นหมายความว่า、เป็นเรื่องบังเอิญที่เกิดจากคำสาปซามะ？』

『ถ้าเขามุ่งเป้าไปที่ฮารุจังคั้งแค่แรก เขาอาจจะทำแบบเดียวกันในสถานการณ์ที่คล้ายคลึงกัน』

『แล้วดูเหมือนว่าจะเป็นใครก็ได้ ขอแค่ทำให้ฮารุจังน่าจะมาช่วย……หมายความว่าอย่างงั้นสินะ』

「พรินเซส」……ลิลี่ติดอยู่ชั้นล่างสุดของดันเจี้ยนนั้นโดยบังเอิญ

ท้ายที่สุด ไม่ใช่สายรัดข้อมือของเธอที่พัง แต่เป็นสายรัดข้อมือของเพื่อนเธอ

จากการพูดคุยระหว่างเธอและเพื่อน ๆ มีการตัดสินใจว่าเธอจะอยู่ต่อ เพราะเธอมีโอกาสรอดชีวิตสูงสุด――เลเวลของเธอก็สูงมากเช่นกัน

ไม่ใช่เรื่องผิดธรรมชาติสำหรับเธอซึ่งเป็นนายจ้างที่จะอยู่ต่อหากชีวิตของใครบางคนตกอยู่ในความเสี่ยง――เหนือสิ่งอื่นใดเพื่อความเป็นหนึ่งเดียวของปฐมกาล เธอจะไม่โกหก

『แต่ว่าซ้า、เป็นไปได้แค่ไหนที่สายรัดข้อมือจะพังน่ะ』

『พูดตรง ๆ เลยคือไม่มีทาง……นั่นเป็นวัตถุที่แม้แต่ขีปนาวุธก็ไม่สามารถทำลายได้』

『มันเกิดจากดัยเจี้ยน　ม๊า ความทนทานขึ้นอยู่กับวัสดุ ดังนั้นจะต้องตรวจสอบเป็นประจำอยู่ดี』

『มีการตรวจสอบภาคบังคับ １ครั้งต่อปี……อย่างที่คิดเลย』

『มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเรื่องบังเอิญ……มีก็คือมี　อุบัติเหตุแบบนี้เองก็เกิดขึ้นปีละหลายครั้งน๊า』

『แต่ถึงแม้จะไม่ใช่……พรินเซส แต่ขอให้แค่ใครสักคนลงไปติดอยู่ที่นั้นก็พอ』

『โดยสมมติว่าฮารุจังจะตอบสนองต่อคำร้องขอความช่วยเหลือ――แบบนั้นสินะ』

ทั้งห้องเงียบลง

อาจจะดูเหมือนพวกเขาพูดล้อเล่น แต่ทุกคนที่นี่ก็คิดถึงแค่เรื่องฮารุเท่านั้น

ในขณะเดียวกัน.

「ฟุเฮะๆๆๆ……」

「！！！！！」

「！！！！！」

「！！！！！」

「！！！！！」

「！！！！！」

「！！！！！」

「！！！！！」

「！！！！！」

『！！！！！』

จากนั้นเสียงหัวเราะอันผ่อนคลายของ「เขา」ก็ดังก้องผ่านลำโพง ทำให้ทั้ง ９ คนหันกลับไป และติดหนึบกับวิดีโอ

ผู้ใหญ่ เด็กชายและเด็กหญิงทุกคน และแน่นอนว่าเอมิกับลูกพี่หญิง ต่างทุกข์ทรมานอยู่ครู่หนึ่ง

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 67

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ