The Alchemist God ทะลุมิติเทพศาสตรา - EP.447 ผู้พิชิต
EP.447 ผู้พิชิต
“ตู้ม!”
ปราณยุทธ์ระเบิดออกทันทีที่ขวานศึกและกระบี่ปะทะกัน หินบนพื้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยแรงระเบิด บ้างถึงขั้นแหลกเป็นผุยผง เสื้อคลุมสีดำของหลินมู่อวี่สะบัดไหวตามแรงลมจนเผยให้เห็นเสื้อคลุมองครักษ์มังกรสีขาวด้านใน แสงสีทองส่องสว่างรอบกายของเขาอย่างน่าเกรงขาม กลุ่มนักรบคนเถื่อนถูกพัดปลิวออกไปตามๆ กัน จอมยุทธ์ผู้นี้แข็งแกร่งอย่างที่พวกเขาไม่สามารถต้านทานได้!
หลินมู่อวี่สูดหายใจลึก ฉับพลันปราณยุทธ์พวยพุ่งรอบกายอย่างรุนแรง เทพแห่งป่าเขาผู้นี้ถือกำเนิดมาพร้อมพลังเหนือธรรมชาติอย่างแท้จริง เขากำลังต่อต้านกลยุทธ์ดวงดาราขั้นแรกด้วยปราณของเขา
“เข้ามา!”
แววตาของเทพแห่งป่าเขาลุกโชนก่อนจะหัวเราะออกมา “น่าประทับใจนัก! ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีจอมยุทธ์ที่เก่งกาจถึงเพียงนี้ในหมู่มนุษย์”
“นี่แหละที่ข้าต้องการ!”
ทันใดนั้นหลินมู่อวี่ตวัดกระบี่วิญญาณมังกรเพื่อกระตุ้นปราณยุทธ์ไปทั่วร่างกาย ฉับพลันพลังปัญจสวรรค์ปรากฏเหนือปลายกระบี่ ก่อนควบแน่นเป็นภูผาดาราตกจากฟากฟ้าฟาดลงกลางศีรษะของเทพแห่งป่า
ทันใดนั้นเทพแห่งป่ารู้สึกถึงแรงกดทับมหาศาล ทว่าเขายังคงร่ายรำเพลงขวานศึกต่อไปพร้อมตะโกน “เขตแดนพลัง!”
ฉับพลันเขตแดนพลังไร้ลักษณ์แผ่ขยายต้านพลังของหลินมู่อวี่ เทพแห่งป่าควงขวานศึกต่อไปอย่างต่อเนื่อง ซึ่งการหมุนแต่ละครั้งทำให้เขตแดนพลังของเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เพียงพริบตาเขตแดนพลังทั้งเจ็ดชั้นพลันควบแน่น เหงื่อไหลซึมไปทั่วหน้าผากของเทพแห่งป่าเขา ขวานศึกถูกขว้างออกไปราวกับพายุหมุนวนสลายภูผาดาราจนหมดสิ้น!
หลินมู่อวี่ไม่เคยเห็นการโจมตีที่แข็งแกร่งและรุนแรงเช่นนี้มาก่อน!
“ตู้ม!”
ปัญจสวรรค์ระเบิดอย่างรุนแรง!
โซ่เทวะทั้งเก้าพุ่งขึ้นไปบนฟากฟ้าจนเกิดแสงสีทองส่องสว่างไปทั่วทั้งหุบเขา พลังปัญจสวรรค์ถูกทำลายจนสิ้น เทพแห่งป่าเขารวบรวมพลังปราณก่อนเหวี่ยงขวานฟาดกระบี่วิญญาณมังกรจนกระเด็นออกไป
ทันใดนั้นหลินมู่อวี่รู้สึกถึงกลิ่นคาวในลำคอ เลือดสีแดงสดไหลรินออกจากมุมปากของเขา
“มู่มู่!”
ถังเสี่ยวซีเผยสีหน้าวิตกก่อนกลายร่างเป็นเทพธิดาจิ้งจอกเก้าหางอย่างรวดเร็ว หางเปลวเพลิงทั้งเก้าโบกสะบัดอยู่ด้านหลัง ฉับพลันพลังของนางทะลวงสู่ขอบเขตปราชญ์!
“เสี่ยวซี ข้าไม่เป็นไร” หลินมู่อวี่เช็ดเลือดออกจากมุมปากด้วยท่าทีสงบนิ่ง
หลินมู่อวี่ถูกโจมตีด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์จนกระอักเลือด แม้เทพแห่งป่าเขาจะยังยืนหยัดอย่างสง่าผ่าเผย ทว่าใบหน้าของเขากลับซีดเซียว เลือดรินไหลออกจากปากไม่ต่างกัน อีกทั้งมือที่ถือขวานศึกยังสั่นเทา หลังจากการจู่โจมด้วยพลังดวงดาราครั้งที่สาม ทักษะชีพจรวิญญาณของหลินมู่อวี่สัมผัสได้ว่าพลังของเทพเจ้าแห่งป่าเขาลดลงไปกว่าครึ่งและอาการบาดเจ็บของเขารุนแรงกว่าหลินมู่อวี่มาก
เทพแห่งป่าเขาเงยหน้ามองหลินมู่อวี่ด้วยสายตาเย็นชาก่อนกล่าวคำเบา “เผ่าคนป่าเป็นเผ่าที่มีเกียรติและเราจะไม่ยอมก้มหัวให้เผ่าใด พวกเราเป็นผู้พิชิต หาใช่ทาสของผู้ใดไม่ หลินมู่อวี่หากเจ้าคิดจะให้พวกข้ายอมจำนนอีก ข้าสาบานว่าจะกวาดล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ให้สิ้น เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าต้องก้มหัวให้แก่เผ่าคนป่า!”
“เจ้าฝันอยู่รึ?” หลินมู่อวี่กล่าวออกอย่างเย้ยหยัน
“ไอ้บัดซบ!”
เทพแห่งขุนเขาวิ่งเข้าไปหาหลินมู่อวี่พร้อมขวานในมืออย่างบ้าคลั่ง “ตายซะ!”
ขวานศึกอันแข็งแกร่งแสงเรืองรองจากพลังศักดิ์สิทธิ์
ปราณยุทธ์ของหลินมู่อวี่พลุ่งพล่านอย่างบ้าคลั่ง เขาแกว่งข้อมือไปมาแผ่วเบาก่อนพายุปราณทั้งสามจะก่อตัวขึ้นบนปลายกระบี่พร้อมดึงดูดขวานของอีกฝ่ายหลุดจากมือ!
“เคร้ง!”
เทพแห่งป่าเขาหัวเสีย ขวานของเขาตกลงกระทบพื้นดินจนแตกร้าว ฉับพลันหลินมู่อวี่กระโดดขึ้นเหวี่ยงขาเตะกลางอากาศ!
“พลั่ก!”
ลูกเตะของหลินมู่อวี่เต็มไปด้วยปราณยุทธ์อันแข็งแกร่ง เทพแห่งป่าเขาไม่อาจต้านทานหลินมู่อวี่ได้อีกต่อไป ร่างกายของเขาสั่นเทาขณะที่แขนอาบไปด้วยเลือด หลินมู่อวี่ที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศพุ่งเข้าเตะใบหน้าของเทพแห่งป่าเขาจนฟันหน้ากระเด็นหลุดออกจากปาก
เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ เทพแห่งป่าเขาเซถอยหลังไปก่อนขว้างขวานขึ้นไปกลางอากาศด้วยความโกรธเกรี้ยวหวังจะโจมตีอีกฝ่าย
หลินมู่อวี่หลบหลีกขวานที่ลอยมากลางอากาศราวกับเหยียบย่ำอยู่บนสายลม ก่อนฟาดกระบี่ลงบนไหล่ของเทพแห่งป่าเขาอย่างรุนแรง
“ฉวัะ!”
เมื่อถูกโจมตีอีกครั้ง พลังศักดิ์สิทธิ์ของเทพแห่งป่าเขาก็ไม่อาจต้านทานหลินมู่อวี่ได้อีกต่อไป เขาทรุดตัวลงกับพื้นประหนึ่งยอมจำนน
“ปกป้องท่านผู้นำ!” กลุ่มนักรบถืออาวุธหินพุ่งเข้าหาหลินมู่อวี่ทันใด
ถังเสี่ยวซีคำรามเสียงเย็นเยือก ฉับพลันเกิดลมแรงพัดกลุ่มนักรบกระเด็นถอยไปหลายสิบก้าว พวกเขาไม่อาจเข้าใกล้อีกฝ่ายได้เลย
…
หลินมู่อวี่กลับมายืนบนพื้นก่อนปล่อยแก่นเพลิงมังกรด้วยมือข้างขวาไปยังซากหมูป่าที่กองอยู่ด้านข้าง ฉับพลันไฟลุกโชนอย่างรวดเร็วและไขมันของหมูป่าก็ยิ่งทำให้ไฟเผาไหม้อย่างรุนแรงขึ้นไปอีก ซากหมูป่ามอดไหม้จนไม่เหลือชิ้นดีและคงกลายเป็นเถ่าถ่านในอีกสองสามนาทีข้างหน้า
“เจ้า!”
เทพแห่งป่าเขาคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง “เจ้าต้องการอะไร?”
หลินมู่อวี่มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชาก่อนกล่าวออก “ขณะนี้พวกเจ้าขาดแคลนอาหารและข้าสามารถแบ่งเสบียงให้ได้ ยอมจำนนเสีย มิเช่นนั้นเผ่าของเจ้าคงอดตาย หวังว่าจะได้คำตอบจากเจ้าในเร็ววัน เสี่ยวซีไปกันเถิด”
เมื่อกล่าวจบ ถังเสี่ยวซีและหลินมู่อวี่เดินหายเข้าไปในป่า เหล่านักรบคนเถื่อนจำนวนมากที่เพิ่งมาถึงเห็นเพียงเทพแห่งป่าเขาที่เดินตามหาขวานของตนพร้อมปากที่อาบไปด้วยเลือด พวกเขาไม่เคยเห็นเทพแห่งป่าเขามีสภาพน่าอับอายถึงเพียงนี้
“ท่านพ่อ”
เด็กหนุ่มเดินเข้ามาพยุงเทพแห่งป่าเขาก่อนกล่าวออกด้วยโทสะ “เกิดเหตุใดขึ้น ใครบังอาจทำกับท่านเช่นนี้ ข้าจะเด็ดหัวมันออกจากบ่า!”
“หวงซี ลูกเอ๋ย…” เทพแห่งป่าเขากล่าวออกอย่างยากลำบาก “มนุษย์ผู้นี้ทรงพลังนัก…เผ่าของเราคงมาถึงจุดจบเสียแล้ว…”
“ท่านพ่อ เกิดเหตุอันใดขึ้นกันแน่?”
“อย่าเพิ่งถามสิ่งใด พรุ่งนี้รุ่งเช้าจงรีบสั่งทุกคนให้ถอยทัพจากหุบเขาผานหลงและกลับไปยังทะเลทรายทันที…เราไม่สามารถพิชิตดินแดนนี้ได้”
“ขอรับท่านพ่อ!”
…
ภายใต้แสงจันทร์ หลินมู่อวี่และถังเสี่ยวซีเคลื่อนไหวในป่าลึกอย่างว่องไวราวกับเหาะเหินกลางอากาศ
“มู่มู่ อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?” เสี่ยวซีเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ข้าไม่เป็นไร แค่ภายในบอบช้ำเล็กน้อย”
“อันที่จริง ข้าอยากรู้นัก…” ถังเสี่ยวซีลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนกล่าวต่อ “มู่มู่ เหตุใดเจ้าจึงโหดร้ายกับเผ่าคนเถื่อนนัก? เจ้าเกือบจะฆ่าพวกเขาเสียแล้ว หากต้องการเพียงขับไล่เผ่าคนเถื่อน เจ้าไม่ควรทำถึงเช่นนั้น!”
หลินมู่อวี่ยกยิ้ม “เจ้าไม่เข้าใจเสี่ยวซี คนเถื่อนเหล่านี้อ้างว่าตนเป็นผู้พิชิตและคิดว่าตนเก่งกล้าจนสามารถยึดครองโลกทั้งใบ ความยโสของพวกเขามีมากเกินกว่าจะควบคุมได้ หากจะให้พวกเขายอมจำนน ข้าก็ต้องทำให้เห็นว่าความตายที่แท้จริงเป็นเช่นไร”
“อีกอย่างข้าไม่รู้เรื่องการเดินทัพมากนัก เจ้าคงรับผิดชอบทุกอย่างเพียงลำพัง”
“ฮ่าๆ วางใจเถิด ไม่เกินความสามารถของข้าหรอก”
“อืม”
…
เช้าวันรุ่งขึ้น
เหล่านักรบคนเถื่อนจำนวนมากเคลื่อนทัพออกไปหุบเขาเป็นกลุ่มก้อน ทว่าเมื่อเข้าใกล้ปากหุบเขา พวกเขากลับได้ยินเสียงกลองศึกของมนุษย์จากระยะไกล
เจ้าชายหวงซีเผยสีหน้าตื่นตระหนกก่อนหันไปหาเทพแห่งขุนเขาพร้อมกล่าวออก “ท่านพ่อ…พวกกองทัพมนุษย์ชั่วช้าล้อมหุบเขาไว้หมดแล้ว เราจะทำอย่างไรดี”
ดวงตาของเทพแห่งป่าเขาฉายแววพยาบาท เขายกขวานศึกขึ้นก่อนกล่าวคำออกเสียงดังลั่น “เผ่าคนป่าจงเจริญ! พวกเจ้าทั้งหลายจงมากับข้า บุกทะลวงกองทัพมนุษย์ ปล้นเสบียงของพวกมันและมุ่งหน้ากลับแดนของเรา!”
เผ่าคนเถื่อนคำรามเสียงดังก้องก่อนมุ่งหน้าออกจากหุบเขา
ขณะนั้น สองพี่น้องซือตู่เซินและซือตู่เฉว่นำกองทัพมังกรผงาดสามหมื่นนายรออยู่ด้านนอกหุบเขาพร้อมกล่องลูกศรและเครื่องยิงหินนับร้อย เมื่อกองทัพเผ่าคนเถื่อนเคลื่อนพลออกมา ซือตู่เซินยกมือส่งสัญญาณพร้อมตะโกนลั่น “โจมตี!”
“ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว”
ศรจำนวนมากถูกยิงโหมกระหน่ำออกไปเพื่อทำลายล้างเผ่าคนเถื่อน นักรบผู้แข็งแกร่งถูกศรเหล็กเจาะทะลุร่างและตายตกจมกองเลือดอย่างน่าสลดใจ ในครานี้พลังศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาไม่อาจต่อกรกับศัตรูได้แม้แต่น้อย แนวหน้ากองทัพเผ่าคนเถื่อนแตกพ่ายจากการยิงศรโจมตีของกองทัพมังกรผงาด
“ทหารโล่หอก เตรียมตั้งรับ!” ซือตู่เฉวตะโกน
ทหารกองที่สามของทัพมังกรผงาดยกโล่และหอกขึ้นเพื่อสร้างแนวป้องกันทันที หอกความยาวอย่างน้อยสามเมตรถูกใช้ตั้งรับกองทัพเผ่าคนเถื่อน ก่อนที่พวกเขาจะตีประชิดได้คงถูกแทงตายตกไปเสียก่อน ผนวกกับพลธนูด้านหลังที่ยังยิงลูกศรใส่ศัตรูอย่างต่อเนื่องจนเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณหุบเขา ผลของศึกครานี้ชัดเจนนัก
“ฟ่อ…”
แม่ทัพอสูรครึ่งอสรพิษด้านข้างซือตู่เซินถึงกับอ้าปากค้างมองเหตุการณ์เบื้องหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา นักรบอสูรครึ่งอสรพิษพ่ายแพ้แก่เผ่าคนเถื่อน ทว่ากองทัพมนุษย์ต่ำต้อยตรงหน้าเขากลับปราบพวกมันได้!
“น่าทึ่งใช่หรือไม่?” ซือตู่เซินเหลือบมองอีกฝ่าย
แต่แม่ทัพอสูรครึ่งอสรพิษไม่เข้าใจภาษามนุษย์ เขาจึงมองหน้าซือตู่เซินอยู่เช่นนั้น
ซือตู่เซินยิ้ม “โธ่ เจ้าเพื่อนคนนี้หน้าตาอุจาดนัก…”
ซือตู่เฉว่ได้แต่มองเหตุการณ์ตรงหน้า…
…
หลังจากต่อสู้กันกว่าครึ่งชั่วโมง เผ่าคนเถื่อนก็ค่อยๆ ล่าถอยกลับไปเนื่องจากแทบไม่เหลือพละกำลังจะต่อสู้ อีกทั้งอากาศที่เยือกเย็นทำให้พวกเขาอ่อนแอ ซากศพนับสามพันถูกทิ้งให้กองพะเนินอยู่นอกหุบเขา
แท้จริงแล้วหากถังเสี่ยวซีและถังเจิ้นมีเสบียง หญ้าและลูกธนูเพียงพอ พวกเขาอาจสามารถเอาชนะเผ่าคนเถื่อนได้ ทว่าพวกเขาลำบากมากจนต้องอดอาหาร การรับมือกับเผ่าคนเถื่อนจึงทำให้พวกเขาสูญเสียกองทหารไปจำนวนมากอย่างเลี่ยงไม่ได้
ณ ดินแดนรกร้าง เผ่าคนเถื่อนที่หลบหนีมาได้สูญเสียความยโสในอดีตไปจนหมดสิ้น หวงซีกล่าวออกอย่างเคร่งเครียด “ท่านพ่อ เราจะทำอย่างไรต่อไปดี?”
เทพแห่งป่าเขากล่าวตอบอย่างสิ้นหวัง “มุ่งหน้าสู่ภูเขาทางเหนือ ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเราพ่ายแพ้…”