The Alchemist God ทะลุมิติเทพศาสตรา - EP.348 การตายของปู้ไห่
แสงจันทร์นวลสาดส่องลงยังค่ายกองทัพองครักษ์ ณ เชิงเขาหลงหยาน
เฟิงจี้สิงนอนอยู่บนฟูกพร้อมดาบคู่ใจ ด้านนอกกระโจมหลักทหารของกองทัพองครักษ์คอยสอดส่องรอบบริเวณอย่างตื่นตัว
‘บรู๊ว…’ สายลมเย็ดพัดผ่านธงรบดอกจื่อยินของจักรวรรดิ เสียงสัตว์ป่าไล่ล่ากันดังลอยตามสายลม
“ระวัง!”
ทหารนายหนึ่งตะโกนดัง ทว่าเสียงนั้นขาดหายไปก่อนจบประโยคราวกับถูกเชือดคอ ทันใดนั้นรัศมีพลังไร้ลักษณ์คืบคลานลงมายังกองทัพ ทำให้พวกเขาไม่สามารถขยับตัวได้ ส่วนผู้ที่มีพลังยุทธ์ระดับต่ำต่างก็มีเลือดออกปากและจมูกจนเสียชีวิตทันที! นี่คือเขตแดนพลัง!
ท่ามกลางสายลม ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นพร้อมเปลวเพลิงแห่งแสงคร่าชีวิตทหารแห่งจักรวรรดิไปหลายสิบนายในพริบตา คนผู้นั้นเปิดประตูกระโจมหลักและพุ่งตัวเข้าไป!
เฟิงจี้สิงที่นอนอยู่บนฟูกลืมตาขึ้นพร้อมคว้าดาบสะบั้นวาโย ก่อนจะกระโดดออกและตวัดดาบกลางอากาศพร้อมตะโกนดัง “ทรายอัคนีหลอมทอง!”
พลังทรายอัคนีหลอมทองปรากฏขึ้นพร้อมปราณยุทธ์ที่ควบแน่นบนใบดาบ นี่เป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าเฟิงจี้สิงเข้าสู่ขอบเขตนภาชั้นที่สามแล้ว…ทันใดนั้น! ดาบสะบั้นวาโยกระแทกกับฝ่ามือของชายชราเสียงดัง ‘เปรี้ยง!’ ฝ่ามือนั้นแข็งราวเหล็กกล้า แม้แต่ดาบสะบั้นวาโยก็ไม่สามารถตัดมันได้!
พลังไร้ลักษณ์ผันผวนกระแทกเฟิงจี้สิงถอยออกไปหลายก้าว ก่อนที่เฟิงจี้สิงจะพุ่งตัวออกจากกระโจมเผชิญหน้ากับศัตรูใต้แสงจันทร์ “ปู้ไห่ ข้าคิดไว้แล้วว่าเจ้าจะต้องมาที่นี่”
ปู้ไห่เดินออกจากกระโจมอย่างเชื่องช้า เผยให้เห็นรอยบากสามแห่งบนใบหน้าซึ่งดูน่าเกรงขาม เขาหัวเราะและกล่าวว่า “สมแล้วที่เป็นเฟิงจี้สิง ทว่าน่าเสียดาย ไม่ว่าเจ้าจะแข็งแกร่งมากเพียงใด ก็มิอาจย้อนกลับไปก่อนที่จักรวรรดิจะล่มสลาย จงยอมรับโชคชะตาที่พระเจ้าเป็นผู้ตัดสินซะ!”
ทันใดนั้นปู้ไห่ก็ยกแขนขึ้นพร้อมวิญญาณยุทธ์พวยพุ่งออกมา มันคือหมาป่าเพลิง ซึ่งคล้ายกับหมาป่าเพลิงสายฟ้าม่วงของเฟิงจี้สิง…ทว่าทรงพลังยิ่งกว่า แน่นอนว่าหมาป่าเพลิงระดับเก้านั้นต้องแข็งแกร่งกว่าหมาป่าเพลิงสายฟ้าม่วงระดับแปดอยู่แล้ว!
เฟิงจี้สิงเช็ดเลือดจากมุมปาก เขาถือดาบด้วยมือทั้งสองพร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม “เข้ามา!”
ในฐานะจอมยุทธ์จักรพรรดิสวรรค์ เขามีพลังเพียงพอที่จะต่อสู้กับขอบเขตปราชญ์!
‘ตูม ตูม ตูม!!”
หลังจากเกิดการระเบิดสามครั้ง ทำให้ค่ายกองทัพจักรวรรดิตกอยู่ในความโกลาหล ทหารจำนวนนับไม่ถ้วนถือคบเพลิงรายล้อมจากทุกทิศ ขณะที่พลธนูเล็งลูกศรไปยังปู้ไห่
‘ผัวะ!’
หมัดทั้งสองปะทะกันรุนแรงจนทำให้เฟิงจี้สิงกระเด็นออกไป ขณะที่ดวงตาตู้ไห่แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขารู้ดีว่าแผนการลอบโจมตีค่ำคืนนี้ล้มเหลว เนื่องจากกองทหารเตรียมการมาอย่างดี อีกทั้งเฟิงจี้สิงมิได้อ่อนแอดังที่คาดคิด เขาเป็นผู้บัญชาการกองทัพองครักษ์และมีพลังที่น่าเกรงขาม ซึ่งปู้ไห่อาจต้องโจมตีถึงห้าสิบครั้งกว่าจะเอาชนะเฟิงจี้สิงได้ แต่ปู้ไห่ไม่มีเวลามากถึงเพียงนั้น ด้วยเหตุที่ว่ากองกำลังทหารเข้ามารุมล้อมมากขึ้นเรื่อยๆ
ปู่ไห่พลันกระโดดเตะหัวทหารกองทัพองครักษ์คนหนึ่งในพริบตา เขาหัวเราะและพูดว่า “เหอะ ที่นี่ช่างแออัดจนข้ารำคาญ บนภูเขาหลงหยานมีทหารสำนักอัศวินกว่าสามพันนาย หากต้องการสู้ ก็เสนอหน้าขึ้นไปให้ได้ ทว่าก็คงไม่ต่างจากไม้ซีกงัดไม้ซุง!”
“คิดจะหนีอย่างนั้นหรือ?!”
เว่ยโฉวขี่ม้าพร้อมถือคันธนูออกมาจากความมืด กลุ่มทหารมังกรผงาดติดตามอยู่ด้านหลัง รวมทั้งฉินเหยียนและเฟิงสี่ จากนั้นฉินเหยียนพุ่งตัวไปด้านหน้าพร้อมหอกและตะโกนเสียงดัง
“ถอยไป!”
ปู้ไห่ส่งฝ่ามือออกไปอย่างรวดเร็ว ทว่ามันกระแทกเข้ากับวิญญาณยุทธ์ที่แข็งดั่งเหล็กกล้า เกราะเกล็ดมังกรของฉินเหยียนได้ชื่อว่าเป็นวิญญาณยุทธ์สายป้องกันอันดับหนึ่งในแผ่นดิน ดังนั้นจึงไม่ง่ายที่จะทะลวงปราการนี้!
เมื่อฉินเหยียนออกไปขวาง กองทัพองครักษ์ด้านหลังก็ส่งลูกธนูออกไปอย่างรวดเร็ว!
“เหอะ! จะสังหารข้ารึ?”
ปู้ไห่เผยท่าทางหยิ่งผยอง เขาสะบัดแขนพร้อมส่งเขตแดนพลังพุ่งปะทะลูกธนู ก่อนจะยกฝ่ามือเรียกวิญญาณยุทธ์หมาป่าเพลิงออกมา ‘โฮก!’ คลื่นเพลิงพวยพุ่งเข้าใส่ฝูงชน ทำให้ทหารหลายสิบนายถูกเผาพร้อมส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา
ขณะที่ปู้ไห่เผลอ เว่ยโฉว หลัวอวี่ เฟิงสี่ และคนอื่นๆ รีบฉวยโอกาสยิงธนูใส่ปู้ไห่จากระยะไกลออกไป
‘ฟิ้ว…’
ศรเศวตรมณีพุ่งทะลวงเขตแดนพลัง ‘ฉึก!’ มันปักลงบนแขนปู้ไห่อย่างรุนแรง
“ไอ้เลว!”
ปู้ไห่รู้สึกโกรธเกรี้ยวและอับอาย แต่เขารู้ดีว่าจะต้องถูกฆ่าเป็นแน่หากยังอยู่ที่นี่ เป็นดังกล่าวขาน…จักรวรรดิมีกองกำลังชื่อว่ามังกรผงาดที่สามารถยิงลูกศรทะลุเกราะปราณยุทธ์ได้ ซึ่งมันทรงพลังมาก!
ปู้ไห่รีบถอยหนีอย่างรวดเร็ว แม้จะมีความแข็งแกร่งขอบเขตปราชญ์ ทว่าการต่อกรกับทหารนับพันเป็นเรื่องยาก เขาจึงเลือกหนีออกมา
ปู้ไห่กัดฟันดึงธนูออกจนเลือดไหลอาบแขน! จากนั้นจึงรีบหนีออกจากวงล้อมกองทัพองครักษ์และหายเข้าป่าทึบโดยมิหวนกลับคืน…การรักษาชีวิตไว้สำคัญยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
…
ภายใต้แสงจันทร์ เฟิงจี้สิงเก็บดาบเข้าฝักพร้อมรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า “ดูเหมือนว่า…ผู้ติดตามลั่วหลานจะไม่ได้แข็งแกร่งไปกว่าข้า อย่างน้อยก็มีคนเขลาอยู่”
เว่ยโฉวก้าวไปด้านหน้าและประสานหมัด “แม่ทัพเฟิงจี้สิง ปู้ไห่ได้รับบาดเจ็บและหนีจากการป้องกันภูเขาหลงหยานแล้ว เราควรจะทำอย่างไรต่อไป?”
“ทำตามแผนเดิม เราจะโจมตีเช้าวันรุ่งขึ้นเพื่อถอนรากถอนโคนพวกสำนักอัศวินบนภูเขาหลงหยาน เว่ยโฉว…หลังจากยึดภูเขาหลงหยานกลับมาได้ จัดทหารฝีมือดีห้าร้อยนายจากกองทหารมังกรผงาด เพื่อไปปกป้องภูเขาและหมู่บ้านหลงหยานใต้เชิงเขาจากการรังควานของสำนักอัศวิน เมืองหลันเยี่ยนเพิกเฉยต่อสถานที่แห่งนี้นานเกินไปแล้ว…”
“ขอรับ”
เฟิงจี้สิงเดินออกไปด้านนอกมองทิศทางที่ปู้ไห่หนีหายไป ขณะที่ดวงตาเผยความอาฆาต “ปู้ไห่ วันนี้เจ้าอาจหนีไปได้ แต่วันหน้าจะไม่มีโอกาสนั้นอีก!”
…
ยามเช้าแสงสีทองสาดส่องผ่านเมฆาลงมายังผืนโลก ขณะนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง อากาศเย็นจับตัวกันเป็นหิมะตกลงมาจากท้องนภา
หลินมู่อวี่วางเหรียญเพชรไว้บนโต๊ะบ้านนายพรานและจากไปโดยไม่บอกลา เขาสวมชุดพรานป่าพร้อมผูกถุงสรรพสิ่งไว้ที่เอว และมัดกระบี่วิญญาณมังกรไว้ด้านหลัง หลินมู่อวี่แต่งตัวราวกับอัศวินแห่งขุนเขา
หลินมู่อวี่เดินไปตามถนนขรุขระบนภูเขาอย่างเชื่องช้า กระทั่งพระอาทิตย์ลอยเหนือศีรษะก็หยิบขนมปังชิ้นใหญ่ออกจากถุงมิติและกัดเข้าไปคำใหญ่ เขารู้สึกว่าแม้แต่ของที่อร่อยที่สุดก็ไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับความสุขที่ได้กลับมามีชีวิต
รสชาติน้ำในถุงมีความหวานแฝงอยู่ นี่คือน้ำพุบนภูเขาที่ครอบครัวนายพรานมอบให้ หลังดื่มเข้าไปไม่กี่อึก หลินมู่อวี่ออกเดินทางต่อ
ไม่ไกลออกไปมีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นจากป่าด้านข้าง เป็นชายชราสวมชุดสีทองและมีเลือดอาบแขน ชายผู้นี้คือปู้ไห่ที่ได้รับบาดเจ็บมาก่อนหน้า เขาเดินเข้าไปหาทันทีที่เห็นหลินมู่อวี่ “เจ้าหนุ่ม ข้าขอถามหน่อย…เจ้ารู้หรือไม่ว่ามณฑลชางหนานไปทางใด?”
“มณฑลชางหนาน?”
หลินมู่อวี่เอื้อมมือและชี้ไปทางทิศตะวันออก “มันควรจะเป็นทิศทางนี้ เพียงเดินตามถนนไปเรื่อยๆ ขอรับ”
“ขอบคุณ!”
ปู้ไห่ประสานหมัดและยิ้ม ทว่าสายตาจับจ้องอยู่ที่ด้ามกระบี่วิญญาณมังกรซึ่งมัดติดอยู่กับหลังของหลินมู่อวี่ “ดูการแต่งตัวแล้วเจ้าคงเป็นพรานล่าสัตว์ หาได้ยากจริงๆ ที่พรานป่าในหมู่บ้านขนาดเล็กจะมีกระบี่ยาวประณีตเช่นนี้”
“โอ้?”
ทักษะชีพจรวิญญาณของหลินมู่อวี่สัมผัสได้ถึงปราณยุทธ์ที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในร่างกายชายเฒ่า หลินมู่อวี่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “มันเป็นดาบที่ตกทอดจากบรรพบุรุษ”
“มอบให้ชายเฒ่าผู้นี้ได้หรือไม่?” ปู้ไห่หัวเราะ
“คงมิได้ขอรับ” หลินมู่อวี่มองอย่างดูแคลน
“หากข้าฉวยมันมาด้วยตนเองล่ะ?” ปู้ไห่แสยะยิ้ม
หลินมู่อวี่เผยยิ้มและชักกระบี่ออกมา “ข้าจะไม่สังหารผีไร้นามด้วยกระบี่เล่มนี้ จงเอ่ยชื่อของเจ้ามาซะ”
“ฮ่า เจ้ากล้าทำเช่นนั้นหรือ?”
ปู้ไห่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ภายในดวงตาเผยความโลภมากยิ่งขึ้นเมื่อได้เห็นกระบี่เต็มตา นี่เป็นกระบี่ที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างแน่นอน ปู้ไห่หัวเราะและพูดว่า “ในป่าล่ามังกร ไม่ว่าสิ่งใดที่ข้าต้องการ ข้าก็ต้องได้มันมา!”
ทันใดนั้น! ปู้ไห่ยื่นฝ่ามือโลหะออกไปพร้อมวิญญาณยุทธ์หมาป่าเพลิงคำรามก้อง ปู้ไห่ต้องการจะคว้ากระบี่มาให้ได้
นี่คือเล่ห์เหลี่ยมของหลินมู่อวี่ คู่ต่อสู้ตรงหน้าเป็นจอมยุทธ์ขอบเขตปราชญ์ เขาจึงแสดงให้ศัตรูเห็นว่าตนอ่อนแอ รัศมีพลังที่ปล่อยออกมาเป็นเพียงขอบเขตมนุษย์เท่านั้น เมื่อปู้ไห่ใกล้จะคว้ากระบี่ได้ หลินมู่อวี่พลันเพิ่มปราณยุทธ์ขึ้นถึงสภาวะสูงสุด ทันใดนั้น! พลังเกลียวควบแน่นพร้อมแก่นเพลิงมังกรหลั่งไหลสู่ใบดาบ
กระบี่วิญญาณมังกรว่องไวเกินกว่าจะคว้าได้ด้วยมือเปล่า
ปู้ไห่รู้สึกได้ถึงพลังดวงดาราอันยิ่งใหญ่จากร่างกายหลินมู่อวี่ชั่วพริบตา ขณะที่จ้องมองอยู่นั้น…ดาราปรากฏก็เอ่อล้นออกจากฝ่ามือหลินมู่อวี่พุ่งไปยังด้านหลังปู้ไห่ทันที
“จะลอบโจมตีข้ารึ? ฝันไปซะ!”
ทันใดนั้นปู้ไห่ควบแน่นจิตวิญญาณ ก่อเกิดเป็นเกราะปราณยุทธ์ที่แผ่นหลังต้านทานพลังโจมตีของหลินมู่อวี่
แต่ปู้ไห่ไม่คาดคิดว่าพลังของหลินมู่อวี่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ กลยุทธ์ดวงดาราลอยขึ้นก่อนจะปรากฏด้านหลังปู้ไห่อย่างรวดเร็ว!
‘พลั่ก!’
ปู้ไห่ถูกกระแทกจนกระอักเลือด เขาได้รับบาดเจ็บราวสามสิบเปอร์เซ็นต์ เมื่อต้องพบกับหลินมู่อวี่ผู้อยู่ขอบเขตนภาชั้นที่สามและมีวิทยายุทธ์เฉพาะตัวเช่นนี้ ด้วยพลังของปู้ไห่ที่เหลืออยู่เพียงครึ่งเดียว…เขาจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน อีกทั้งวิทยายุทธ์ลึกลับของชายตรงหน้าทรงพลังมาก เช่นนั้นปู้ไห่จะต้านทานได้อย่างไร?
หลินมู่อวี่โจมตีเพียงครั้งเดียวก็เอาชนะปู้ไห่ได้ ก่อนจะพุ่งเข้าไปบีบคอปู้ไห่เพื่อเค้นถามทันที “เจ้าเป็นใคร?”
ปู้ไห่กัดฟัน “ข้าคือ…ศิษย์ของท่านเซียนลั่วหลาน เจ้ายังจะกล้าสังหารข้าอีกเหรอ? ท่านเซียนไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”
“คนของลั่วหลาน?” หลินมู่อวี่ขมวดคิ้ว
“หึ! เจ้ากลัวรึ?” ปู้ไห่เผยความพึงพอใจ
ดวงตาตาหลินมู่อวี่แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา “เมื่อดูอายุของเจ้าแล้ว คงใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมานาน เช่นนั้นจงตายซะ! ไม่ช้าก็เร็วลั่วหลานจะตามเจ้าลงขุมนรกด้วยกัน!”
พลังเพลิงมังกรพวยพุ่งออกจากนิ้วทั้งห้าและแผดเผาลำคอของปู้ไห่ทันที
ขณะที่กำลังจะตาย ปู้ไห่ส่งหมัดซ้ายที่ปกคลุมไปด้วยวิญญาณยุทธ์หมาป่าเพลิงออกไปอย่างรวดเร็ว
หลินมู่อวี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ขณะที่ยกแขนอีกข้างขึ้นมา ทันใดนั้น! พายุหมุนจากปากของวิญญาณยุทธ์น้ำเต้าทองม่วงดูดซับพลังรอบตัว ภายในพริบตาวิญญาณยุทธ์หมาป่าเพลิงของปู้ไห่ก็หยุดชะงักและถูกดูดหายไป!
“เป็นไปได้อย่างไร!?”
ปู้ไห่ตื่นตกใจ ขณะเดียวกันแก่นเพลิงมังกรก็กลืนกินร่างเขาอย่างรวดเร็ว!